Dit verhaal begint eigenlijk eind oktober vorig jaar in het Teutoburgerwoud, waar ik in een afdaling van de Dörenberg (bekend van de Nulllauf) mijn enkelbanden scheurde. Toen het gebeurde wist ik meteen dat het goed mis was, en dat bleek ook wel in de maanden erna. Om toch een beetje in conditie te blijven werd de hometrainer van mijn schoonouders opgehaald. Nou vind ik fietsen als afwisseling op het lopen altijd leuk, maar op zo’n hometrainer bezig zijn vind ik helemaal niets. Maar ik had een duidelijk doel, meedoen aan Limburgs Zwaarste op 20 maart 2010. Na een maandje of 2 kon ik voorzichtig aan wat gaan wandelen. Eerst korte wandelingen, later wandelingen van 10 km. Na een maandje of 3 eens een stukje hardlopen geprobeerd wat geen succes was. Het wandeltempo kon gelukkig wel wat omhoog. De memorialloop voor André van de Vliert op 7 februari was voor mij al heel spannend. Ik ben vanaf het keerpunt Cothen teruggelopen naar Utrecht. Ik vond het heel fijn om die dag erbij te kunnen zijn. Die 23 km leverde niet echt problemen op voor mijn enkel en gelukkig ook geen blaren. Wel het besef dat het nog maar 6 weken was voor Limburgs Zwaarste. Ik had van Willem Mütze het aanbod gekregen dat ik het eerste lusje mocht overslaan en 1 uur eerder mocht starten. Oftewel 60 km in 11 uur, dat klonk haalbaar. In de weken voor 20 maart af en toe voorzichtig een stukje hardgelopen. En dat ging, zij het moeizaam. Een lange training in de regen leverde me rauwe voeten en een blaar op. Op advies van Henk Sipers heb ik Sealzkin sokken gekocht, een sok die 100% waterdicht is. Voor 35 euro gewoon te koop in Winschoten bij de plaatselijke wielerspecialist en ze werken echt. Hoe dichter 20 maart naderde, kwam bij mij het besef dat ik er nog helemaal niet klaar voor was. Aan de andere kant weet ik als ultraloper dat je altijd meer kan dan wat je denkt of wat logisch is. Een kunstje wat je al 61 keer gedaan hebt, lukt vast ook wel een 62e keer.
Net als vorige jaren heb ik er een korte vakantie met mijn gezin van gemaakt. Een leuk vakantie-appartement in Eys gehuurd waar we vrijdag al op tijd waren. Een wandeling gemaakt in de mooie omgeving met de 2 laatste steile beklimmingen van Limburgs Zwaarste erin, de Eyserbos en de klim direct na de kerk van Eys. Da’s toch een mooi voordeeltje voor als ik hier morgen loop, dan weet ik precies hoe de beklimmingen gaan. ’s Avonds lekker gegeten bij het Eyser restaurant Bie de tantes en niet te laat naar bed. De volgende ochtend regent het helaas, maar de voorspelling is dat in de loop van de dag de zon er door komt. Op naar het startpunt waar ik op tijd moet zijn want Willem Mütze krijgt een Koninklijke onderscheiding. De loco-burgemeester van Heerlen houdt een mooie toespraak, waarin ze niet alleen de sportieve prestaties van Willem roemt, maar vooral ook diens inzet voor het ultralopen door bijvoorbeeld het organiseren van wedstrijden als Limburgs Zwaarste. Willem staat er wat verbaasd bij, hij dacht dat de loco-burgemeester het startschot kwam lossen….
Veel tijd voor felicitaties is er natuurlijk niet, de loop moet op tijd starten. De meute stelt zich op bij de startlijn en iedereen gaat de goede kant uit, behalve mijn persoontje. Doordat ik het eerste rondje over sla ga ik meteen de andere kant uit. Dat voelt wel een beetje stom, maar de keerzijde is dat ik de komende kilometers toch maar mooi aan kop loop. Na een klein stukje asfalt duik ik het bos van Imstenrade in, waar de vogeltjes fluiten. Het wordt de komende kilometers genieten. Waar het wegdek goed is en naar beneden loopt, loop ik stukken hard. Omdat ik bij de uitreiking van het lintje aanwezig wou zijn, ben ik gewoon op de normale tijd gestart. Ik weet dat ik dat extra uurtje van Willem toch wel krijg, maar ik moet er geen 12 uur van maken dus een beetje tempo moet ik er wel inhouden. Tot 40 km heb ik af en toe hardgelopen, in totaal ongeveer 8/9 km. De route is met gele lintjes aangegeven die helaas wat wegvallen. Ik heb de route die door Henk Geilen op Google maps/earth is gezet en die op de funrunnersite staat goed bestudeerd. In grote lijnen weet ik hoe de route loopt en vanaf 40 km kom ik op bekend terrein. Waar anderen zich meermalen verlopen hebben, zag ik 1 keer een lintje over het hoofd, wat me een omweg van 400 meter opleverde. Een andere keer liep ik achter een aantal andere lopers fout, maar waren we 2 minuten later weer op de route. Een groot voordeel bij het vinden van de route is natuurlijk mijn slakkentempo, ik heb alle tijd om goed om me heen te kijken.
De voor mij eerste verzorgingspost bereik ik nog net als koploper, maar vanaf daar word ik regelmatig gepasseerd. We gaan een stukje Duitsland in, waarbij een afdaling zit met een smal paadje met in het midden een beek. Op dat paadje heb ik veel plezier gehad van mijn sokken, want ik kon gewoon door dat beekje plenzen zonder dat mijn voeten nat werden. De eerste beklimming van de Vaalserberg was voor mij geen succes. Het was zo steil dat ik niet omhoog kwam. Donderdagavond kwam ik er achter dat mijn voorraadje Salbutanol, een medicijn tegen inspanningsastma, verlopen was. Over een goede planning gepraat… Dat betekent voor mij dat ik op zo’n helling geen lucht heb en de helling in stukjes moet knippen. Maar zo kom je ook boven, alleen verlies je wel veel tijd. Het zonnetje is er inmiddels doorgekomen en het wordt meteen aardig warm. Ik daal af in Nederland om vervolgens vanaf die kant weer omhoog te gaan de flank van de Vaalserberg op, weer zo’n beklimming die bij mij wat langer duurt. Vervolgens de afdaling België in. Daar wordt ik door een aantal lopers ingehaald, waaronder Wilma Dierx en Jo Lukasik. Ik vertel hen dat ze fout moeten zitten, want ze hadden me voor Vaals al ingehaald. Ze lopen nog even door naar beneden, maar bedenken zich gelukkig toch en komen weer naar boven. Beneden in België op het verste punt staat een vliegende controle. Verschillende lopers hebben 2 keer een rondje België gedaan, hoewel boven aangekomen de lintjes voor naar linksaf er gewoon keurig hingen. Nadeel hier was dat als je de lintjes over het hoofd zag, je 300 meter verder weer op de route kwam waar je al geweest was met alle gevolgen van dien.
Ik weet dat ik nu het ergste gehad heb en dat is maar goed ook want ik loop echt van post tot post om in ieder geval post 5 in Nijswiller te halen, voor mij ruim 43 kilometer. Nog steeds word ik ingehaald door andere lopers. Een paar kilometer voor Nijswiller kom ik Gerd John tegen met wie ik een aantal stukken oploop. Hij heeft wat problemen met zijn hiel, dus we kunnen elkaars gezelschap goed gebruiken. We denken nu wel laatste te liggen, ik meet dat af aan lopers als Günther Meinhold, Jef Verlinden en Herman Euverman die inmiddels langs zijn gekomen en in eerdere edities meestal vlak voor me eindigden. In Nijswiller op de verzorgingspost horen we echter dat er nog een heleboel lopers achter ons zitten en dat geeft ons weer nieuwe moed. De beklimming van de Kruisberg gaat over een regelmatig stijgend asfaltweggetje heel lekker en de uitzichten zijn echt prachtig. Gerd komt weer langszij. We hebben het over de tijdslimiet, waarbij ik hem vertel dat die 10 uur een richttijd is en ook wel 11 uur en een beetje mag worden. Het mooie stukje bij Cartils met de Eyserbeek en de spoortunnel komt en daarna de zeer pittige beklimming van de Eyserbos. De laatste verzorgingspost staat op de top, waarna ik afdaal naar Eys, waar ik mijn logeerplek zie liggen. Maar ik ga door want de moraal is helemaal terug. De laatste steile beklimming direct na Eys levert nog de nodige problemen op, maar ik kom toch weer boven. Ik hoor nu achter me stemmen en op 7 km van het einde word ik ingehaald door een Duits echtpaar en snelwandelaar Alex Wijsman, een clubgenoot van mij. Bij hoeve Vogelzang waar in een eerdere editie een stier voor de nodige consternatie zorgde, staat nu een enorm paard dat mij blijkbaar heel interessant vindt. Ik hem niet… Maar ik kom er veilig langs en ga omhoog naar Bosschenhuizen. Het wordt langzaam donker en ik ben blij dat ik hier de weg weet. Ik weet het wandeltempo er redelijk in te houden en kom na 10.53.25 binnen en dat op 60,025 km. Veel slechter kan niet, maar ik ben er toch heel blij mee. Ik heb de volle 60 km gelopen en ook nog binnen de 11 uur. Het is een begin en wie weet hoe mooi het weer gaat worden.
Henri Thunnissen