Zondag 7 maart j.l. staat in het teken van de wekelijks lange ultra-training. De training vindt een keer plaats buiten de geijkte paden van de direct omgeving welke van haver tot gort bekend is. De start is in Zeddam waarna een deel van de 60 km plaatsvindt op het Montferland en het restant langs de Rijn.
Montferland wordt met recht de groene grensstreek genoemd. Het is een prachtig bosgebied omringd door leuke plaatsjes (zoals Beek, Zeddam, -’s Heerenberg, Stokkum en Didam) welke knus te doorkruisen zijn.
De Hettenheuvel is pittig, NAP +91,6. De natuur straalt in volle zonneschijn welke de bossen nog mooier maken. De weg tussen Zeddam en Beek is afgesloten omdat er onderhoud heeft plaatsgevonden aan de bomen. Blijkbaar heeft de recente storm hevig huisgehouden. De eerste vijf kilometer omhelzen een pad welke de pracht bossen van het Montferland doorkruist. Ondanks dat het vandaag zondag is, is het rustig waardoor het één worden met de natuur geen gevaar loopt.
De grens van Montferland met Duitsland is grillig maar heeft daardoor zijn eigen aantrekkelijkheid. Het grillige boeit omdat het een weerspiegeling van de maatschappij kan zijn. Het mijmeren over dit, lukt prima wanneer je alleen sportief bezig bent. Het grillige komt helemaal naar boven wanneer, zoals vanmiddag, ‘s- Heerenberg zichtbaar wordt. ’s Heerenwegen zijn ondoorgrondelijk met wat er zich in het verleden (hopelijk niet in de tegenwoordige tijd) heeft afgespeeld… De orde der salesianen volgt het geloof vast en zeker prima maar een aantal volgen, zachtjes uitgedrukt, de letter van het geloof niet echt voor de volle honderd procent. Een triest verhaal welke nooit vervolgd mag worden.
Indrukwekkend is het Duitse Hoch Elten. Tussen de golfterreinen voortbewegend is het eerste deel vlak maar het blijkt een contrast omdat vervolgens het pad geaccidenteerd wordt. In Hoch Elten is het een tijdje klimmen waarna een afdaling volgt, waarna vervolgens het kleine centrum wordt gepresenteerd.
Om de één of andere reden heeft het Montferland niet de aandacht die het verdient, heeft het te maken met het feit dat het min of meer een uithoek van Nederland is? Op sportief gebied heeft het redelijk wat aandacht van ATB’ers en veldrijders, voor rennende mensen ligt dit op een lager niveau.
Om het ideaal plaatje compleet te maken, mag de bosrijke omgeving vandaag, al hardlopend, aangevuld worden met de Rijn. Via o.a. de kleine plaatsjes Tolkamer en Lobith langs het stroomgebied de Rijn, volgt de ontmoeting met het natuurgebied de Bylandt. In de zomer is het een recreatieplas. De plas staat in verbinding met de Rijn. Na het Montferland als ontstressend te ervaren, geeft de Bylandt het gevoel van een oase van rust. De training in de winter hier af leggen voelt als het één zijn met de natuur, het is een plek voor de natuur, minder voor de mens. De omliggende uiterwaarden zijn inspirerend. Een aantal paarden grazen er in het wilde gras of drinken van het water uit de uiterwaarden. Een plus dat het nu winter is, is dat het een plek is waar ganzen overwinteren. Ze vliegen niet enkel maar retour, blijkbaar hebben ze twee verblijven, één voor de nacht en één voor de dag. Echt een vogelbestaan is nog zo gek/slecht nog niet. Nog even stilstaand nagenietend van de zonnestralen op het water, wordt het pad voortgezet.
Na het Bylandt worden de uiterwaarden vervolgd, volgt de ontmoeting met een stiltegebied welke prettig, positief verstoord wordt door pratende, kwakende, overvliegende ganzen. Waar zal het verhaal betrekking op hebben? De wind stoort ook prima, het voelt goed. In de verte staat een verlaten boerderij waar kinderen aan het schommelen zijn. Wat een voorrecht hier te mogen wonen.
Vanaf de Bylandt blijft het kerkje van Hoch Elten zichtbaar, een geweldig uitzicht. Via Duitsland, Elten, op naar Beek. Afsluitend verwarmt de bosrijke omgeving het innerlijk. De berg, of wat er voor berg doorgaat, laat zich van haar sierlijke kant zien. De vergezichten, je kijkt als het ware tegen het bos aan.
Lekker klimmend en dalend wordt een pracht middag afgesloten.
Tot slot Montferland in combinatie met de Rijn en omstreken voelen als een aaneenschakeling van natuurlijke hoogtepunten.
Henk Harenberg