De zes uur van La Louviere.
Helaas, Texel ligt er voorlopig uit, de volgende dag meteen een mailtje van loopmaat Tom Hendriks, we gaan naar La Louviere, want we moeten toch wat,niks op je luie krent, maar lopen.
Dat Anton (en ook Wilma) alles altijd perfekt regelen weten we allang, maar een route beschrijving was nieuw.
Op de meter (met wieltje gemeten ?)nauwkeurig,waar iedere afslag en bocht lag, zelfs een vijfhoek kon blindelings genomen worden, kwamen we ruim op tijd aan.
Ook Wim Epskamp en vriendin Lies reden mee, dus 2,5 uur praten over lopen.
De altijd aanwezige pijntjes werden nog even doorgenomen, maar al snel waren we het er over eens ,niet zeuren maar lopen.
Behoorlijk wat Hollanders aan de start, natuurlijk Ben Mol, Jan Willem, Hans v/d Steen, en Sjoert Slaaf met zijn hoffotograaf.
Een parcours van 2365 mtr lag bij de start om 10 uur voor ons te wachten.
Fris, maar voor mij een prima temperatuur, bracht mij toch weer aan het eeuwige twijfelen, wat moet ik aan, lang of kort
dik of dun, toch maar lang bleek een goede keuze.
Vier keer rechtsaf en de eerste ronde zat erop
Na de start ging het licht naar beneden, 400 mtr verder een beetje gluiperig omhoog, wel kort, maar net genoeg om het flink in de bovenbenen te voelen, dan de eerste bocht naar rechts, hier was het vervelendste stuk, de weg liep hier nl heel erg schuin, wat erg beroerd liep, dan de tweede bocht, deze liep erg flauw, en ging lekker naar beneden.
Helaas, wat in zo,n rondje omlaag gaat, gaat ook weer omhoog, het is niet anders.
Weer naar rechts,ik vond vals plat hier wel erg vals, zeker naar mate de uren verstreken leek het wel of die bult steeds hoger werd. Ook de wind begon zich er steeds meer mee te bemoeien, ja ja je krijgt hier waar voor je geld.
Dus gewoon tegen de wind in omhoog, je bent toch wel wat gewend in de polder.
Laatste bocht en daar waren de tellers alweer, ook Lies stond weer klaar in haar toko om het nodige vocht aan te reiken, op haar vraag hoe dat stuk weg aan de andere kant van het parcours was, antwoorde ik maar ,daar moet je gewoon niet aan denken.
De 2 lopers waar ik de eerste 2 uur met toch wel wat moeite mee opliep,kregen het al wat moeilijker met als gevolg dat ik alleen verder ging.
Lekker dacht ik, alleen lopen in zo,n wedstrijd is toch wel prettig.
Dat ik later in de wedstrijd beide lopers nog twee keer in zou lopen, gaf me best een goed gevoel.
Na zo.n uur of vier begon ik me toch wel af te vragen hoe dit af zou gaan lopen, want mijn rekenmachine had al uitgerekend dat een pr in zat (was 64,840 mtr).
Doorlopen en volhouden was vanaf nu het motto.
Jeetje, wat jammer Hans en Jan-Willem zijn eruit, ja ook dat kan gebeuren.
Helaas,ik moest even toegeven aan de vraag van binnenuit om te wandelen,150mtr, verder liet ik het niet komen, zal je hier dan je pr even om zeep helpen, dacht ik bij mezelf,dus even alles bij elkaar schrapen en hop hop in de benen,iedereen heeft pijn, en “pijn is fijn”, volgens een oud ultraloper.
De race tegen de klok begon,altijd gehoopt nog eens 66 km te lopen, maar nu zit 68 er zelfs in.
Eerste toeter, nog een minuut, nog even alles eruit persen, want hoever zit ik van die 68 af ?
Mijn rekenmachine ging maar tot 66, dus maar hopen op een goede uitslag.
68,005 mtr, wat is het toch een fantastische sport, felicitaties van je medelopers, want hier is iedereen altijd blij voor iedereen.
Wim kon als derde vet 1 zijn beker ophalen bij de ronde miss, Ruim 81 km, altijd leuk zo,n prijs.
Tot mijn grote verbazing werd ook ik naar voren geroepen, derde bij de vet 2, dit zijn mooie dingen voor de mens, en wat dacht je van Ben Mol, zonder medicijnen ook een pr, bravo Ben.(hoor ik iedereen weer zeggen,kan niet goed zijn dat geloop van jullie)
Zo zie je maar, wat is nu een snel parcours ? Ik zeg altijd maar zo, als het er inzit komt het van zelf. (nou vanzelf ?).
Cees v/d Woude.