Zaterdag 27-mar-2010 (D-Day)
Planning Annapurna Ultratrail
Start – Pokhara Barahi Hotel
Run along lakeside on road for about 2 km, then uphill on trail to Sarangkot
Sarangkot – Checkpoint 1
Nau Dada – Check Point 2
From Nau Dada to Kande Old Mule track will be used then road until Lumle
Lumle – Check Point 3
Chandrakot – Guide Point Only
Birenthati – Check Point 4 and Finishing Point (35km and 71km)
Sudme – Check Point 5 and 19
Tikhedhunga – Check Point 6 and 18
Ulleri Mid – Check Point 7 and 17
Ulleri Top – Check Point 8 and 16
Ban Thati – Check Point 9 and 15
Nange Thait – Check Point 10 and 14
Ghorepani – Check Point 11 And 13
Poon Hill – Check Point 12
Downhill and Finishing Point at Birethati.
Annapurna Ultratrail – Een adembenemend hoogtepunt
Start bij Pokhara lake side (800m hoogte) om 6:30uur in de ochtend waar de Nepalese organisator Ramesh Battachan driftig fluit voor vertrek van de Annapurna Ultratrail www.annapurna100.com. Zijn boodschap: “Do the Best we do the rest”. Een 71km uitdaging door een fascinerende omgeving staat de 50 lopers (10 buitenlanders) te wachten, met uitzicht op de Himalayareuzen van de Annapura. Deze tocht wordt voor de trekkers als 5daagse wandeling aangeboden (3dagen op en 2dagen omlaag). Favorieten zijn de Nepalese waarvoor het lopen in de bergen, lees springen van steen naar steen, dagelijkse kost is. De eerste 2km naar het westen over de weg langs het meer, het landschap is groen met plateaus tegen de berg voor kleinschalige landbouw. Daar waar de grote weg naar het westen begint af te buigen gaan we richting de kam van Sarangkot en mag er 700 m geklommen wordt naar de eerste verzorgingspost Sarangkot. Zover komt het in eerste instantie niet voor mij en Richard een Britse loper want we verlopen ons en hebben dat pas in de gaten als het pad eindigt in een tuinbouw gebied. We keren op onze schreden terug en boven vanaf de berg krijgen we aanwijzingen hoe verder. Al met al lopen we een paar km verkeerd en zitten 20 minuten achter de laatste lopers als we weer “on route” zijn. De klim bied mooie uitzichten op het meer beneden. De eerste loopster die we inhalen is Miki die schrijf voor de Japanse Runners. Haar man is de Nepalese cameraman die deze Annapura Ultratrail filmt. Ze wordt vergezeld door de Colombiaan Gustavo die in Miami verblijft en op de beach enkel kunstmatige heuvels ziet.
Dan 10km over een jeep track door dorpjes, tussen de huisjes door, richting het zuiden. De bevolking begroet ons met Namaste (Nepalese goede dag). Vanaf Naudanda (Nau Dada – Check Point 2) loopt er een weg over de kam maar de route volgt voor het grootste deel de oude onverharde muilezel track. Ik heb inmiddels wat lopers ingehaald en de vaart zit er weer in. Het noodlot slaat, in een moment van onoplettendheid, toe en ik maak onzacht kennis met de Nepalese rotsgrond. De schade valt mee; wat schaafwonden, pijn aan de heup en de schrik in de benen. Ik lik, al lopend, mijn wonden en ga een stap rustiger verder. Bij Kabre op het hoogste punt van de kam (1700 meter) volgen we een asfaltweg een aantal kilometer. Ik heb nu 2 Nepalesen ingehaald, maar niet voor lang, die een erg vreemde afslag kiezen over kleine landbouw plateaus omlaag. De behendigheid waarmee ze vaak 2m omlaag springen ontbreekt me en ik raak het tweetal kwijt. Tot overmaat van ramp blijk ik helemaal verkeerd te lopen want een toevallig tegen het lijf gelopen Nepalees zegt dat ik weer terug naar boven mag. Een half uur afdalen naar de klote en dat weer allemaal terug naar boven. Ik weet pas zeker dat ik weer terug op de track ben als ik bij de verzorgingspost no. 3 te Lumle arriveer. Ik vul de waterzak op mijn rug en neem een kop soep. In de registratielijst zie ik dat ik weer bijna als laatste loop terwijl ik het laatste uur met een mooie opmars bezig was geweest allemaal voor noppes. De Ultraloper gelooft vooral in zich zelf en deze run is niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk doorbijten.
De jeepweg gaat naar Chandrakot omhoog tot in het dorp. Ik geniet van het uitzicht en doe even de rugzak af, dat geeft me energie om door te gaan. Dan over een erg steil keienpad met dorre bladeren naar de Modi rivier. Zo steil afdalen is niet mijn ding. Het is hier lente maar door de warmte vallen de bladeren hier niet in de herfst maar al in de lente. Bij Birethanti, checkpoint 4 en straks finishplaats, (1100m) moedigt organisator Ramesh me aan. Ik ben nu 6uur onderweg. Hier begint dan het echte werk, een van de bekendste trekkingroutes van Nepal, meer dan 2000 hoogtemeters, door een reeks van dorpen, en checkpoints Sudme en Tikhedhunga.
De temperatuur loopt op naar 38.c en als ik al nog leefde breken me de gevreesde trappen van Ulleri. Stenen gestapeld zo hoog ik maar kan kijken. Omhoog gaat nog enkel met steun van de handen op de bovenbenen. Het trappenpad is zo hoog dat er twee drankposten zijn voorzien en ik maak er dankbaar gebruik van om de waterzak aan te vullen en soep te eten.
Verder omhoog, mijn hoofd begint door de inspanning en hoogte te bonken. De eerste lopers van de race komen al omlaag en ik sta vol bewondering naar hun snelheid en souplesse te kijken. Het zijn Nepalese militaire, vrijgesteld om te lopen en opgegroeid in de Himalaja. Deze jongens zouden onverslaanbaar zijn in de Europese bergmarathons. Checkpoints Ban Thati en Nange Thait haal ik moeizaam. Ondertussen is ook al Roger Henke afgedaald die geweldig uit de voeten kan op dit terrein. In de laatste checkpoint Ghorepani, voor de top, ben ik niet al te vast ter been en krijg een stevige wandelstok als steun aangeboden. Getooid met bloemenkrans en rode stip op het voorhoofd ga ik verder naar de top.
Het laatste deel omhoog bestaat ook weer hoofdzakelijk uit stenen trappen met uitzicht op schitterende boomhoge Rododendrons beneden. Ik zie de top van Poon Hill (3210m) en na elke bocht hoop ik er te zijn. Na een eindeloze klim ben ik boven en is de pijp leeg, mijn hart bonkt en de hoofdpijn verward me. Er is een ijskoude wind en de temperatuur daalt tot onder de 5.C. Ik wil er mee stoppen en ga in een hutje ter bescherming zitten. Totaal heb ik er ruim 3500 klimmeters op zitten, waarvan ruim tienduizend stenen traptreden (of iets dat daar op lijkt) zitten erop. Het is 17:30uur (51km in 11uur) en de avond valt en alleen het pad 20km afdalen (2000 hoogtemeters) terug naar Birethanti in het donker zie ik niet zitten. Als ik naar mijn mogelijkheden informeer moet ik ontnuchterend vernemen dat hier geen vervoer mogelijk is en ik enkel op eigen kracht naar beneden moet.
Het omschakelen van het idee dat ik klaar ben naar de harde werkelijkheid dat ik nog 6 uur aan de bak mag is moeilijk maar er is geen keuze. Mijn benen zijn stijf geworden van het stil zitten en met massagezalf warm ik de boel wat op. De eerste meters strompel ik omlaag. Gaande weg omlaag verdwijnt de wind en ook mijn hoofd voelt beter door de minder ijle lucht.
Terug in checkpoint Ghorepani wordt ik liefdevol opgevangen en binnen bij een warme kachel geplaatst om te “ontdooien”. Warme soep en een stuk brood helpen. Het is inmiddels buiten donker en alleen de 20km route terug vinden is een “mission unpossible”. Ik vraag of er soms nog mensen vanavond de berg afdalen en vindt een Nepalees die me wil begeleiden.
Gezamenlijk gaan we op pad waarbij de meegenomen hoofdlamp goed van pas komt. Verschillende keren glijd ik bij het afdalen van de stenen, maar met de wandelstok en Nepalees aan mijn zijde kan ik de val goed opvangen. “Je fear factor” moet hier goed zijn. In Ban Thati tref ik Rob Cousins die als een rode lantaarndrager de laatste opvangt. We vragen bij het checkpoint iets om de verloren energie aan te vullen en Rob adviseert de vers bereide kip die nog vrolijk rondscharrelde toen we omhoog liepen.
We naderen het eindeloze trappenpad van Ulleri dat me brak bij het omhoog komen. Nu zie ik enkel een donker diep gat en we zijn meer dan een uur op het trappenpad geconcentreerd bezig voordat er weer een wat vlakker stuk komt. Mijn bovenbenen voelen beurs en elke stap doet zeer.
De temperatuur is door het dalen weer boven de 20.c gestegen en de warme kleren kunnen weer uit. Bij de afgelegen huisjes waar we in het donker langs komen slaat de waakhond aan en de Nepalees heeft er een taak bij om de los lopende honden weg te houden.
Om 5 minuten voor middernacht de alles verlossende finish in Birenthati. We worden nog aangemoedigd door een ontvangstcomité. De Annapura Ultratrail 71km en ruim 3500 hoogtemeters zitten er na 17 en een half uur erop als ik emotioneel op de schouders van Roger mag uitrusten. Wat een geweldig gevoel dat het me toch gelukt is, terwijl ik 6uur eerder het bijltje erbij neer had willen gooien. Het bewijs weer eens te meer dat we tot meer in staat zijn dan dat we vaak denken en de Ultraloper vooral in zijn eigen moet blijven geloven.
Ruim 12.000kcal lichter en een wereldervaring rijker. Voor mij was dit een letterlijk en figuurlijk adembenemend hoogtepunt dat diep in mijn geheugen blijft gebrand. De sfeer onder de deelnemers was inspirerend uniek, humoristisch en behulpzaam. Lopers onder elkaar op zoek naar hun limieten. Mooi om deze challenge te hebben mogen doen. Het zou geweldig zijn dit nog eens met meerdere Europese lopers samen te beleven.
We verlaten Birethanti om 1uur na middernacht met een jeep richting Pokhara en zijn om 3uur in het hotel waar niet veel nodig is om de ogen te sluiten en in dromenland te vallen.
Zie voor mijn Nepal plaatjes: http://picasaweb.google.nl/JoggerJo/2010Nepal#
Zie voor het complete Nepal reisverslag www.jogger.tk
Sportieve groeten,
Jogger Jo Schoonbroodt
www.jogger.tk