Eerste Ulmer Laufnacht.
In februari van dit jaar deed Willem Mutze een oproep op UltraNed hij 100 km lopers zocht om mee te gaan naar de eerste Ulmer Laufnacht in Duitsland. Willem zou alles regelen, wij hoefden ons alleen maar bij hem aan te melden. Aangezien ik soms best een beetje lui ben leek me dit een prachtige kans om met een fijn gezelschap naar een leuk loopje te gaan. Een mailtje vanuit de luie stoel richting Willem (hoi Willem, mogen er ook vrouwen mee?) werd enthousiast beantwoord (ja natuurlijk, hoe meer hoe beter!). Dat was dus geregeld. Dat ik drie weken voor Ulm ook al een 100 km in het Amsterdamse Bos zou gaan lopen had ik voor mijn eigen gemoedsrust maar even verdrongen. Ulm zou ik als rustige (hele) lange duurloop gaan lopen.
Willem hield woord: samen met Annemarie regelde hij onze reis, een hotelletje en de inschrijving. Het enige wat ik moest doen was op tijd in Boxmeer zijn, verder niets. En nog een rondje lopen natuurlijk.
Als Funrunnerteam-Holland werden we ingeschreven. Voor het eerst in mijn hardloopcarrière was ik lid van een team! Het Funrunnerteam-Holland bestond naast Willem Mütze en Annemarie Hosli uit Wilma Dierx, Jannet Lange, Jo Lukasik, Henri Thunnissen en Wilma Vissers.
De Ulmer Laufnacht bestaat uit één ronde van 100 km, heeft ongeveer 800 hoogtemeters en is voor eenderde onverhard. Omdat het natuurlijk niet voor niets de Ulmer Laufnacht heet is de start om 11 uur ’s avonds in Blaustein. Blaustein is een dorp een paar km ten westen van Ulm. We lopen een ronde om Ulm en finishen weer in Blaustein. En als lid van het Funrunnerteam-Holland kun je natuurlijk maar op één manier lopen: genieten!
We mogen 21 uur over de tocht doen en evt. uitstappen na 50 of na 80 km. Dat ben ik natuurlijk niet van plan. Mijn streven is om mijn slechtste tijd ooit op een 100 km te lopen (11:06:39). Ik heb het hoogteprofiel globaal bekeken: een paar flinke klimmen, eentje vlak na de start en één na 60 km. Verder verdiep ik me er niet in. Een hoogteprofiel kan er gemakkelijk uitzien en het niet zijn, maar het kan er ook heel zwaar uitzien en erg meevallen. Ik ondervind het onderweg wel.
Op de site stond dat er om de 10 km verzorgingsposten zouden zijn maar in de nieuwsbrief die we een paar dagen van tevoren ontvingen stond dat het er maar liefst 18 zouden zijn. Mijn camelbak kon dus thuis blijven.
Na een reis met helaas wat files arriveren we om 18.00 uur in Blaustein. Het startnummer en shirt zijn snel gehaald. We krijgen noodles en koffie en gaan daarna nog een paar uurtjes op een matje in de sportzaal liggen. Echt slapen doe ik niet maar het is wel lekker om nog even te kunnen rusten, het zal een lange nacht worden. Om 21.00 uur sta ik op en ga een kwartier in de rij staan voor een bakje koffie. Niet dat de rij zo lang is (er zijn ongeveer 10 wachtenden voor me) maar het koffieapparaat druppelt als een oude man met prostaatklachten. Omdat ik zo lang heb gewacht vraag ik meteen maar om twee bakkies. Wanneer ik terugloop zie ik Henri achter in de rij staan en geef hem er ééntje. Spaart hem weer tijd.
Na de uitleg over wat ons te wachten staat gaan we ons maar eens omkleden en lopen daarna naar buiten op zoek naar de start. Die is niet moeilijk te vinden. Op het sportveld staan 3 luchtballonnen die om en om en soms samen verlicht worden. Dit samen met de harde muziek en alle mensen met hoofdlampjes en reflectoren is een indrukwekkend geheel. Wanneer er dan na het startschot ook nog eens vuurwerk wordt afgestoken krijg ik er kippenvel van, zo mooi!
We wensen elkaar veel plezier en tot morgen en dan gaan we. Het vuurwerk gaat nog door tot we een kwartier aan het lopen zijn. Af en toe kijk ik nog even om en zie de flitsen hoog in de lucht.
De nacht is donker. En dan bedoel ik niet zomaar donker, nee echt pikkedonker. Ik ben blij met mijn hoofdlampje. Na een km of 10 is de grootste drukte voorbij en loop ik regelmatig alleen. De route gaat door het bos maar daar zie ik dus niets van. Op een open stuk kijk ik omhoog en zie een prachtige sterrenhemel, daarna is er weer donkerte. Het onverharde is eigenlijk ook verhard: kiezelpaden en soms zandpaden maar daar liggen dan weer lekker losse stenen over heen verspreid. Af en toe wel lastig lopen. Ik hoor een beekje kabbelen, soms wat mensen praten en af en toe staan er ineens supporters langs de kant van de weg in the middle of nowhere. Soms zie ik groepjes lopers, leuk met die reflectoren en lampjes. Jo komt naast me lopen, we praten wat en verder is het genieten. Bij elke verzorgingspost houd ik even een kleine picknick, ik heb geen haast en wil proeven aan alle lekkernijen die er zijn. De organisatie zet het er toch niet voor niks neer? Bij het 20 km punt doe ik dit ook en Jo loopt door. Als ik weer ga lopen voel ik mijn kuit, die is al een paar dagen stijf. Meestal helpt het om dan net iets harder te gaan lopen en dat probeer ik nu dus ook maar. En jawel, het helpt. Een paar km later zie ik de dansende hoofdlamp van Jo weer maar het duurt nog even voor ik bij hem ben. Ik heb nu een lekker tempo te pakken en loop hem voorbij. Later hoorde ik dat hij zich toen al een eetje ziek begon te voelen en na 50 km uit is gestapt. Als ik dat geweten had was ik bij hem gebleven.
Nu loop ik door en geniet van de geluiden om me heen. Terwijl de mugjes en motjes het licht van mijn lampje opzoeken hoor ik wat kikkers, een riviertje, het knarsen van de steentjes onder m’n voeten en soms mensenstemmen. Twee lichtjes staan in de berm en beginnen te bewegen. Het is een kat, de lichtjes zijn de oplichtende ogen. Ik wil er een foto van maken maar daar heeft het beestje geen zin in en rent weg.
Vlak voor zonsopgang beginnen ook de vogeltjes weer wakker te worden. En ik loop maar en loop maar. Ik heb geen flauw benul van waar ik ben en hoe laat het is. Ik zou natuurlijk op mijn horloge kunnen kijken maar ik vind het veel te leuk zo.
Bij zonsopgang loop ik langs de Donau, de enige vlakke 10 km van het parcours. De waterdamp hangt boven de rivier en ik moet echt even stilstaan om te kijken en een foto te maken.
We lopen hierna niet meer door het bos maar langs landbouwgebieden waar we prachtige uitzichten hebben. Als ik 60 km heb gelopen zie ik 2 luchtballonnen hoog in de lucht. Zouden het dezelfde zijn als die van gisteravond?
De klim naar het 65 km punt is een pittige maar we worden beloond met een prachtig zicht op een kerkje. Hier is ook een verzorgingspost naast het kerkhof.
Het begint nu al aardig warm te worden, er is nergens schaduw en de zon doet zijn uiterste best om ons een stralende dag te bezorgen. Ik denk dat de langzamere lopers het vandaag erg zwaar gaan krijgen. Ik heb 2 shirts aan en eigenlijk zou ik er eentje uit moeten doen maar ik doe het niet. Dan moet ik dat shirt dus om mijn middel knopen om het mee te nemen en dat vind ik niet prettig. Bovendien kan ik goed tegen warmte en zie dit dus maar als een zweettraining voor straks in Tsjechië. We blijven maar klimmen en dalen, ik zet mijn vraagtekens bij die 800 hoogtemeters. Volgens mij zijn het er meer. Maar leuk blijft het. Bij het 75 km punt voel ik me wel wat gammel, tijd dus voor een ontbijtje. Ik werk 3 grote bekers cola, 2 plakken brood, een halve banaan en nog een plak cake naar binnen. Niet echt een ontbijt zoals thuis maar wel lekker en effectief want hierna voel ik me weer prima. Ik heb vreselijk zere tenen maar verder gaat het goed. Het laatste stuk gaat naar beneden over losliggende stenen. En dat vinden mijn tenen niet leuk dus ik doe het voorzichtig aan.
Na 11:38:44 ben ik weer bij de finish, krijg een medaille en een shirt waar met grote letters op staat dat ik een finisher ben. Dit is mijn slechtste 100 km tijd ooit dus mijn missie is geslaagd.
De uitslagen van de Funrunnerteamleden zijn:
50 km
Jo: 6:03:53
Annemarie: 8:54:57
100 km
Jannet: 11:38:44
Wilma D.: 11:50:34
Wilma V.: 11:59:14
Willem: 15:16:48
Henri: 16:47:34
Na mijn finish ben wordt ik door Annemarie naar ons hotel gebracht waar ik een lekkere douche neem en daarna ga liggen op bed. Hoewel ik al bijna 30 uur wakker ben heb ik geen slaap maar het is wel lekker om weer te liggen en na te genieten.
Zondagmorgen gaan we, voordat we richting huis rijden, eerst nog de Ulmer Münster bekijken. Deze heeft de hoogste kerktoren ter wereld, nl. 161,53 meter. En dat is hoog, zo hoog dat ik hem niet eens in z’n geheel op de foto kan krijgen. De binnenkant van de kerk is ook indrukwekkend groot. Mooi om te zien.
Hierna vertrekken we naar Nederland.
Foto’s van dit zeer geslaagde weekend zijn hier zien: http://picasaweb.google.com/JannetLange/1UlmerLaufnacht1262009#
Ik kan maar één conclusie trekken en dat is dat Willem en Annemarie het prima geregeld hebben en dat wij, als Funrunnerteam-Holland, nog lang na kunnen genieten van een geweldige tocht en een heel gezellig weekend.
Jannet Lange
http://jannetlooptlang.punt.nl