Plat, vals plat en gemeen vals plat.
Toneel is de reden van mijn bestaan, zo betoogde regisseur Theu Boermans in het Volkskrantmagazine. Zonder toneel kan hij zich geen leven voorstellen.
Dat geldt niet voor mij. Zonder toneel gaat mijn leven gewoon door, wat dat betreft ben ik een cultuurbarbaar. Maar met lopen is het een andere zaak. Is lopen de reden van mijn bestaan? Kan ik me een leven zonder lopen voorstellen? Zeer zeker wel. Soms, na een zware inspanning, lijkt een leven zonder lopen het hoogst haalbare. Nooit meer lopen, nooit meer deze extreme vermoeidheid, nooit meer deze pijn. Dit gedachtespinsel verdwijnt weer even snel als de meters onder mijn schoenen verdwijnen.
Lopen is zeer zeker niet de reden van mijn bestaan, maar het geeft daaraan wel kwaliteit. Bovendien biedt de kwaliteit van mijn lopen inzicht in mijn lichamelijke toestand. Ook geeft het lopen sjeu aan mijn leven. Lopen is de krent in de pap. Zonder lopen bijvoorbeeld zou ik niet net terug zijn uit New York. Zou ik niet weer een geheel andere wereld bezocht hebben. Een wereld waarin alles groter is (lijkt), van mussen (volgens mijn dochter) tot auto’s, huizen hamburgerbroodjes en gebouwen. Maar ook een grotere hulpvaardigheid. Sta je even op de kaart van de metro te kijken en meteen ‘where do you wanna go? ‘
En ik had die hulpvaardigheid ook bij het publiek van de marathon verwacht, verbeeld in de voor mij broodnodige, dragende handen. Maar helaas.
In 2001 liep ik die marathon ook al eens. Met twee vingers in de neus en veel stilstaan bij bandjes en foto’s maken kwam ik lachend in 4 uur binnen. Ik kan me van de nu aanwezige heuvels of stukken vlas plat niets herinneren. Volgens mij was toen allemaal vlak. Kennelijks hebben ze iets aan het parcours veranderd.
Om 4:30 naar de bus. Daarna, dik ingepakt tegen een koude schrale wind, nog vier uur wachten. Na de start de Verrazano Narrowsbridge op. Gelukkig liepen we (Marijke, Janneke en ik) op het bovendek. Hier nog geen publiek, wel een mooi uitzicht op Manhattan. Dan Brooklyn in. Veel enthousiast publiek, rijen dik. Veel muziek ook, bleus, Jimmi Hendriks en The Doors.
Door Queens en over de Queens Borogbridge naar Manhattan. Wat een pokkebrug. Lang en een behoorlijke stijging. Dat breekt me op, het steeds vooruit rennen en foto’s maken trouwens ook. Daarna via First Avenue naar het noorden. Wat een heuvels, wat een einden vals plat. Heel, heel vervelend. Via weer een brug naar the Bronx, een kort rondje en dan over de volgende brug terug Manhattan in. Hier even lekker naar beneden naar de 20ste mile en dan begint het gedonder pas goed. De ene heuvel na de andere. Is er geen heuvel dan is er vals plat, van het gemeenste soort. Zo vals als alleen vals plat kan zijn. Ik heb er een verschrikkelijke hekel aan.
Bij 39 km is het over. Het hoofd wil nog wel, maar het hart en dus de benen laten het afweten. Janneke stoomt door, Marijke en ik gaan steeds vaker wandelen. Luid aangemoedigd door het publiek, maar dragen, ho maar, no way. We moeten het zelf doen. Okay, okay dat doen we. Bij km 41 en een beetje toch maar weer wat rennen. En al rennend komen we de streep over in 5:04. Eerste gedachte? Voor mij geen 60 van Texel! Maar zo snel als die gedachte opkwam verdween hij alweer. Ik heb al weer trainingsplannen, veel heuveltraining, veel vals plat. Laat het maar komen, zullen ze daar op Texel eens merken wat vals is.
{i}Theo de Jong{ei}
Theo.marijke provider planet.nl