De lange winter
Veel mensen hoorde ik eerst roepen dat het zo mooi was. Maar voor veel mensen is dat mooi vooral van achter glas. Na een paar dagen sneeuw verzucht Nederland al dat het maar weer afgelopen moet zijn.
Dagelijks de schoenen aantrekken en naar buiten gaan omdat het zo mooi is is voor veel mensen net zoiets als azijn drinken. Maar voor wie de dagelijkse gang geen beslissing meer is maar een feit, ligt er veel te genieten in de winter.
Lekker door de natuur banjeren, de sneeuw genieten, zonder een idee van zo snel moet het gaan. Duurloopjes maken zonder snelheidselement. De afgelopen maanden waren heerlijk, kou en sneeuw, maar ondergrond die loopjes mogelijk maakt die anders gewoon niet kunnen. Sloten oversteken, moerasachtige ondergrond, overal kon je langs.
Het wild was hier en daar uitgeput en niet meer bij machte weg te lopen, reeën bleven je verbaasd staan aankijken. Ja, ik kan na 4 uur weer bij de centrale verwarming gaan zitten, jullie moeten nog weken in de kou staan tot de lente doorbreekt.
Vanaf de eerste sneeuwbuien, voor kerstmis, meteen liep Nederland vast, heb ik er van genoten. Dat eerste sneeuwweekend liep ik in den Haag door de duinen. De trein terug naar Groningen op zondag haalde het maar net. Daar aangekomen liep ik 20 km door de sneeuw, het Hoornse diep was geblokkeerd door een auto die vast was gelopen en verlaten in de opgewaaide bergen witte poedersuiker, maar lopend kom je overal langs.
Een dag later liep ik langs het Friesche veen, af en toe tot mijn kuiten wegzakkend in de versgevallen kerstboomgarnering. Overal de sporen van hazen, vogels, reeën. En tussen het Friesche veen en de vosbergen in springen 4 reeën voor me uit, ik hoop dat ze het halen deze winter.
Op sommige dagen is het ijzig en klam, ik trek mijn dikke wintermuts en mijn lange odlo ondergoed aan. Soms doe ik daar(’s avonds) nog een bril bij op om mijn ogen te beschermen tegen de kou. Lopen bij min 13 blijft genieten, maar ik zie geen reden om te gaan lijden, ik hou van comfort. Ik denk aan Tom die volstrekt comfortabel blijft in zijn korte broek in de sneeuw, ik snap daar helemaal niets van.
Ik maak foto’s van sneeuwlandschappen, dank zij mijn mooie routes heb ik prachtige foto’s. Ik ontmoet andere lopers, aan het trainen voor een marathon. Zal ik zelf ook weer?
Na de heftige vrieskou van december en januari kwamen de kwakkeldagen in februari, de sneeuw smelt weg en de sneeuw valt weer. Het is glibberen geblazen. De wegen vriezen op ’s avonds, het zout is op. Ik zie fietsers onderuitgaan op een weg waar ik op dat moment redelijk snel aan het lopen ben. Ongelovig staren ze me aan. Hoe kan het dat ik niet onderuit ga? Ik begin te geloven dat ik in vorm ben.
Door de bossen van Amerongen lopen we met het platform. Ook hier wordt het landschap door de sneeuw gedomineerd. We lopen over klimmetjes en hard bevroren paardenpaadjes. Soms is het zwaar, het tempo is rustig, we genieten van de de prachtige omgeving. Met dank aan de gastvrijheid van Aart Stigter.
Ik schrijf me in voor de Yours truly 50 km in Glimmen, hoop op een vers besneeuwd parcours. De marathon 2 weken eerder wordt afgelast, te veel risico op valpartijen. Het weer slaat definitief om, dooi, alles is weg, de sneeuw vervangen door regen. Het parcours ligt er op de dag van de 50 troosteloos bij. Het enige wat rest is een mooie conditie, ik loop gemakkelijk uit. De winter eindigt somber, maar de lente komt er aan. Krokussen komen op. Het. is het mooie van lopen, steeds als je genoeg hebt van de kou, de warmte, de wind, de regen, de blubber verandert het in iets anders en kun je daar weer mee aan de gang.
De heftigste winter in jaren ligt achter ons. Niet bang zijn, gewoon naar buiten gaan en genieten, je instelling bepaalt hoe je het weer ervaart.
Jaap Vis