20-03-2010 Heerlen, Limburgs Zwaarste. Ik had erg uitgekeken naar deze ultra-trail georganiseerd door Willem Mutze. Een beetje met angst voor het nieuwe parcour want Willem had verteld over het nieuwe parcours en hij had nu aan de andere kant van Limburg een mooi maar zwaar parcours uitgezet. Iets meer dan 70 km met 2500 hoogtemeters. Vlak voor de start regende het maar ik had mijn kleding keuze al gemaakt en zou mijn regenjack in mijn rugzak meevoeren plus wat andere extra kleding want in een dag kan er veel veranderen en zeker het weer. Voor de start kreeg Willem voor zijn verdienste als marathon/ultraloper en promotor/organisator van ultraloopwedstrijden nog een lintje uitgereikt door de burgemeester van Heerlen. Willem, die normaal alles onder controle wil hebben, had het nu niet en stond er verbaasd bij. De start. Het was weer droog en we vertrokken na het startschot, gegeven door dezelfde burgemeester. We waren met velen en de groep werd langzaam uit elkaar getrokken op weg naar de langste open trappenpartij van Nederland naast Snowworld alwaar ik mijn trainingen had gedaan voor het Yukon-avontuur, met slede steeds bergop en bergaf. Vele stukken van dit parcours kende ik want bij de andere versie van Limburgs Zwaarste waren we hier ook geweest. Bergaf liepen sommigen weer fout. Het parcours was aangegeven door flets gele lintjes. Dit is ook de enig opmerking die ik wil maken over deze versie. De kleur was soms moeilijk te onderscheiden van ander natuurlijke kleuren. Enkele Duitsers die meeliepen vroegen of Willem soms een probleem heeft met de kleur oranje. In totaal heb ik me driemaal verlopen hetgeen dan nog meevalt maar als je een dip hebt dan is dat soms net te veel. De bergjes volgden elkaar op en je wist dat als je bergaf ging het niet lang zou duren aleer het weer bergop zou gaan. 2500 hoogtemeters in Limburg betekent dat heuveltjes minder hoog zijn en je er meer moet beklimmen. Ik had geen trailschoenen aangedaan daar gezegd werd dat het parcours makkelijk te lopen was maar zodoende had ik ook al snel natte voeten want het had afgelopen nacht ook geregend. Doordat ik met gewone loopschoenen liep was de grip zeer slecht en kwam je soms al glijdend boven of beneden hetgeen veel kracht kostte. Veel plekken kende ik zoals na de tweede verzorging, we liepen daar naar beneden en daar had men een paar jaar geleden het lijk gevonden van een Chinese vrouw die daar “gedumped” was hetgeen me nog steeds bij is gebleven. Daarna links omhoog en achterlangs het oude klooster hetgeen nu niet te zien was van achteren. Het kleine stukje Schneeberg in Duitsland waarna we heel lang tot bijna in Vaals op hoogte bleven lopen. Hier kwamen we vele mountainbikers tegen maar iedereen gunde elkaar het parcours, anders dan toen we de Keutenberg afliepen 2 jaar geleden. We werden toen compleet van de weg gereden tijdens Limburgs Zwaarste want de fietstocht Limburgs “Mooiste” was toen op dezelfde dag. Na een afdaling staken we vlak achter de Duitse grens de drukke weg Vaals-Aken over om naar het Drielandpunt te lopen dus weer bergop. Vanaf hier heb ik bijna de gehele wedstrijd met dezelfde lopers in de buurt gelopen. Boven bij het Drielandpunt werd een foto gemaakt en was verzorging 3 hetgeen betekende dat we halverwege waren. Ik at bij elke post peperkoek, een bekertje pudding en 2 bekers cola en liet mijn bidon vullen met thee en weer verder. Vla was er ook maar dat is soms moeilijk eten alhoewel de abrikozenvla, die gleed vanzelf naar beneden ( mijn maag in dus) en de korst was voor het wild. Het zonnetje kwam af en toe uit en ik was blij dat ik niet meer kleding had aangetrokken. Restaurant “Het hijgend Hert” was verzorging nummer 4 en ik begon langzaam met aftellen want 44,7 km hadden we erop zitten. We bleven nu erg lang aan de andere kant lopen en deze kant kende ik beter. Toch verliep ik me hier ook. Een loper zei nog dat het raar was dat ik me in mijn eigen streek verliep maar je weet niet hoe het parcours loopt want ik heb de lintjes niet opgehangen. Het 5-de verzorgingspunt weer lekkere pudding, peperkoek en cola en verder, nu zou het weer een stuk zwaarder worden en dat voelde ik ook. Mijn loopkleding was door en door nat en ik voelde dat mijn liezen en oksels open waren en ik had geen vaseline bij me. Bergop wandelen en als het iets vlakker werd weer aanzetten. Nu moest ik soms op het vlakke ook een stuk wandelen want het was zwaar, heel zwaar. Weer bergop en dan de laatste verzorgingspost en de Eijserbosweg af, vlgs de lintjes links maar omdat ik er een miste liep ik door tot boven. Geen lintje meer te zien en dan maar weer bergaf en inderdaad daar was het lintje, er stond een auto voor. Dan weer naar boven en daar kwam ik weer mensen tegen die zich ook verlopen hadden. Het lintje dat zij hadden gemist had ik al van verre gezien. De vermoeidheid doet je meer neerwaarts kijken dan voorwaarts. Dit stuk hadden we in de andere versie andersom gelopen en daarom dachten zij dat we daar rechtdoor moesten maar dat was niet zo. Zo lopen de mensen ook altijd achter hun voorloper aan maar als die fout loopt dan ………….. Om een verhaal van 9 uur en 3 minuten korter te maken, op een stuk kwam Martin van Nieuwenhoven naast me fietsen, hij controleerde de aanwijzingen in het begin en zette mensen terug op het parcours. Hij vertlede dat het zeer vermoeiend geweest was dit parcours op de mountainbike. Hij wenste me nog veel succes het was nog ongeveer 3 km en na een tijdje kwam ik dan weer terug bij de sportkantine en finishde. Het was zwaar geweest en ik was blij dat ik er was. Over de uitslag weet ik nog niets en die kan binnenkort met foto ’s gevonden worden op http://funrunner-heerlen.nl/funrunnerlopen/pagina2.html
Met een mooie handdoek met opgeborduurd je naam en “Limburgs Zwaarste” vertrokken we moe en voldoen huiswaarts. Annemarie, Willem en alle helpers mijn hartelijke dank voor de goede en gezellige verzorging. Sorry van de jenever op km 61 die drink ik wel een andere keer.
sportieve groeten en tot ziens
Henk Sipers
site: http://www.adventure-runner.tk