In de veronderstelling dat de start om 11:00 uur plaatsvind, hebben we na een gezellig ontbijt in een klein hotelletje in Leende nog inkopen gedaan in 2 supermarkten. Daar we alle vier in Duitsland (Frankfurt) wonen, moesten we natuurlijk het nodige lekkers kopen wat in Duitsland niet verkrijgbaar is. Een hele kist gevuld met stroopwafels was onze belangrijkste buit.
Nadat we dan een beetje in Soerendonck rondgereden hadden, vonden we toch snel de weg naar de Manege waar de start zou zijn. Het was ongeveer 10:15 en stonden ons nog bij de auto om te kleden, toen Jan Willem Dijkgraaf aan ons voorbij liep. Ik riep noch: “Joehoe …Jan-Willluuuum”. Hij draaide zich om en herkende ons van de Swiss Jura Marathon. “Jullie moeten opschieten”, zei hij. “De start is om 10:00”. Met een: “Tot straks”, namen we afscheid en ik ging snel de startnummers halen. Dat ging snel want iedereen was natuurlijk al onderweg.
Snel de startnummers opgeprikt. Toen kwam toevallig Ton Smeets langs en na een kort “Hallo, jullie moeten opschieten de start is een kwartiertje later geworden, dus jullie hebben niet zoveel achterstand”,
renden we dan als de wiedeweerga weg. Ton riep noch: “Zelf de tijd stoppen. dan verrekenen we dat achteraf wel voor de oorkonde”.
Het was nog een kilometertje naar de start. In die vijf minuten spraken we met elkaar over wat Ton ons nariep. Daardoor vonden we na onze eerste teleurstelling weer kracht en wilden dan toch die 50 km goed
proberen te lopen. Het ging hier natuurlijk om persoonlijke tijden en niet om wereldbesttijden en ook niet om het winnen. Daarvoor zijn we zowiso niet goed genoeg. We vonden het alle vier fideel en eerlijk om ons die
verloren gegane minuten terug te geven.
Eigenlijk liepen we veel te snel naar de start. In plaats van langzaam warm te lopen, liepen we volluit omdat we natuurlijk de verloren gegane tijd wilden goedmaken. Bij de start aangekomen, groetten we de 3 of 4
achtergebleven organisatoren. Precies op de startstreep drukten we onze stopwaches in en de 50 km kon beginnen.
Rainer en Sabine wilden direkt na 2 km al sneller lopen. Petra zei, dat ze daaraan niet mee wilde doen, dus bleef ik bij haar. Na 1 rondje van 7 km te hebben gelopen zagen we de laatste man in de wedstrijd al. Hij stond
bij de verzorging en dronk op z’n gemakkie iets. Wij renden voorbij en kiepten snel een bekertje water naar binnen. De laatste man moet zoiets gedacht hebben van: “Ik dacht, dat ik de laatste was….”. Halverwege de
tweede ronde zei ik dan tegen Petra: “Nu wil ik ook sneller lopen”. “OK”, zei ze, “loop rustig sneller, ik doet het rustiger aan”. Een kus noch en toen liep ik er snel vandoor.
Inmiddels begon ik meer mensen in te halen, die allen moeten hebben gedacht dat ze al op een ronde achterstand gelopen werden. Ik liep met iets van 4,5 min/km, wat natuurlijk veel te snel voor mijn doen was. Na 2,5 ronde
zag ik Sabine en Rainer al weer. Het parcour was zo dat je op een bepaald punt de lopers 3 tot 4 minuten voor of achter je kon zien. Ze waren nog ongeveer 200 meter voor mij. Bij de verpleging merkte ik dat ik waarschijnlijk te snel gelopen had en daarom begon ik weer duidelijk rustiger te lopen.
Ik telde de mensen die ik inhaalde. Daardoor wist ik, dat ik op een gegeven moment in de vijfde ronde 19 deelnemers achter mij had. Acht deelnemers haden mij op een ronde achterstand gezet. Omdat er ongeveer 60
deelnemers waren wist ik, dat er nog iets van 30 man voor mij in de zelfde ronde moesten zijn. Halverwege de zesde ronde zag ik Knut uit Hamburg. Hij loopt ook voor Passtschon98 en was op tijd gestart. Samen dronken we een bekertje water bij de veplegingspost. Ik zei hem toen: “Misschien kan ik noch een persoonlijk rekord lopen. Dat staat bij 4:48”. Ik rende weer snel weg maar merkte 2 km later, dat het toch moeilijk werd. Knut kwam weer terug en ik vertelde hem, dat ik toch te moe werd. Hij liep weer aan mij voorbij.
Inmiddels moest ik terug op een tempo van ongeveer 6 min/km. Ik wilde perse tot het einde toe doorlopen en wilde niet wandelen. In de zevende ronde kwam Petra weer aan mij voorbij en ik moedigde haar nog aan: “Lauf,
lauf… Lauf Dein ding”. Ik was weer alleen. Na nog 3 km rustig joggen liep ik dan door de Finish. Mijn tijd 4:54. Ondanks dat ik geen persoonlijk rekord heb gelopen, was ik zeer tevreden. Dit was mijn derde 50er en de eerste die ik zonder wandelen ben doorgekomen. Petra had me bijna 5 minuten afgenomen op de laatste 3 km.
Heerlijk smaakte het pilsje daarna in de Manege. Gezellig was het nog met de andere deelnemers en de organisator Ton Smeets. We hebben elkaar nog ervaringen uitgewisseld. Eigenlijk veel te kort. Na een uurtje of wat waren de meesten weer weg. Wij dronken samen nog een fles sekt en vierden de goede afloop. Sabine liep 4:24 en Rainer zelfs 4:19 Op de terugweg naar Frankfurt waren we het allemaal met elkaar eens: dat was een toffe dag. Het parcour is goed te lopen en goed bewijzerd. De verzorging was uitstekend (elke 3,5 km) Hartelijk dank ook aan de verzorgingspost halverwege het rondje. Steeds een vriendelijke lach en een net woordje. Petra had zelfs een paar maal een net gesprek met hun. De organisatie was zeer vriendelijk. Kortom perfekt. Wij komen terug!
Eric Tuerlings