Avontuur in de Eifel
Zaterdagochtend werden we om 9 uur opgehaald door Henk en na 1.5 waren in Euskirchen, een dorpje in de Eifel. We zagen onderweg in de auto de temperatuur buiten zakken van -10C tot -14. Het was dus koud daar.
In de gigantische villa van ene Andreas verzamelde zich een groep ultralopers ongeveer 14 man en Liane en ik.
De heren hadden veelal een soort Noordpooluitrusting aan met bivakmutsen en anderszins ter bescherming van het gezicht ( ik had alleen een haarband voor over mijn oren en twee verschillende kleuren handschoenen van de HEMA met daaronder dunne Odlohandschoentjes. De zon scheen dus het leek me allemaal wat overdreven…..
Om 11 uur gingen op pad, een werkelijk prachtige trail van ongeveer 44 km door de bergen en bossen van de Eifel met ruim 880 meter hoogteverschil, geweldige uitzichten hoe hoger we klommen, het leken allemaal kerstkaarten. Maar ook hoe hoger hoe kouder. Binnen een uur was mijn camelbag bevroren en het mondstukje en slangetje keihard ondanks het feit dat ik het mondstuk in mijn jasje had gestopt.
Ik genoot maar begon toch ook wel gevoelloze handen te krijgen. Gelukkig had ik nog van die verwarmingsdingetjes bij me; als je daarin knijpt blijven ze 7 uur warm dus geen probleem dacht ik.
Er was één verzorgingspost met stukjes banaan en koud bronwater op het hoogste punt van de route bij het kapelletje van Decke Tönnis een soort beschermapostel van de wandelaars en marathonlopers. Dus bescherming vanuit de hemel is verzekerd. Er is daar een groepsfoto gemaakt en toen Jean Pierre en ik onze bekers bij de verzorgingsauto inleverde en met de groep meewilden bleek de groep al vertrokken. Misschien was dat wel gemeld maar ons Duits is niet zo goed dat we alles verstaan en begrijpen. We zijn erachteraan gegaan maar konden ze door de vele sneeuwsporen niet meer terugvinden.
Wij zijn terug naar de verzorgingsauto gelopen waar Henk nog arriveerde met Liane die het voor gezien hield en in de verzorgingsauto mee terug is gegaan.
Ik probeerde nu de verwarmingskussentjes maar die bleken bevroren. Henk had ontzettend veel pijn aan zijn handen omdat hij het laatste uur een te laag tempo bergop had moeten lopen, maar hij echte sterke ultraloper die hij is…. Hij wilde wel doorlopen. Ik heb met veel moeite kunnen plassen maar kon daarna niet goed mijn handschoenen weer aantrekken, geen gevoel meer in mijn handen en met de andere twee was het net zo gesteld. Ik begon het een beetje eng te vinden, het was wel erg koud. Ik kon mijn reepje Isostar niet open krijgen met die gevoelloze handen ( bleek uiteindelijk ook bevroren dat reepje).
Gelukkig wist Henk de route en kon hij ons verder gidsen. We zijn hard gestart in de hoop warm te worden, Jean Pierre kreeg last van zijn neus door de kou maar na een uur hard doorlopen kreeg ik gelukkig weer gevoel in mijn handen, daarna begonnen ze te tintelen en daarna was het weer goed. Bij Henk duurde het twee uur voordat hij weer gevoel in zijn handen kreeg.
We hebben nog echt genoten van een prachtige zonsondergang en wonderschone vergezichten tegen een rode hemel, maar daarna zijn we even verdwaald en begon het weer erg koud te worden. We moesten nog een vrij steile afdaling doen en er waren stukken pad waarbij de sneeuw tot mijn kuiten kwam en ik geen idee had van de ondergrond. Jean Pierre had nog een energiereep in zijn jaszak maar die bleek ook keihard en bevroren. We hebben een paar kilometer teveel gelopen maar waren gelukkig juist voor het donker terug in Euskirchen waar we in het huis van Andreas konden opwarmen. En eenmaal in de warme woonkamer begon de verwarmingskussentjes te ontdooien en weldadig warm in de zak van mijn hardloopjasje te worden.
En rode wangen daarna…..Jean Pierre en Henk hadden hun hardloopschoenen buiten laten staan en zij vonden ze na een paar kopjes thee en vers gebakken Duitse wafels bevroren en keihard op de stoep terug. Ik moest ze wel mee naar binnen meenemen omdat ik ze niet meer los kon maken met mijn gevoelloze vingers. Verder had ik bevroren wimpers en stuk ijs onder mijn neus hangen.
Wij hebben uiteindelijk 46 km gelopen, ik vond het een avontuur en eigenlijk niet helemaal verantwoord….. omdat de groep niet door had dat er nog drie lopers ontbraken. Het was wel spannend. Een volgende keer weet ik dat ik echte handschoenen moet aantrekken, speciale trailschoenen die ook waterdicht zijn, ook iets voor mijn gezicht en hoofd moet hebben en de verwarmingdingetjes moet activeren vóórdat ze bevroren zijn……van benen en spieren had ik gelukkig geen last Voor nog een paar koude foto’s zie http://www.marathon4you.de/meldungen/decke-toennes/25-marathonlaeufer-beim-weihnachtstoennes/2373
Els Annegarn