De hele week naar het weerbericht gekeken. Ik vind rennen leuk, maar iets minder in de regen. De voorspellingen waren niet bijster. Het is de hele week prachtig weer, maar juist voor zaterdag 20 maart bij Limburgs Zwaarste voorspellen de weerprofeten dat er water uit de hemel komt. En jawel hoor 7:00 uur zaterdagmorgen sta ik op en kijk naar buiten, …… regen! De hele nacht heeft het volgens mij geplensd, dat gaat nog leuk worden vandaag. Pratsch en water. Maar ja dat hoort wel een beetje bij een trailwedstrijd. Eerst de kledingkeuze bepalen voor vandaag. Voor mijn gevoel begint de hardlooplente met Limburg Zwaarste. Dus lange broek uit, korte broek aan, dat is mijn lentegevoel. Is die keuze ook weer snel gemaakt. Op naar de kantine van RKHBS in Imstenrade. Het is van belang vandaag op tijd aanwezig te zijn, want naast het hardlopen is er vandaag nog iets wat gaat gebeuren. Willem krijgt zijn Koninklijke onderscheiding! Ik weet dat Annemarie veel inspanning heeft moeten leveren om dit gerealiseerd te krijgen. Prijs je gelukkig met zo’n wederhelft. Willem staat bekend als een bescheiden man, hij accepteert lof moeizaam. Hij vindt dat wat hij doet voor anderen, altijd klaarstaan en zich inzetten om anderen te laten genieten, de normaalste zaak van de wereld is. Maar dat is nu een van de redenen om in aanmerking te komen voor een lintje. Naast de meer dan bijzondere prestatie om 1.000 (ultra)marathons te lopen, gaat het er ook om dat Willem met zijn inzet, drive en organisatietalent veel anderen in de loop der jaren heeft laten genieten. Als de speech door de loco-burgemeester en het opspelden achter de rug zijn, hoor ik Willem alweer zeggen, “ok vooruit aan de slag, nu doen waarvoor we gekomen zijn”. Dat typeert hem.
Zo gezegd zo gedaan. Samen met Panda start ik voor de Diligence, een befaamde discotheek uit vroeger dagen. De burgemeester geeft het startschot en weg zijn we. We hebben deze keer ook twee beginnende ultralopers meegenomen, Rolf en Peter. Je moet mensen toch meteen het beste gunnen, nietwaar. Voor hun is op dit moment 70 km te ver, ze hebben in overleg met Willem besloten om van Imstenrade (zonder eerste lus) naar Nijswiller te gaan (totaal 44 km). Rolf zal dat later lukken, Peter houdt het voor gezien bij het Hijgende Hert. Alle twee scoren daarmee prima, en zullen ongetwijfeld volgend jaar terugkeren voor de hele mischmasch.
De nieuwe en mooie startlocatie in Imstenrade heeft een snelle verbinding naar het achterliggende Heuvelland, toch gaat de route eerst even naar Landgraaf voor de ruim 500 trappen. Willem is waarschijnlijk bang, dat we niet moe genoeg worden met de heuveltjes rond Vaals en Vijlen. De weg naar de trappenpartij loopt mooi door het bos van Imstenrade en richting Caumerbeekdal. Op deze wijze blijft het groen tot vlak voor de trappen. Die van onderop gezien, er angstaanjagend uitzien. Voor iemand die een zware bergloop wil doen, ligt hier een ideaal object om je bovenbenen met de week te laten groeien. Tjonge, tjonge wat een inspanning. Gelukkig kom ik halverwege de trap Hein Bodelier tegen (als toeschouwer deze keer vanwege een blessure) en praat even met hem. Dat geeft weer enige kracht terug in de benen, zodat de steile achterkant die ook niet makkelijk te doen is, soepeler genomen kan worden. Via een stukje Heerlerbaan ben je dan in no-time terug bij het startpunt. Nou die eerste 10 km ging eigenlijk veel te hard. Ben Panda al kwijtgeraakt, die heeft zeker in het begin van een wedstrijd, nog al eens last van het maken van sanitaire stops, waardoor we uit elkaar raken. Maar even rust onder het lopen is ook lekker, want Panda kan van km nul tot aan de finish doorvertellen.
Via het Imstenrader bos, de weg omlaag volgend, en vervolgens de lange molsberg op die helemaal doorloopt totdat je Simpelveld inkomt. Vervolgens buitenom Simpelveld richting Bocholtz en vlak voor het Platte bos kom ik bij Rolf en Peter. Samen lopen we naar de tweede verzorgingspost. Het is wel al bekend, maar het mag toch nog eens gezegd worden, de verzorging bij Limburg Zwaarste is zo goed en uitgebreid, dat je niet weet wat je allemaal moet drinken en eten. Korte pauze, …. und weiter geht’s. Via het bos achterlangs het Benedictijner klooster en dan omlaag door een soort van baak alias voetpad. Onderaan stappen we de grens met Duitsland over. Prachtige vergezichten ondanks dat het nog regent en flink bewolkt is. Via het struweel, bospaadjes en wat bergjes waaronder de korte maar steile Schneeberg kom je langzaamaan in Vaals. Via het Vaalserquartier in Aken loop je naar de nog steilere achterkant van de Vaalserberg. Ik hoor een enorm rumoer en geklets achter me en weet daar is Panda weer. Wat een helling, nog steiler en je kiept achterover, het gaat nu echt maar voetje voor voetje. Maar boven zijn de beloningen talrijk. Ten eerste je staat nu op het hoogste punt van Nederland (gelegen uiteraard in de mooiste provincie van dat land). Verder ben je hier al halverwege de rit. Je wordt hier ook nog eens gefotografeerd, zodat straks die verdiende oorkonde er ook mooi uitziet. En natuurlijk verzorgingspost 3. Hier kom ik Bruno Schneiter tegen, die er overigens niet goed uitziet. Hij stopt ermee, en dan te bedenken dat hij helemaal uit Zwitserland voor deze tocht is aangereisd. Nog even een bemoedigend woordje en verder.
Langzamerhand houdt de regen op en mijn stemming klaart net zo snel op. De zon begint te branden en Panda begint zich al weer in te smeren. Gevoelig huidje. We gaan gezamenlijk via Wolfhaag richting Vijlenerbos. Ook hier een pittige passage omhoog. Vervolgens een kleine versnapering in de vorm van een lusje van 3-4 km door België. De hellingen zijn zwaar, de benen eveneens. Terug in het Vijlenerbos verlopen we ons samen met Peter en Rolf die uit de achterhoede zijn teruggekomen. Het duurt daarmee allemaal wat langer dan gepland om te komen bij de vierde rust. Maar zoals Wilma Dierx in het voorbijgaan zegt “je komt toch voor het lopen, een paar meter meer is dan toch meegenomen”. Ja en daar is echt niks tegen in te brengen. Bij de vierde verzorgingspost, boscafé het Hijgende Hert, nemen we het er nog eens goed van. De meegekomen familie moedigt aan en we zetten in voor het naar later blijkt het makkelijkste deel van de route. Hoewel dat ook relatief is met nog een paar gepeperde beklimmingen. Misschien lijkt het hier ook alleen makkelijker, omdat we hier regelmatig trainen. Rott, Melleschet, Hilleshagen en daar is Nijswiller al. Volgende rust bij de beroemde frituur van Nijswiller. Even nog nagedacht over een kroketje te pakken, maar beter is van niet. Na Nijswiller volgt een lange tocht door het open veld, maar gelukkig voor de echte trailer staat hier de wind flink aan èn tegen. Bij Cartils draai je dan in feite om en loop je via de Piepert naar de steile achterkant van het Eyserbosch. Daar heb ik me letterlijk omhoog geworsteld. De kracht begint weg te stromen, maar zoals een goed organisator voorziet, staat daar de laatste verzorgingspost uitgerust met een sterk drankje. Na een lange afdaling nog een trappenpartij omhoog bij Eys. Nu weet ik ongeveer hoe het trappenlopen, als ik 30 jaar verder ben, aan zal voelen. Net boven bij bijna Trintelen en ja wel hoor, weer omlaag en vervolgens via Bosschehuizen weer een lange weg omhoog. Ik kijk boven nog eens rond, neem alles intens waar en prijs me gelukkig dat ik loop! Via Huls bereik je dan de lange weg terug naar de finish. Daar aangekomen moet ik constateren, dat het bier nog beter smaakt na een geweldige inspanning.
Het gekke van ultralopen is dat je lichaam afgemat en afgepeigerd wordt. Je hoofd, hoe verder je komt, gaat aangeven, waar ben je in godsnaam mee bezig jongen? Als je niet gauw stopt, schakel ik de hele handel op zwart. Maar ……….…… en daar gaat het om, het gevoel, een ondergewaardeerd element van het menselijk lichaam, gaat groeien als nooit tevoren. Het gevoel zegt Wim beste kerel wat is het toch fijn dat ik in jou en met jou kan beleven wat ik nu ervaar. Ga door en houdt nooit meer op, ren door, verder en verder, tot je de grens bereikt van ……. En daar ben ik uiteraard nog steeds naar op zoek.
Inmiddels is het de dag erna en zit ik lekker op de bank, en weet je wat daarbij akelig is, ik heb alweer zin om naar buiten te gaan, om een rondje te rennen. Maar dat snappen alleen de mensen die dit lezen. Willem, Annemarie en alle vrijwilligers hartelijk dank voor deze onvergetelijke dag!
Groet allemaal en tot volgend jaar bij Limburgs Zwaarste!
Wim Reumkens