Dit is met 250 km één van de langste ultralopen op de wereld. Dit jaar was de loop op 18 en 19 april. De loop is in Japan en gaat van Nagoya naar Kanazawa, van oost (Grote Oceaan) naar west (Japanse Zee) door de bergen, hoogste punt 980 meter. Het is vergelijkbaar met de Spartathlon die ik in 2008 zonder schade uitgelopen heb. Je mist er alleen de Sangaspas, maar verder loop je eigenlijk nog meer langs de weg, je loopt op betondeksels die over de waterafvoer langs de wegen lopen, je kiest hier al gauw voor omdat deze vlak liggen.
{b}De reis{eb}
Ik heb gekozen om direct van Schiphol naar Tokyo te vliegen omdat ik er vlakbij woon, anders is via Parijs naar Nagoya een beter alternatief. Het scheelt 2 treinen in Japan en bijbehorende kosten. Maar als je toch met meerdere treinen rijdt dan kun je beter seats reserveren. Wel vragen of je iets meer overstaptijd kunt krijgen, het zijn soms heel grote stations, en zoals mij overkwam is 4 min. overstaptijd te kort. Ik had een weekabonnement (rail pass) dus krijg je gratis weer een nieuw kaartje. Overigens de treinen rijden op de seconde en stoppen op 5 cm. nauwkeurig, zodat je precies bij je eigen wagon instapt. Het laatste boemeltreintje duurde een paar uur, en slingert zich door het gebied waar je later loopt. Je kunt in elke trein eten en drinken kopen tegen zeer nette prijzen, en het is ook nog lekker!
Mr. Ogo (organisatie) stond op het station mij al op te wachten, dit verbaasde mij omdat ik geen telefoonverbinding tussen de bergen voor elkaar kreeg. Hij wist alleen mijn landingstijd, maar deze man verbaasde mij op velerlei gebied. Hij brengt je met z’n busje door de nauwe straatjes van Hida Furukawa naar het logeeradres. Dit is mr. Ogo z’n huis en bijgebouw, er verblijven iets meer dan 20 gasten. Het complex ligt erg mooi tussen en tegen de bergen met een klein riviertje en een 40 tal watervallen die erg rustgevend te horen zijn. Ik had dit hard nodig omdat ik de eerste nachten een geweldige jetlag had en niet kon slapen, en ook pas 36 uur daarvoor op Texel een voor mij een zeer zware wedstrijd gelopen had. Dit kwam omdat het op 50 km al slecht ging, je gaat dan sportdrank en gel proberen omdat je je slecht voelt, het is bij mij alleen tegen beter weten in omdat ik er niet tegen kan. Ik krijg kort na het innemen kramp of ik moet gelijk overgeven. Ik heb dit nog verscheidene keren geprobeerd, maar het bleef fout gaan. Maar je geniet van de mooie natuur en je loopt gewoon door met een lager tempo naar de finish. Doch het signaal was duidelijk voor Japan, niets bij de posten neerleggen, alleen maar van de tafels pakken wat er lekker uitziet. Dit werkte ook in de Spartathlon en nu dus ook in Japan. Alleen in Japan is het wel spannend wat er op de tafels ligt, het is allemaal bijzonder goed verzorgd en netjes, maar soms wel vreemd. Er lag bijvoorbeeld sushi met een donker blad (nori) eromheen, ik hoorde van een Fransman dat je dit niet teveel moet eten omdat het jodium houdend is en je maag er van om draait. Ik had er toen al een stuk of tien op (erg lekker die Japanse rijst in combinatie met sterke Japanse thee) maar verder erg goed en gevarieerd wat er ligt.
{b}De loop{eb}
Deze begint in de stad Nagoya bij het kasteel van de keizer, je loopt er omheen en gaat dan de stad in, over loopbruggen en over kruispunten. Je moet je aan alle verkeersregels houden, bijna alle verkeerslichten lijken tegen te zitten en 2 keer een treinovergang, het duurt bijna 5 uur voordat je uit de stad bent. Je komt dan in een iets heuvelachtig gebied naast de rivier de Nagara te lopen, naast de weg maar met mooie natuur. Het was alleen jammer dat de kersenbloesem er bijna niet meer was. ( De loop ontleed haar naam eraan). Het gaat hier alsmaar omhoog. Bij grote post 2 begint het al donker te worden, ik moet hier naar de wc, maar mijn bovenbenen zijn van het strand van Texel en het omhoog lopen erg stijf en pijnlijk. Dit merk je des te meer omdat het toilet zo’n hurktoilet is zonder hangbanden of vasthoudstang, je ontspant je dus niet echt en dus duurt het nog langer. Het lijkt wel of de spieren uit je bovenbenen barsten. En in de natuur is niet gewenst dus doet men het ook niet (wc’s genoeg). Iets weggooien doet men ook absoluut niet, en muntgeld bij je hebben is ook handig, want overal staan perfect werkende drankautomaten met soms wel 30 verschillende dranken erin. Dus als er op de tafels niet iets van je gading bij ligt dan kun je wat uit de automaat halen, ook warme dranken en soms eten.
De nacht valt heel snel in, dat is jammer want de natuur is hier echt mooi. Het koelt ook snel af, je ziet zo af en toe ook nog wat sneeuw langs de weg. Het wordt nu wel zwaar voor mij, het constant omhoog lopen met kleine dalingen ertussendoor eist zijn tol. Gelukkig dat er nu onderling wat meer gepraat en opgelopen wordt. Ik loop met een Japanner op die mij herkent van de Spartathlon, en mij nog bedankt omdat ik hem toen mijn water gaf. Ik herken overigens nu niemand. Gelukkig is de 2e post er al snel, mijn kleren liggen hier, en kan ik met een iets langere stop wat warm eten en vers fruit met een soort kwark. Vervolgens neem ik 2 koffie in mijn handen en ga rustig wandelend verder. Al snel kan ik mijn tempo weer hervatten en begin weer veel mensen in te halen. Het wordt nu steeds kouder en ben dus blij met de extra kleren. Ik kom nu door een dorp waar allemaal waterstroompjes tussen de huizen door lopen, je hoort overal water.
Jammer dat de batterij van mijn telefoon (waarmee ik foto’s heb gemaakt) al vijf uur leeg is. De naam van de plaats is Shrakawa-go. Het staat op de werelderfgoedlijst. Het gaat nu lekker snel stijl naar beneden, de bovenbenen doen zeer en ik loop iets scheef naar een post. Hier vraagt een oudere man (een jaartje of 70) wat ik wil. Ik vraag koffie, hij komt al snel met warme hele sterke bittere thee met wat groen spul al drijvend erin (lijkt wel ranzige boter). Ik zet het vriendelijk glimlachend (ik ben al aangepast) voor mij neer. Hij heeft tevens 2 warme handdoeken die hij op mijn pijnlijke bovenbenen legt en gaat gelijk, en op precies de goede plek, mijn nek en schouders masseren, eigenlijk drukt hij met zijn duim erop. Dit voelt heel goed en neemt de spanning eruit weg. Uit beleefdheid neem ik een slok thee, of wat het ook mag zijn, dit smaakt net zoals het eruit ziet maar geeft direct kracht. Er zitten nog een stuk of 3 oudere mannen en die kijken zo van “wij wisten dit al wel” . Later maak ik dit nog een keer mee, maar dan zonder thee.
Het is nog steeds donker, maar het gebied moet hier erg mooi zijn. Omdat het licht begint te worden zie ik af en toe de omgeving. De bergen liggen hoog om de weg heen, er zijn nu regelmatig tunnels, ook zonder verlichting. Je loopt dan als er auto’s komen stijf tegen de wand aan. Men rijdt hier rustig maar je hersenen zeggen dat ze ieder moment achterop je rijden. Dat gevoel wordt versterkt omdat het geluid alsmaar aanzwelt in de tunnels. Er zijn nu ook regelmatig stuwmeren, met overweldigende natuur eromheen. Ik loop nu samen met een Fransman, Gilles Pallaruelo. Beide hebben we het slecht, we wandelen en rennen afwisselend. We halen een andere Fransman in, Stephane Mathieu, zwaar onderkoeld, gedesoriënteerd en volgens mij hopeloos. We lopen met hem naar de volgende post, hij blijft hier achter, maar Gilles zegt dat je je geen zorgen hoeft te maken, dat het een jonge ijzersterke gozer is, en dat hij straks wel voorbij komt. Dit is niet zo, maar hij finisht later niet eens zo ver achter ons. Tevens zegt hij dat er zo een echte klim komt, het gaat heel stijl omhoog, en het wordt nu al behoorlijk warm. Gelukkig ga je bovenop de pas een tunnel in (3 km lang). Helaas had een motorclub die dag uitgekozen om met ongeveer 20 motorfietsen type Harley met open uitlaat, een stuk of 5 keer door de tunnel heen en weer te rijden. Horendol werd ik ervan, maar om de woorden van een groot sportman aan te halen: ieder nadeel heeft zijn voordeel. Ik ging namelijk steeds harder lopen om uit de tunnel te komen. Hierachter zat een heel steile afdaling (meer dan 500 meter hoogteverschil), goed voor de bovenbenen en kuiten (heerlijk als je van pijn houdt). Je kijkt nu regelmatig naar beneden op de rijstvelden en het wordt nu branderig heet (hoog vochtgehalte met op een meter 27 graden schaduwtemperatuur). Ik besluit rustiger aan te doen. Gilles komt nu weer achterop, en zegt dat het gevaarlijk heet is om te rennen en dat we tijd genoeg hebben om te wandelen. Bij ieder stoplicht voel je nu de warmte van de auto’s naast je. Er komen nu regelmatig Aziaten voorbij rennen, gelukkig blijven we wandelen, want verderop komen we er meerdere tegen die in de schaduw moeten blijven zitten om weer af te koelen.
Kanazawa is ook redelijk groot, we lopen er wel 3 uur over om bij de finish te komen. De laatste 500 meter loop je omhoog een park in, je finisht dan bij een kersenboom. Ook hier is alles goed geregeld wat betreft hapjes en drankjes en je wordt met een legertruck naar een mooi hotel gebracht met een hot spring bad. Heerlijk warme en koude baden. Daarna gaan we naar Shirotori, enkele uren rijden, hier overnachten we in een oude herberg, en krijgen zeer goed te eten. De volgende dag hebben we de Ending Ceremony met prijsuitreiking, daarna een buffet waar je er achter komt waarom de Japanners de beste keuken van de wereld hebben. Hierna gaan we een paar boompjes planten, dit alles in de geest van de buschauffeur, mr. Ryoji Sato. Deze man reed op zijn bus de route die je loopt, en zijn droom was om de hele weg van kersenbomen te voorzien, hij had er ongeveer 2000 geplant en overleed toen. Ieder jaar worden er nu boompjes bijgeplant. Na de ceremonie is het evenement afgelopen, en gaat ieder weer zijn eigen weg.
Enkele tips: kom op tijd! 5 min is 5 min, om 2 uur er zijn is dus 2 uur. De mensen zijn erg beleefd en zeer behulpzaam, wees dit dus ook. Er ligt geen vuil langs de wegen, dus gooi niets weg. In huis heb je altijd slofjes aan behalve in slaap- en leefkamer. Rest mij nogmaals te zeggen dat je bij mr. Ogo in een zeer gastvrij huis komt en aan een bijzonder goed georganiseerde loop meedoet. Zeker een aanrader!
Mijn foto’s zijn te vinden op
http://picasaweb.google.nl/hpedaniel/FotosBijArtikel?authkey=Gv1sRgCNert9DG-o-BoQE&feat=email#
Ernst Daniël
(hpe.daniel