{b}Van linnen schoenen tot GPS{eb}
De eerste hardloopherinneringen komen van de tijd dat ik wedstrijden zwom. Met Alie de Boer en mijn broer Henk liep ik wel eens een stukje van 3 kilometer voor de conditie. Ik liep op linnen gympen. Henk en Alie vonden me eigenlijk niet goed genoeg. Mijn broer was een talent. Hij bewees meerdere malen hoe sterk hij was door op school de vestloop te winnen, een loop over 1500 meter. Toen ik een keer mee zou doen, besloot ik me goed voor te bereiden. In de week vooraf liep ik een aantal keren een stuk, het resultaat was dat ik met heftige spierpijn aan de start stond, pas in de laatste 100 meter kwam ik een beetje op gang.
Linnen schoenen, een kort broekje en een oude koltrui. Soms bond ik een sjaal rond mijn hoofd om mijn lange haar in bedwang te houden. Hip was het, en het bewijst maar weer eens hoe weinig we nodig hebben om te kunnen lopen. Later liep ik op adidas zaalschoenen, veel beter, ik kocht korte broekjes bij de Hema en deed wel eens mee aan een trimloopje. Het grote verschil was dat ik 4 keer per week 8 kilometer liep. Altijd zo hard mogelijk. Dankzij (Ondanks) dat werd ik sneller, en in de trimloopjes eindigde ik zelfs wel eens op een 3e plaats.
Ik denk dat dat beter worden en mee kunnen doen met grote jongens altijd motivatie voor me is geweest. Ik ben in ieder geval altijd blijven lopen, soms in verenigingsverband, soms gewoon voor mezelf. En het wonderlijke is dat het door de jaren heen steeds meer is geworden.
Vanaf 1990 trainde ik bij Peter Stein mee in de ultragroep. Ik wilde graag een keer 100 kilometer lopen in Winschoten. In de voorbereiding zou ik in 1991 starten op Texel. Die eerste keer was een bonte groep hardlopers aanwezig. Mannen met lange baarden, mannen met een geschiedenis, Jan Knippenberg zelf. Ik had geen enkele illusie, zou rustig aanlopen. Ik had toen op aanraden van Peter al een geavanceerde hartslagmeter, en zou mijn hartslag niet boven de 160 laten komen. Ik liep op saucony wedstrijdschoenen, vederlicht maar met demping die na 15 km helemaal weg was. Van voeding wisten we niets, ik zou eten en drinken pakken langs de kant. De korte broek maakte plaats voor een lange tight. Een helly hansen shirt maakte dat ik het niet koud zou krijgen. Ik zag later Cees Verhagen met een korte broek en een singletje lopen, niet kapot te krijgen.
De wereld van de commercie deed langzaam aan zijn intrede, de markt van het hardlopen werd ontdekt en zou langzaam aan ook bezit nemen van de ultralopers. In 1991 wist nog eigenlijk niemand wat een hartslagmeter was en hoe er mee om te gaan. Tegenwoordig vertelt je hartslagmeter je hoe je trainen moet en wijst de daaraan gekoppelde gps je de weg. Er is meer op het gebied van voeding te krijgen dan mijn verstand kan bevatten. Vroeger maakte ik sportdrank met een beetje bloem en vruchtensap, wat zout en water, en het werkte perfect. Nu liggen er bij Albert Heijn zoveel sportdrankjes dat ik door de bomen het bos niet meer zie, de een is een nog grotere aanslag op mijn maag als de andere.
Gelukkig is er in de wereld van ultralopers ook altijd het eigenzinnige, koppige en terug naar de basis gezond verstand. Sommige dingen zijn echt goed en mogen blijven, veel dingen verdwijnen omdat na verloop van tijd geen meerwaarde blijkt. Van mij mogen blijven:
Op nummer 5:
De tight. In mijn korte broek schuurde ik mijn bovenbenen soms tot bloedens toe. Hetzelfde had ik met katoenen shirtjes. Met tight en lichtgewicht kunststof shirtjes geen enkel probleem meer.
Nummer 4:
Lang ondergoed. In de winter geen problemen meer met afkoelen, thermisch ondergoed is zo goed dat je echt onder alle omstandigheden kunt lopen.En het is zo duurzaam dat ik het helly hansen shirt al 18 jaar heb.
Nummer 3:
Sportdrank met veel energie in de vorm van lange suikers. De energie komt geleidelijk vrij zonder een sterke verhoging van de insulinespiegels. Een beetje zout er bij maakt dat ook dat op peil blijft. Het helpt echt om urenlanger te lopen. Met grote hoeveelheden te nuttigen tijdens de ultraloop.
Nummer 2:
De GPS met hartslagmeting. Ik maak nooit gebruik van de automatische trainingsadviezen, train nooit op schema, maar controleer altijd achteraf of wat ik gedaan heb klopt met hoe ik me vooraf voelde. Zo voorkom ik te hard trainen en te veel trainen. De GPS heeft prachtige mogelijkheden om routes te maken en te volgen, afstanden te weten te komen ed. Ook in het buitenland op plekken waar ik nooit eerder was verdwaal ik niet meer.
Op nummer 1
Hardloopschoenen. Het was een tijdje in zwang om alle schoenen anti-pronatie te maken, maar gelukkig zijn schoenen tegenwoordig wel stevig, geven steun, maar rollen soepel af en staan pronatie van de voet, noodzakelijk voor de natuurlijke demping, gewoon toe. Ze zijn licht geworden, slijtvast, goed schoon te maken. De demping blijft intact, ook na uren lopen. Wondertjes eigenlijk.
De wereld van het ultralopen zal altijd met enige skepsis naar het materiaal blijven kijken. Eigenlijk vind ik het ergens jammer dat ik niet meer op linnen schoentjes en een kort broekje kan lopen. Het gevoel onafhankelijk te zijn van mode, commercie, en juist op jezelf te zijn in de natuur maakt het lange afstandlopen zo aantrekkelijk. Maar tegelijkertijd ben ik realist genoeg om blij te zijn dat door dit materiaal niet iedere loop een survivalrun wordt.
Op mijn tiende 60 van Texel zal ik dus ook weer met plezier naar alle attributen kijken die mensen meenemen, ieder overtuigd van het nut van zijn ding. Ik hoop dat een ieder zijn materiaal ook kiest in afweging van zijn mogelijkheden, om het lopen makkelijker en toegankelijker te maken.
{b}Jaap Vis{eb}