WORLDCHALLENGE BERGAMO 24 uur
In het weekend van 2/3 mei heb ik Nederland vertegenwoordigd op de 24 uur in Bergamo. Het is bekend, dat ik ben uitgevallen na 17 uur en 130 km als gevolg van maagklachten waar ik al na 6 uur lopen last van had.
Dit is mijn tweede opgave. In dit verslag wil ik daar verder niet over uitweiden, meer wil ik een beschrijving geven van het gebeuren in zijn geheel.
Bergamo is een stad met ongeveer 100.000 inwoners 50 km NoordOost van Milaan. Het ligt aan de voet van de Alpen. Het heeft een hele mooie oude stad op een heuvel. Voor ons Nederlanders is het makkelijk te bereiken vanwege de rechtstreekse vluchten.
De loop wordt georganiseerd door de Runners Bergamo.
Het parkoers bevindt zich in het centrum van de nieuwe stad. Hoewel het nieuwer is, zijn de straten zeer oneffen met wat gaten in het asfalt. Zoals je in bijna alle Italiaanse plaatsen aantreft. De ronde wordt aan beide zijden met dranghekken aangegeven.
Het start-gedeelte is in een klein parkje, dat met extra reklameborden wordt afgeschermd van de straat. Na de start ga je linksaf over een mooi pad met ingelegde stenen achter de bushalte langs. Hier staat een aaneengesloten tent van de verzorgingsposten van de 28 landen. De tent zorgt ervoor dat je vanaf het parkoers de bushalte niet ziet. Aan de andere kant staat een hoge betonnen muur. Over de ingelegde stenen ligt een tapijtje. Na het einde van de verzorgingspost rechtsaf een stukje stoep en dan links over de rijweg. Dan weer links in een straat, waar geen verkeer mag komen. Na de drukte van het eerdere gedeelte, lijkt deze straat muisstil. Hier hoor je alleen je voetstappen en die van je medelopers. Na zo’n 200 meter weer linksaf in een drukke straat. Hier loopt de weg naar beneden en moet je opletten dat je niet een te snelle pas aanneemt. Ook bevat het wegdek verscheidene gaten. Halverwege staat een post met sponzen, hier is ook de massage en orthopedist (en douche). De weg eindigt bij het park en dan zitten de 1134 meters er op.
De 192 deelnemers en de begeleiders slapen in 5 verschillende hotels in de buurt van het parkoers. Ieder krijgt maaltijdbonnen voor het restaurant. Het eten is een soort open buffet. Dit is dan ook de plek waar je de andere lopers ontmoet. Iedereen draagt hier de outfit van zijn/haar land. Verder is er gelukkig een super vlakbij, zodat je daar de inkopen voor de race kan doen zonder dat je een verre busreis moet maken. Je moet er wel rekening mee houden dat alle winkels op vrijdag 1 mei zijn gesloten.
Vrijdagmiddag is er de Technical Meeting. Hierin vertelt de IAU wat wel en wat niet mag. Als je als loper vragen hebt, kan je deze hier ook stellen. De Technical Meeting wordt voorgezeten door de wedstrijdleidster Liesbeth Jansen.
Ik wilde weten of er warm water beschikbaar is en of er pasta is tijdens de race. Alles is aanwezig en de pasta is ook nog vegetarisch. Bouillon neemt deze vegetariër nooit, omdat er vaak dierlijke extracten inzitten.
Vrijdagmiddag de presentatie gevolgd door een gezamenlijke pastaparty voor 500 mensen: lopers, begeleiders en de organisatoren uit Bergamo. De pasta is groots met veel variatie ook in de salade en gelukkig vegetarisch. Uiteraard ook voldoende te drinken.
Na het eten gauw naar het hotel. De receptionist wil weten hoe ik ga lopen. Als ik zeg dat ik wel zie wie er boven en wie er beneden mij finishen is hij niet tevreden, nòòòòòò. Omdat wij (hotel)kamer nummer 1 hebben, heb ik toen maar gezegd Numero Uno. Hiermee gaat hij met veel woorden en nog veel meer gebaren accoord.
De organisatie heeft het startgedeelte opgeleukt met een luidspreker, met speaker en muziek. Wij mogen daar lopen over een rode loper.
Uiteraard is daar ook een mat die de radiografische signalen van de chip verwerkt. De chip is verbonden aan de enkel. Ik was eerst bang dat het eraf zal vallen. Dat is gelukkig bij niemand gebeurd. Rondes worden ook handmatig geteld door 2x 2 personen. (de een noemt het startnummer en de ander schrijft het op). Hopelijk wordt ook alles gefilmd, zodat er back-up is voor als een loper toch nog wordt gemist. Bij de start staat een uitgebreide verzorgingspost van de organisatie. Inclusief de pasta in de avond. Zodra het gereed is worden alle landen direct op de hoogte gebracht.
De verzorgingspost bevindt zich dus in een tent tussen het parkoers en de busbaan. ’s Nachts willen zich hier wel eens junks bevinden. De tenten zijn daarom afgesloten aan de achterkant. Verder zijn er schotten geplaatst zodat ieder land zijn eigen ruimte heeft. Onze ruimte is 2 meter breed en zeg 5 meter diep. We hebben een tafel en een bank gekregen. Mijn moeder zit dus alleen in die ruimte, maar ze heeft haar ogen uitgekeken naar de andere landen.
Ma is 67 jaar en ze wilde zelf de hele nacht erbij blijven. De Belgen (op een gegeven moment 2 helpers voor 1 loper) en Oostenrijkers hadden aangeboden dat ik in het uiterste geval mijn spullen ook bij hen had kunnen zetten. De onderlinge verbondenheid tussen de lopers en de helpers van verschillende komaf wordt hier mooi gedemonstreerd.
Wat mij betreft het hoogtepunt binnen het ultralopen.
Laat ik een aantal landen toelichten: België heeft 3 lopers. Johan Bogaert loopt een verdienstelijke 220 km, waarmee hij de B-status haalt. Geert Stynen en Patrick Leysen moeten helaas om dezelfde reden als ik uitvallen. Philippe Panza is geblesseerd, maar hij is meegegaan als helper. Verder lopen er 2 ex-SCMT deelnemers: Monika Moling als lid van het land dat een bronzen (WC) en zilveren medaille (EC) krijgt. Harald Oswald uit Oostenrijk, van hem kreeg ik een zout-drank (natron) een basische compensatie om het zuurniveau te compenseren. De verzogingspost staat naast het land dat ons alfabetisch voorafgaat Litouwen; Noorwegen staat aan de andere kant. Noorwegen bestaat uit een loper, die zijn vader als begeleider heeft en een loopster die wordt begeleid door haar man. Litouwen bestaat uit 3 heren, die alle drie hebben meegelopen. Hun verzorgingspost bestaat alleen uit meegenomen kledij en verder staat er niemand. Dit zeer tot het genoegen van het land daarnaast Zuid Korea. Een nare streberige coach, die zo met zijn lopers bezig is dat hij continu de andere passerende lopers in de weg zit. Ik heb een paar keer op weg naar mijn post deze man moeten ontwijken. Hij zal wel door zijn bond onder druk zijn gezet. Daarnaast Japan: toevallig zit Japan in hetzelfde hotel als ik. Japan is een topland in het ultralopen, dus dan ben ik nieuwsgierig hoe ze zich voorbereiden. Tijdens het ontbijt het ik ontdekt hoe de dames zich voorbereiden: Stiekem wordt een brood in een servet gedaan en daarna wordt deze in een tas gestopt. We zitten in een klein hotel, dus het brood is dan ook continu op! Ik kan je verzekeren dat de eigenaar hier niet blij mee is.
Verrassend goed is gelopen door Duitsland. Ralf Weis wist door zijn sterke laatste uren op te klimmen tot het zilver. Roland Riedel, winnaar van de Self Transcendence 6 uur in het Amsterdamse Bos afgelopen oktober, haalt 226 km Het Duitse herenteam heeft brons (wc) en zilver (ec). Het Duitse damesteam haalde brons op de EC. Goed is gelopen door Julia Alter, zij spreekt een paar woorden Nederlands. Dat ze goed kan lopen was me bekend, want ik haar heb zien winnen in de 6 uur van Troisdorf. Haar man is Christian Fatton, hij loopt nu in de Trans Europa Lauf. Zij is daar de begeleider. Nu heeft ze een paar dagen vrij en omdat de TEL nu 200km van Bergamo zit, kan ze meelopen. Ook René Strossny is komen kijken.
Om middernacht heb ik de massage bezocht. Bij binnenkomst wil ik eerst de schoenen uitdoen. Mag niet, ik moet gaan liggen en met zijn vijfen hebben ze me behandeld. 2 op de bovenbenen, 3 bij de voeten: schoenen en sokken uit, blaar behandeld en getaped, sokken en schoenen aangedaan. De bovenbenen voelen hard vanwege het asfalt, daar is flink op geduwd. En het heeft zeker geholpen.
Na het opgeven om 3 uur ‘s nachts zijn we gaan slapen en bij het wakker worden om 10 uur ‘s ochtends hebben we gauw gegeten en zijn we naar de prijsuitreiking gegaan. Deze staat 2 uur na de finish gepland, maar het begint altijd later. Hopelijk heeft de dopingcontrole niet teveel vertraging opgeleverd, je moet tenslotte wel een plas kunnen fabriceren na zo’n loop.
Uiteraard eerst de prijsuitreiking voor de WC. Eerst heren, dan dames, team heren, team dames. Dan de prijsuitreiking van het EC. Bij de prijsuitreiking wordt steeds het volkslied van de kampioen gespeeld. Dus achtereenvolgens Zweeds volkslied, Marseillaise, Japans volkslied, Marseillaise. Zweeds volkslied, Marseillaise, Russisch volkslied, Marseillaise. Na de prijsuitreiking nog het Italiaans kampioenschap.
In de middag hebben we nog tijd en energie over om naar de oude stad te gaan. De vele kerken bekeken en gegeten op het plein. Vanwege het zonnige weer en het lange weekend voor de Italianen is het er loeidruk. Daarbij zijn Italianen vaak buiten; ze maken bv een praatje langs de weg of ze zitten op een bankje in de zon. De enige lopers die we daar zijn tegengekomen zijn van de Belgische delegatie.
’s Avonds hebben we nog met de gehele vertegenwoordiging van de Benelux gegeten in het restaurant.
Tsja, het zit er op. Ik wil dit jaar nog een 24 uur lopen, dat wordt een Self Transcendence Race. Of er een label aanhangt vind ik nu onbelangrijk, een leuke sfeer met een goede verzorging heeft mijn voorkeur. Overigens hebben de Runners Bergamo het afgelopen weekend hier ook ruim voor gezorgd.
Ik denk aan Berlijn in juli of Praag in augustus. Praag is eigenlijk Kladno, ik heb hier nog nooit gelopen, ondanks dat ik het al langer heb willen doen.
Uiteraard ben ik blij dat ik nu tweemaal zo’n geheel heb mogen meemaken. Zoiets zal ik voor altijd blijven koesteren. En dan laat ik Winschoten en de World Challenge 2003 in Uden even buiten beschouwing, omdat ik daar heb meegelopen in de open race.
Er wordt gezegd dat de World Challenge 2010 wordt gehouden in Brives (Midden Frankrijk). Op Hemelvaartsdag, 13 mei?
Qua afstand dichterbij, qua reistijd verder weg. Maar helaas opnieuw rond Steenbergen
Ik ben een ieder dankbaar voor de steun en de aanmoedigingen.
Nitísh Zuidema