24 uur in Lumpini park in Bangkok

24 uur in Lumpini park in Bangkok
Als je na 50 km uitstapt in je eerste 100 km, omdat het zwaar begint te worden, zoals ik in Winschoten afgelopen jaar, wat is dan de meest logische stap voorwaarts? Juist een 24 uur. Niet dat ik ontevreden ben over Winschoten. Ik ben nog nooit zo snel geweest over 50 km. Maar juist die snelheid is wel een teken aan de wand. Een verstandig plan opstellen en me er dan aan houden is niet m’n sterkste kant. En dat die kwaliteit belangrijker wordt naarmate de afstand toeneemt lijkt voor de hand te liggen. Maar goed, als je in Cambodja woont, met welgeteld één officiele halve marathon per jaar als wedstrijdaanbod mag je onverstandig zijn. De dubbele marathon in Singpore vorig jaar is toch goed afgelopen? Met nadenken over iets waar je je geen voorstelling van kunt maken kom je ook niet verder. Dus als de site van een Thaise sportevenementen organisator een 24 walk/run aankondigt doe ik dat dan ook niet. Dat het een rondje van 1,08 km in hartje Bangkok is vind ik zowel aantrekkelijk als verontrustend. Lumpini park is een absoluut genot. Vanaf 5 uur ‘s ochtends stroomt het volk toe om te joggen, wandelen, fitnessen, ballroom dansen, tai chi-en, en nog een hele rits andere bewegingsvarianten, overal zijn zitjes waar mobiele verkopers zich installeren om ontbijt te serveren voor groepjes ouderen die zich daar iedere dag treffen; overdag, als de hitte toeneemt, wordt het rustiger, moeders met kinderen, toeristen, studenten met hun studieboeken, en tegen de avond stroomt het weer vol. Het is alles wat een grote stadspark moet zijn. Wat me verontrust is dat de 24 uur een charity event is, ‘walk4women’ met als doel publiciteit en fondsen te verkrijgen voor baarmoederhalskanker. Stel je voor dat ze 1500 deelnemers krijgen (er is een individuele categorie maar ook groepen….), ik zie een massa slenterende keuvelende dagje-uit mensen voor me. Als je echt kilometers wilt maken, zelfs wandelend, kom je dan niet ver. Vrijdagmiddag als ik mijn nummer, chip etc. ophaal bij het Pan Pacific hotel (de hoofdsponsor), blijkt dat ik me niet hoef te maken, er hebben zich tot dan pas 150 mensen ingeschreven. Mmmm, een excuus minder. De volgende ochtend wandel ik naar het park en er is een redelijk professioneel uitziend tentenkamp, rond een vast podium (na-inschrijving, tassenafgifte, een VIP-tent met prima catering (ik leer de dubbele espresso later zeer waarderen), wat sponsortentjes, een medische tent, massage en eten voor de deelnemers (mmmm, wat de VIPs krijgen ziet er wel heel veel lekkerder uit). De jongens van de championchip zitten zoals gebruikelijk te stressen achter hun laptops, maar de rest van de organizatie heeft de handen redelijk vrij want als er 50, 60 wandelaars lopers zijn is het veel. Een paar zien er in ieder geval uit alsof ze echt voor de afstand gaan, Mohammed, een ervaren adventureracer uit Maleisie, is net als ik speciaal naar Bangkok gekomen, Kelly uit de VS is toevallig hier op vakantie maar heeft al wel een Western States 100 mijl achter de kiezen, een paar anderen een marathon. Behalve een tweede ipod shuffle en een 2e set kleren heb ik niks meegenomen. Eten en drinken zou voor worden gezorgd. Dat ik m’n tepels af moet plakken weet ik inmiddels wel, en er zit in potje vaseline in de tas voor het geval ‘t ergens anders gaat schuren. Ik weet niet waar me verder op voor te bereiden dus dan maar het beste onvoorbereid. Mohammed lijkt wel ervaring te hebben. Een tas vol met van alles en nog wat, een triathlon shirt met zakjes voor de gels, steunkousen, en allerlei andere hightech snufjes. Weinig deelnemers maakt iedereen interessant dus ik word voor de start nog geinterviewd door een radioverslaggever. Heb ik een strategie? Rustig lopen zolang dat lekker gaat. Dan afwisselen met wandelen. En zo weinig mogelijk van het parcours af. Om 8 uur gaat het van start en op zo’n klein rondje heb je heel snel in de gaten wie er wandelt en wie er rent dus de eerste uren heb ik de hele ipod niet nodig, aanspraak zat. Mohammed gaat me te snel maar wat anderen zoals Kelly en Katherine, een Engelse lerares die in Bangkok woont, lopen precies mijn tempo (ik schat rond de 10/uur). Het wordt me ook duidelijk dat er zeker in de ochtend meer gewone parkgebruikers op het parcours zijn dan deelnemers (het rondje is niet speciaal afgezet). Omdat er zo weinig deelnemers zijn is dat allemaal geen probleem, en eigenlijk kan ik me geen betere afleiding wensen. We maken het park in z’n volle glorie mee. De eerste uren gaan probleemloos, maar na een uur of vijf begin ik last te krijgen van mijn gebruikelijke moeilijkheden om eten en drinken naar binnen te werken zonder misselijk te worden. Het parcours heeft redelijk wat schaduw maar de temperatuur is rond de 34 graden en m’n maag kan de hoeveelheden vloeistof die ik nodig heb niet echt verwerken. Dat er op het rondje zelf alleen gatorade en water beschikbaar is helpt niet echt. Ik ga een paar keer het tentenkamp in om cola, koffie, of ORS te halen. De tweede helft van de middag breng ik dan ook hoofdzakelijk wandelend door. Ik neem ook een korte lunchpauze maar krijg niet heel veel weg van de rijst met kip die voor ons klaar staat. Vanaf een uur of vijf, half zes, begin ik wandelen en lopen steeds systematischer af te wisselen. Twee rondjes wandelen, drie lopen. Vanaf een uur of negen ‘s avonds is het park gesloten en zijn er op enig moment nooit meer dan misschien 20 mensen op het parcours. Het is prima verlicht, buiten de parkmuren raast het verkeer vrolijk verder want dit is natuurlijk wel een 24 uurs metropool; de organisatoren ruimen op en vertrekken grotendeels, maar de restanten uit de VIP keuken zijn nu voor ons, het espresso-apparaat blijft operationeel, en het meisje achter de championchip laptop houdt vol tot een uur of vier ‘s ochtends dus ik kan regelmatig vragen hoeveel rondjes ik er al op heb zitten. Zelf tellen wordt steeds moeilijker. Het zal wel normaal zijn bij een gebeuren als dit, maar de verbroedering onder de deelnemers was hartverwarmend. Uit de gesprekjes wordt me ook al snel duidelijk dat voor de meesten dit een wat uit de hand gelopen ‘kijken hoe ver ik kom’ gebeuren is. Een jonge manager die ‘s ochtends z’n bed uit getrommeld is door zijn vriendin die wil dat hij haar komt aanmoedigen, zich ter plekke inschrijft, en dan uiteindelijk toch een goeie 75 km afwandeld; een jonge Duitser die pas om 4 uur ‘s middags in het park komt om z’n gebruikelijke 15 km te lopen, ter plekke besluit om mee te doen en om vier uur ‘s ochtends uiteindelijk opgeeft maar drie keer verder gelopen is dan ooit te voren, een zestienjarige scholiere die 65 km bij elkaar rent en wandelt. Bijna iedereen heeft (erg) pijnlijke voeten, er wordt veel geschuifeld, later in de nacht zie ik er nogal wat op slippers in plaats van schoenen, en ze gaan door. Een uur voor het eind ga ik nog een keer voor een dubbele espresso en ren vervolgens in de laatste 35 minuten nog 6,5 km bij elkaar. Mijn 181 km zijn goed voor een eerste plek. Da’s dan wel weer een groot voordeel van in dit deel van de wereld wonen. In Nederland zijn podiumplekken voor mijn niveau niet weggelegd. Katherine, nooit verder geweest dan 50 km, wordt tweede overall met 153 km. We zijn nu en dag verder en m’n voeten, mmmm, maar de benen lijken verder OK, trappen gaan probleemloos en fietsen naar m’n werk lijkt zoals altijd goed te werken tegen spierpijn. Ben blij dat ik niet meteen in schoenen hoef, een ander voordeel van de tropen. Was het een leuke ervaring? Ik weet niet of leuk het goede woord is, maar ik had het niet willen missen. kan me weinig anders voorstellen wat een toevallig samengeraapt groepje mensen in zo’n korte tijd zo intens met elkaar verbindt. En om Lumpini park op deze manier rond de klok mee te maken was uniek. De uitslag is te vinden op de Thaise championchip site:
http://www.championchip-thailand.com/Walk4Women/Individual09.php
Roger Henke