120 km van Texel – 2e Paasdag 2009
de voorbereiding:
In 2009 heb ik twee wedstrijden gepland. De eerste was dus afgelopen Pasen op Texel. De tweede is in september. Focussen naar een paar piek momenten in het jaar is een andere benadering dan in mijn begin jaren van het lange afstand lopen. Vraag niet waarom maar het alleen trainen bevalt me sowieso al beter. Daarnaast loop ik meer mijn eigen tempo en overal aan de start verschijnen begon af te stompen. 2008 was privé een emotioneel ingewikkeld jaar zowel bewust maar zeker onbewust. Het besef dat geest en lichaam één dienen te zijn werd afgelopen Pasen duidelijk bewezen. 2008 was grotendeels sportief niets, 2009 begint prima. Het voelt nu echt in plaats van dat het “slechts” woorden zijn: geest en lichaam dienen hetzelfde level te hebben, boekhoudkundig gezegd “in balans te zijn”. Verwerken heeft vorig jaar blijkbaar meer tijd nodig gehad.
In december 08 liep ik bij mijn huidige sponsor circa 60 km met een voortreffelijk gevoel en tijd. De trainingen heb ik vanaf 2009 deels aangepast. Iets meer intervallen en ultra trainingen in Duitsland waar ik uren lekker ongehinderd kan rennen zonder iemand tegen te komen. De omgeving waar ik loop is wel saai maar tegelijkertijd een prima mentale training. De laatste weken voor de 120 km van Texel verliepen super. Tijdens de interval was het af en toe de rem er op omdat het niets met kilometer tijden (bijvoorbeeld interval kilometer tijden onder de 4 minuten) te doen heeft tijdens een ultra wedstrijd.
Simon Pols bood zich vervolgens nog eens spontaan aan om twee rondjes mee te fietsen. Man wat wil je nog meer, een ultra loper met een staat van dienst om u tegen te zeggen.
Eerste Paasdag reisde ik af naar Texel. De weervoorspellingen zijn prima: weinig wind, een zonnetje, dus droog weer, beter kan niet.
de wedstrijd:
Hopelijk denkt niemand dat ik zomaar voorbij ga aan het onverwachte verlies van André van de Vliert, wat een verlies voor zeker zijn vrouw, kinderen, voor iedereen, pas iets over de 40 jaar, veel te jong. Na een minuut stilte vertrekken we op de wielerbaan voor twee geweldige rondes op het, in mijn perceptie, mooiste waddeneiland. Na het verlaten van de wielerbaan begint het echte genieten, met een lampje op het hoofd de duisternis ontmoeten. De natuur is nog in diepe rust. De wind slaapt, de zon is nog in rust. Langs de binnendijk zie ik schapen met hun kroost grazen af en toe een blik werpend naar het lampje. Eigenlijk hebben deze dieren toch best wel een makkelijk leven. Ze hoeven geeneens te trainen!
Compleet onverwacht is Jan van der Erve, een ultra loper die terugkomt!, ook aanwezig inclusief fototoestel én fiets, met zijn drieën praten we wat. Simon en Jan dus fietsend en ik in een drafje. Na iets meer dan een uur treedt er bij me een fijn gevoel op: één met het lopen, met mezelf, in mezelf. Gelukkig kennen Jan en Simon me omdat ik niet zo’n prater ben tijdens het sportief actief zijn. Wat reuze is voor ons ultra wereldje dat Jan weer volop plannen en ambities zit. Hij komt vast en zeker terug. Na een paar uurtjes verlaat de duisternis tijdelijk het eiland.
Ten opzichte van de tweede ronde staat de eerste ronde toch veel meer in het teken van genieten van al de pracht van het eiland wat zeker weten te maken heeft dat je zowel geestelijk als lichamelijk fris bent gedurende de eerste ronde. De Nederlanden ligt er prachtig bij. Het Noordzee strand blijft uniek. Iedereen heeft haar te accepteren zoals ze is, blijven genieten. De eerste ronde passeer ik exact in zes uur, zie o.a. Marc Papanikitas en Jan van de Marel starten op de 60 km. Ik moet eerlijk bekennen dat ik weinig tot geen loper ken. De eerste vijf kilometer van de tweede ronde loop ik onbewust iets te hard omdat ik oploop met het grote peloton van de 60 kilometer lopers. Wat me opvalt dat ik me deels laat sturen door een opkomende mentale vermoeidheid, ik wil rust aan mijn “kop”, in mijn hoofd. Waar ik voor de start veel bewondering voor heb zijn de prachtige startnummers (inclusief voor- en achternaam) welke je zowel op je borst als op je rug dient te dragen maar de bewondering slaat bij me om in het gevoel “laat me met rust”. Echter super aanmoedigingen en wat al niet meer maar voor mij hoeft het echt niet. Niets ten nadele van de organisatie maar ik loop toch liever anoniem.
Simon begeleidt me super, hij reikt me aan waarna ik vraag. Alleen mijn vraag een petje te regelen is natuurlijk niet in te vullen. Toch na tachtig kilometer reikt een toeschouwer me ongevraagd een petje aan. Beste toeschouwer, wie je ook mag zijn, bij deze hartelijk dank. Zoals een voor mij anonieme zestig kilometer deelnemer funny zegt “Henk Harenberg wel apart, je hebt helemaal geen haar” (waar heb ik dit eerder gehoord?!), ik had natuurlijk zelf een petje mee moeten nemen. In de directe omgeving van de vuurtoren zie ik Carel met zijn vriendin (sorry maar het ligt niet aan jou maar voornamen onthouden is niet mijn sterkste punt) niet achter een tuinhekje staan. Super te horen dat zowel Carel als Simon hardop zeggen dat ik binnen de limiet zal finishen. Ondanks dat mijn zelfvertrouwen goed was voor de start van de 120 van Texel neemt deze onbegrijpelijk aanzienlijk af in de tweede ronde. Kent iemand een adres waar je een potje zelfvertrouwen kan kopen?
De honderd kilometer kom ik door in 10 uur en 32 minuten. Intussen lijk ik wel een grazend Texels schaap: m’n hoofd naar beneden, starend naar de grond en zeker niet verder dan een paar meter voor me uit. Inmiddels hebben we gedurende de circa laatste dertig kilometer de wind in de rug wat normaliter bevorderlijk is voor de snelheid. Jan sluit inmiddels weer aan. Simon geeft me drinken en Jan kiepert af en toe een lading water op mijn rug: wat een teamwork!
De laatste vijftien kilometer neem ik het tijdens de verversing posten er bourgondisch van (als echte Achterhoeker is BOERgondisch meer op zijn plaats). Ik wordt aangespoord om door te lopen maar wordt naast dat het mentaal minder gaat tegelijkertijd ook nog eigenwijzer. Na 117 kilometer zie ik het licht, ik ga het halen binnen de closing time van dertien uur. Ja echt, it’s a miracle! Het heeft enige jaren geduurd maar dan heb je ook wat: een eindtijd en spierpijn.
terugblik:
Het genieten komt nu naar boven. Sinds 2005 stond ik qua ontwikkeling figuurlijk stil maar sinds een aantal jaren een aangepaste training methodiek, een professionele peak en performance begeleiding (tevens begeleiding van een aantal Olympische sporters) wat betreft zowel voeding- als drink patroon en de vele training kilometers betalen zich nu blijkbaar uit. Laat Texel geen ééndagsvlieg zijn omdat er nog twee doelen zijn.
Simon en Jan bedankt (jemig wat een foto’s zeg) voor het fietsend, ondersteunend begeleiden. Zonder jullie zou het een nog grotere uitdaging zijn geweest, had ik het dan wel binnen de closing time gehaald?
Aangezien deze loper niet over al te veel natuurlijk talent beschikt (het is wellicht te vergelijken met de voetballer Dirk Kuyt van Liverpool, geen technische hoogstandjes) wil ik wel eerlijk bekennen dat hierdoor het genieten soms in het gedrang komt bij wedstrijden waar closing times gelden. Ik moet er nog steeds aan wennen, het pure ultralopen in combinatie met tijdslimieten. Dit blijft voor me een lastig aspect maar Texel 2009 pakken ze me nooit meer af.
Organisatie (ik ga geen namen noemen) reuze dank voor al jullie prima werk, echt klasse, ik kom zeker terug!
relativeren:
Tot slot wat uiteindelijk niet te bevatten is, deze week het afscheid van André van de Vliert. Zijn vrouw, kinderen, vrienden, kennissen en allen die hem een warm hart toedragen, sterkte met het verlies en de verwerking.
groet,
Henk Harenberg