TransGranCanaria
In juli 2008 kwam Erwin Borrias met een mededeling over een leuke loop. De Transgrancanaria, 123 km dwars over het eiland Gran Canaria van zuid naar noord. Dat leek mij ook wel een leuke loop. Ook Wim de Kwant zag het wel zitten en met zijn drieën schreven we ons begin november in. Nadat Erwin een stuk of 10 keer de inschrijving had ingevuld kreeg hij eindelijk een reactie terug dat 1 keer wel genoeg was. Na de succesvolle inschrijving leek de loop nog ver weg, maar het was wel een goede motivatie om de winter door te trainen. Een paar weken voor de loop ging ik me eens wat meer verdiepen in het parcours en alle benodigde spullen. Ik had ooit voor mijzelf de rekenregel bedacht dat mijn tijd op een heuvelachtig parcours gelijk zou zijn aan mijn tijd op een vlak parcours vermeerderd met 45 minuten per 1000 hoogtemeters. Met wat extra tijd voor moeilijke passages kwam ik uit op een vermoedelijke looptijd van circa 18 uur. Door Erwin werd ik er een paar weken voor de loop op gewezen dat de gemiddelde tijd vorig jaar rond de 22 uur lag op een iets korter parcours. Dat was wel even slikken aangezien ik vaak achter de middenmoot eindig. Maar we zouden wel zien wat het zou worden, de tijdslimiet was tenslotte 30 uur. Een week voor de loop waren alle verplichte attributen verzameld, waaronder een hoofdlamp en een achterlicht, een overlevingsdekentje en een flinke waterzak.
Donderdagochtend 26 februari stonden we vroeg op Schiphol. Daar nog met winterjas, maar ik verheugde me al op een temperatuur van 20 graden en een lekker zonnetje. Bij aankomst op Gran Canaria begon het echter te regenen, maar gelukkig was dat van korte duur, en de beloofde 20 graden werd gewoon gehaald. Eerst brachten we onze bagage bij het hotel en daarna strekten we even de benen met een wandeling naar het strand. Daar aten we eerst een verlate lunch bij een pizzeria en daarna door naar de inschrijving. Daar bleek tot mijn verrassing dat ik met een Zwitser en een Duitser op stap was. Wim had een Zwitsers vlaggetje op zijn startnummer staan en Erwin een Duits. Ikzelf kwam gelukkig wel gewoon uit Paises Bajos.
Met onze nieuwe spullen liepen we terug naar het hotel. In de tas van de organisatie zaten diverse zaken waaronder een te groot uitgevallen shirt zonder mouwen. Niet een shirt waar we nou gauw in zouden gaan lopen. Na nog even het bed uitgeprobeerd te hebben in het prima hotel gingen we nog even de stad in om te eten. Dat deden we bij een eenvoudig uitziend restaurantje met plaatselijke specialiteiten. Dat was echt lekker eten.
Vrijdag begon met een uitgebreid ontbijt. Vervolgens gingen we terug naar de inschrijving om onze tassen voor onderweg en bij de finish af te geven. Daarna nog even op zoek naar nieuwe hardloopspullen en verder veel rusten, afgewisseld met koffie, thee en eten bij de italiaan op het strand. Om 10 uur savonds was het dan eindelijk tijd om op weg te gaan naar de start. Eerst met een taxi nar het busstation en vandaar met een bus naar de start in Maspalomas op de zuidpunt van het eiland. Het viel wel op dat de bus vol zat met lopers met het shirt aan waar volgens ons geen mens in zou gaan lopen. Maarja misschien was het wel normaal in Spanje dat iedereen in het shirt van de organisatie ging lopen. Om 11 uur waren we bij de start. Nog een uurtje wachten in de frisse avondlucht. Zo konden we even kijken naar de nieuwe spaanse loopmode en kwamen we Elvis nog zingend tegen in een bejaardendisco. Het meest opvallende modeverschijnsel was het inbinden van de voeten met plastic zakken. Dat was tegen het zand op het strand, maar ons leek het handiger om als dat nodig was aan het eind van het strand even de schoenen uit te kloppen.
10 minuten voor 12 mochten we door de startregistratie het strand op naar het startpunt, 5 minuten voor 12 werden we gediskwalificeerd. Het bleek dat al die Spanjaarden toch niet allemaal vrijwillig het shirt van de organisatie hadden aangedaan. Het stond gewoon in het reglement, alleen niet in de engelse vertaling die wij hadden ontvangen. 4 officials die weinig engels spraken wisten ons duidelijk te maken dat het niet mogelijk was deel te nemen zonder het shirt van de organisatie. Uiteindelijk mochten we wel gaan lopen maar werden wel gediskwalificeerd. Als ik maar kan lopen dacht ik, maar het speelde de eerste uren toch wel door mijn hoofd. Ook was ik al het verplichte rode achterlichtje kwijtgeraakt en ik maakte me toch wat zorgen of ik wel gewoon zonder gedoe mocht blijven lopen. Ik zou het ook niet makkelijk uit kunnen leggen. De meeste Spanjaarden spraken niet zoveel buitenlands en zelf kom ik in het Spaans niet verder dan ola.
Om 12 uur middernacht was dan toch de start en vol goede moed gingen we rustig op weg. Op het strand was goed te lopen langs de vloedlijn, een mooie optocht van lichtjes. Na een km of 5 liepen we het strand af langs een rivier aan de rand van de stad richting het noorden. Even verderop mochten we verder door de rivier die gelukkig wel zo goed als droog stond. Ondanks lantaarnpalen langs de kant was eigen verlichting hier al hard nodig. Na het verlaten van de stad was het helemaal donker. De maansikkel en de talloze sterren gaven niet zo heel veel licht en de ondergrond bestond uit losse en vaste stenen op een af en toe modderige ondergrond. Op de vaste stenen kon ik redelijk makkelijk lopen, en de losse stenen gaven wel mee als ik er tegen aan stootte, maar soms deed ik het andersom.
Na zo’n anderhalf uur begon de eerste serieuze klim naar 500 meter hoogte. Ruim 5 jaar geleden had ik mezelf beloofd na de Swiss Alpine nooit meer een berg op te lopen met een ultraloop, en nu wist ik weer waarom. In Nederland raak ik al buiten adem bij het oplopen van een trap. Maar alles went en ik wilde graag door, dus gestaag wandelend kwam ik toch boven. Daar volgde een korte afdaling naar de eerste verzorgingspost, een tank met water. De eerste 20 km ging in 3,5 uur. Na een korte pauze begonnen we daar aan de langste klim van de dag, alles nog in het donker, van 310 meter naar 1190 meter. Vlakke stukken kwamen bijna niet meer voor. Na bijna 7 uur kwam ik bij de 2e verzorgingspost op 34 km. Daar werd het al een beetje licht. Daar kwam ik ook Wim weer tegen die helaas moest opgeven na een valpartij waarbij hij een knieblessure had opgelaten. Balen voor hem, net nu het licht werd en we echt iets van de omgeving konden gaan zien.
Vanaf dat moment week de route wat af van het hoogteprofiel op de website en op de achterkant van het startnummer. Daardoor was het niet meer duidelijk waar ik me ergens op het eiland bevond. Via vele klimmetjes en een paar afdalinkjes en een lange maar technisch lastige afdaling waar ook nauwelijks viel hard te lopen en weer een vrij lange klim kwam ik op post 3 uit op 65 km, na ruim 12 uur lopen. Het lopen ging niet echt snel, maar het liep nog steeds voorspoedig. De omgeving was erg mooi, voor zover ik daar wat van zag, want 95 procent van de tijd keek ik naar de grond om me niet te verstappen. Maar met af en toe stil staan en een foto maken kreeg ik toch een aardig beeld van de prachtige rotsgebergten en mooie stuwmeren.
Vanaf post 3 ging het weer flink omhoog, en ik vermoed dat het hoogste punt dat ik bereikt heb rond de 1700 meter zat. Ook hier weer veel steile stukken met losse ondergrond, veel uitstekende stenen en soms zoekend naar de goede route. Markering was vaak goed aangebracht maar niet overal. Dus wachtte ik af en toe op een zeldzame medeloper bij mij in de buurt om te vragen of te gebaren of hij of zij wat gezien had. Langzamerhand verdween de zon achter de wolken en ik moest mijn lange broek en jasje weer aantrekken om voldoende warm te blijven ondanks de inspanning. Daarboven was het hooguit 14 graden met een stevig windje.
Na zo’n 15 uur lopen werd ik wat misselijk. Ik keek al een tijdje uit naar de vierde post die op 81 km moest liggen, maar die bleef erg lang uit. Volgens informatie van de mensen bij post 3 zou post 4 echter pas op 85 km liggen. Lopers onderweg hadden weer hele andere informatie, dus daar werd ik niet wijzer van. Post 4 heb ik in ieder geval niet meer lopend bereikt.
De misselijkheid begon mij flink parten te spelen, en blijkbaar zag ik er niet meer zo florissant uit. Van de eerste passant kreeg ik een banaan maar die kwam er bijna kokhalsend weer uit. Ik gebaarde dat het nog wel ging, maar hij keek na zijn vertrek meermalen om of ik nog wel bewoog. De volgende passant bleef in mijn buurt, erg bezorgd of ik nog wel kon doorgaan. Hij sprak een beetje engels. Hij dacht dat ik beter maar kon stoppen bij de eerstvolgende weg. Ik wilde nog wel naar de post 4 maar had geen idee hoe ver dat nog was, en hij wist het ook niet. Bij het passeren van een weg op vermoedelijk bijna 80 km na ruim 15,5 uur ben ik toch maar gestopt. Ik begon loopfoutjes te maken en dat was op dit parcours niet echt handig. Bovendien was de misselijkheid het ergst als ik omhoog moest en er kwam nog een flinke klim aan. Mijn spaanse vriend belde het telefoonnummer van de organisatie dat op het startnummer stond om vervoer te regelen naar de dichtstbijzijnde post. Het gesprek duurde even en ik kon het niet volgen maar het lijkt erop dat hij mijn toestand weinig rooskleurig had beschreven want 10 minuten later kwam er een ambulance voor mij aanrijden. Via een deels onverharde weg, zodat ik lekker schuddend misselijk lag te zijn achter in de ambulance kwam ik alsnog bij post 4. Vijf rode kruis medewerkers die de hele dag nog niets te doen hadden gehad ontfermden zich over mij. 2 prikken en een infuus later viel ik in slaap.
Na twee uurtjes kon ik meerijden met een medewerker naar Las Palmas die me voor het hotel afzette. Een uurtje later kwam Erwin over de finish. Hij was net onder de 20 uur gebleven. Een hele mooie prestatie.
De volgende dag was er nog een bescheiden feestje op de finishlocatie. Eerst melden we ons bij de finishregistratie om onze spullen van onderweg terug te krijgen. Daar bleek dat Erwin zoals verwacht niet in de uitslag was opgenomen. Na wat overleg met de organisatie kreeg Erwin toch gelijk dat we niet konden weten dat we met een shirtje van de organisatie moesten lopen en werd hij alsnog vermeld in de uitslag. En we kregen ook nog een mooi deelnemersshirtje die wel het dragen waard is. Tevreden konden we genieten van een bordje gloeiende paella van de organisatie. Over het algemeen was de gehele loop goed georganiseerd.
Al met al een prachtige tocht. Voor mij een iets te lastig parcours, maar vooral de dag erna vond ik het al een prachtige indrukwekkende loop geweest, terwijl we nog even een dag lekker konden genieten van het zonnetje met uitzicht op de oceaan.
Arnold van der Kraan