De zeventiende was ik terug paraat voor de tweede keer in Torhout voor de Nacht van Vlaanderen. Ikzelf zou de marathon lopen en mijn neef begeleiden voor de ultraloop namelijk de 100 km die hij voor de eerste keer zou lopen. Het begon al niet goed, veel wind en regelmatig een regenbuitje en na het ophalen van het inschrijvingsnummer reeds na 5 minuten mijn nummer verloren. Gelukkig had een goede ziel mijn nummer afgegeven aan de informatiedesk. Na nog een laatste boterhammetje (met choco en banaan) vertrokken met frisse moed. Voor mij mijn tiende marathon, voor Kristof zijn eerste 100 km. Wij liepen aan een gemiddelde van 10 km per uur en de eerste 2 uur viel het weer nogal mee, vanaf Lichtervelde tot Torhout wind in de rug. Maar ondanks dat ik mijn neef motiveerde en oppepte stelde ik vast dat hij het niet zou halen. In de tweede ronde van de 5 ronden begon er kniepijn op te steken bij hem en het zag er somberder en somberder uit.
Inmiddels begon onze snelheid te verminderen en vervoegden zich enkele eerste keer marathonlopers bij ons. Het werd donker maar gelukkig had de organisatie op donkere plaatsen in de velden verlichting geinstalleerd, proficiat daarvoor. Met ons viertal liepen wij een vijftal km verder tot Stefhan zich moest afzonderen voor een dringende boodschap. Gelukkig had ik wc papier bij mij, hijzelf niet (beginnersfout). In de laatste 15 km hem niet meer teruggezien (geeindigd 25 minuten na ons). Aan aankomst marathon kreeg ik een welverdiende handdruk van de organisator in eigen persoon (tof). Aankomst in 4 uur en 35 minuten wat ongeveer ons doel was daar mijn neef nu verderliep voor zijn 100 km. Vandanaf mocht hij begeleid worden door een fietser. Zelfs 2 vrienden kwamen de derde ronde meelopen maar het mocht niet baten, na 61 km gaf hij er de brui aan. Volgend jaar komen wij zeker terug en wie weet, misschien voor mijn eerste 100? Proficiat aan de organisatie, ondanks slecht weer waren vele medewerkers paraat. Chapeau.
Thierry de Block