Ultra contra vox populi
Theo – na een hartoperatie met complicaties – vecht zich een weg terug naar de marathonafstand. Vriend Ben rijgt met een versleten heup tegen beter weten in de 42’ers aan elkaar alsof het een lieve lust is.
Ondanks hun fysieke en psychische pijnen willen deze en zielsverwante tenoren het langeafstandspad blijven be’lopen’. Wat drijft hen, wat bezielt hen om hun getormenteerde lichaam telkens weer opnieuw de strijd te laten aanbinden met hun psyche. Sommigen noemen het masochisme, anderen houden het op een gezonde(?) verslaving, terwijl nog anderen met een draaiende beweging van de wijsvinger naar het voorhoofd wijzen.
5 km? 10 km? 21 km? Is dit niet ver genoeg? Is er dan geen voldoening na het beëindigen van genoemde afstanden? Duidelijk niet dus. Die marathon, die marathon toch!
Pheidippides zal in zijn graf niet begrijpend naar ’t firmament liggen staren en zich verbouwereerd afvragen welke oorlog zij allen gewonnen hebben, zij die met duizenden tegelijk zonder wapens en zonder tegenstander (behalve zichzelf) op ’n zekere plaats vertrekken en meestal dan nog op diezelfde plek terug aankomen.!
Wat is er zo magisch aan? Waarom spreekt die afstand zo tot menigeens verbeelding?
Waarschijnlijk speelt de historische achtergrond in de mythevorming een belangrijke rol. Vaak genoeg wordt de heroïsche tijding van de Griekse boodschapper aan de Atheense koning (om nadien dood neer te vallen) te berde gebracht. Van jongsaf tijdens de middelbare studies wordt het verhaal verteld om nooit meer het brein te verlaten. Het heeft wat, nietwaar.
Hoewel de 6-uurslopen, de 12- en 24-uurslopen en andere ultralopen veel meer tot de verbeelding van de ‘kenners’ spreken en zowel fysisch als mentaal veel zwaarder zijn, toch vindt de ‘grote massa’ het beëindigen van een marathon een prestatie die hen meer aanspreekt. Al het overige is blijkbaar voor hen een ver-van-hun-bed-show.
De reden ligt volgens mij bij het ‘haalbare’, het nog ‘menselijke’ van de onderneming.
Jan Publiek ziet in de grote stadsmarathons 10 000 – 20 000 gewone stervelingen waaronder ma, pa, broer zus, nicht of neef met die zo gegeerde medaille thuiskomen. Het is doenbaar. Als zij het kunnen, waarom ik dan niet, denken zij hardop.
Anders ligt het voor de echte ‘ultra’s’, die bovennatuurlijke gabbers, die ‘weirdies’ die halve of hele dagen of nachten op weg zijn naar eer en meerdere glorie van zichzelf en het nageslacht. Zij zijn al beduidend minder in aantal om de eenvoudige reden dat weinigen mentaal die trainingskilometers kunnen opbrengen, laat staan fysisch aankunnen.
Deze fanatici krijgen evenwel niet de aandacht en waardering die ze verdienen. Qua mediabelangstelling zijn zij de immer minderbedeelden van de sport geweest. Zij komen niet – zoals de marathonwinnaars – in de sportjournaals, zij worden zelden of nooit geïnterviewd, zij halen niet of nauwelijks de kranten. Het hoogst haalbare is – na de wedstrijd – een gesprekje met de plaatselijke microman. Zij zijn niet de luxepaardjes van het tennis, het voetbal, het golf, het F-1-circuit … Zij zijn de boerenpaarden die met noeste arbeid prestaties leveren waaraan voornoemde ‘sporters’ een punt kunnen zuigen. Als er een geldelijke waardering voor de getrooste inspanningen en opofferingen mocht zijn, waren niet voornoemde elitairen maar de ultra’s de Henins, Alonso’s en Beckhams van deze wereld.
Vooral de media wijs ik met de vinger.
Moet het altijd massahysterie zijn die bepaalt welk sportonderdeel de koppen haalt. Ik kan enigszins begrip tonen bij ’t niet verslaan van ultralopen omdat zoveel zendtijd onmogelijk aan één wedstrijd kan besteed worden. Ook het lange bekijken alleen al zou niet interessant zijn. Maar een samenvatting met commentaar, interviews met de protagonisten, voor- en nabeschouwingen, dit is toch de minste vorm van respect die je voor de prestaties van de ultralopers kunt en moet opbrengen.
Het spijt me, ik heb het in vorige artikels al aangehaald, maar ik heb het er moeilijk mee, met deze onderwaardering, deze flagrante miskenning van menselijke hoogstandjes.
Maar de vox populi (lees: kijkcijfers) wil blijkbaar de Pfaffsen en andere reality-nonsens op het scherm.
Arm Vlaanderen!
Bij leven en welzijn
{i}Micha, alias het konijn {ei}