Toch een korte reactie op het artikel van Henk Harenberg betreffende “The Comrades”.
Persoonlijk had ik de eer om in ’99 aan “The Comrades” te mogen deelnemen, jawel zelfs als gast in het “Mister Price Team”… (werd 37ste toen in 6u14’ of zoiets..)
Ik kan alleen maar beamen wat sommige toppers over deze wedstrijd vertellen… dit is inderdaad tot op heden nog altijd DÉ ultraloopwedstrijd van het jaar.
Ik kan ook begrijpen dat sommige lopers uit de massa er niet écht van overlopen, maar toch, het enthousiasme van de RIJEN toeschouwers langs de weg is niet te beschrijven, vaak kreeg ik er onderweg de tranen van in mijn ogen …
Maar ik moét ook met klem de zin tegenspreken “Het lijkt me geen feest als laatste loper te finishen in Durban”. Want menige loper riskeert een “no-finish” om toch maar als laatste loper die eindstreep te bereiken. Die aller-laatste minuten zijn met geen woorden te beschrijven…
Het was al zo bij mijn eerste ervaring in “The Two Oceans Marathon” (135ste in ’970 maar ’99 overtrof het nog …. de massa die uit de bol ging om iedereen over de meet te schreeuwen, te roepen …. het “Comrades-gevoel” tussen de lopers… onbeschrijfelijk en dan die aller-allerlaatste loper die nét voor het ultieme schot de finish overschrijdt en bedolven wordt onder de lopende camera’s! Emotioneel!
Een “must” voor ieder ultraloper!
(met alle respect voor de kleinere ultraorganisaties!)
groetjes,
Jan Vandendriessche (BEL)
Ultraloopcoördinator KBAB
(jan.vandendriessche