Een lege plek op de vensterbank, het is een raar zicht. Voorheen stond ie nog op de schouw, maar na de recentste verbouwingen verhuisde hij naar de vensterbank, tussen de 2 met hoefijzernagels gesmede Texelse lopertjes, voor het grote raam. De lopertjes staan er nog, hij niet meer. Ook de schouw is verdwenen, maar die mis ik niet.
Twee keer anderhalf jaar heeft hij er gestaan. We wenden er een beetje aan. Hij behoorde tot de familie, er werd regelmatig over gepraat. Ook als we gasten hadden was hij soms en veelal het onderwerp van het gesprek. Ik had gehoopt dat vandaag de adoptieprocedure zou rond zijn en dat hij voorgoed op de vensterbank zou blijven staan. Elke week een keertje afgestoft zou worden door mijn vrouw net zoals de andere trofeeën die er stonden. Maar hij was niet gewoon, hij was speciaal. Hij was het resultaat van duurbevochte strijdgewoel op stranden en duinen in wind of hitte. Ook hij had gestreden in een ver verleden, je zag de lidtekens goed, aan de zijde van een groot man. Een man die vandaag trots zou zijn omdat zijn eiland de erkenning krijgt dat het verdient. Omdat zijn geliefde sport vandaag nieuwe en jonge helden heeft voortgebracht die allen streden voor hem…..de schoen van de Knip.
Ik zat in het strijdtoneel, het heeft niet mogen zijn. Ten onder gegaan aan hoogmoed? Het was niet mijn dag. Gewoon niet mijn dag. Ik was nog niet rijp voor de permanentie van de schoen. De schoen wilde niet in Mortsel blijven. Hij is van Nederland en behoort toe aan een prof en niet aan een recreantje zoals ik deze week ergens las.
De prof won verdiend maar niet zo makkelijk als men voorspelde, in vier uur veertien. Als recreantje dacht ik er ooit 3h59’ over te hebben gedaan. Het spijt me even niet voor het natrappen, niet naar de overwinnaar, nogmaals die verdiende het zeker want de omstandigheden waren loodzwaar, maar wel naar de zij die ons recreantjes durven noemen.
Men gaat me waarschijnlijk een slechte verliezer noemen, maar zoals in elke strijd zijn er winnaars en verliezers. De éne keer ben je kampioen en de volgende keer druip je af met de staart tussen je benen. Ik ben maar één ding verloren vandaag, en dat is de schoen.
Ik staar naar de lege plek op de vensterbank. Ik mis hem nu al.
Marc Papanikitas