In de goodybag van de Passatore zat een uitnodiging om aan de Asolo Run mee te doen. Een ultraloop in de bergen van de Dolomieten met de start en finish in Asolo. Ik had nog nooit van Asolo gehoord maar heb het opgezocht en het ligt ongeveer 100km boven Venetië, in de bergen. En omdat ik graag naar de Biënnale in Venetië wilde en de kunststeden Padova, Treviso en Verona nog op mijn verlanglijstje stonden was de keuze snel gemaakt. De website was alleen in het Italiaans met een zeer irritant deuntje dus het werd een beetje gissen naar wat en hoe maar wat maakt het uit, ik ga gewoon lekker lopen daar.
De loop zou om 15.00 starten in het centrum van Asolo en we moesten ergens bij een feesttent bij een kerk, 6km kilometer verderop, verzamelen en daar werd de laatste informatie gegeven. Dus je hebt daar een prachtig kerkje en dan naast het kerkhof een feesttent met disco muziek en een soort kermis. Aparte combinatie.
De organisator had een Vlaamse zus uit Diest ingeschakeld om voor mij te tolken, ik was de enige buitenlandse deelnemer dus dat was een geweldige service. We kregen een rugzak met een zonnebril, Asolo shirt (te groot), Asolo thermoshirt (veel te groot) pet (zakt over mijn ogen), pasta, zak koekjes van Asolo. Er werd in rad Italiaans een half uur lang verteld bij welke pizzeria we perse aan de rechterkant en na welke pizzeria we perse aan de linkerkant van de weg moesten lopen. Ook was er gevaar voor bergkoeien op de weg. Er bleek ook een fietswedstrijd naar dezelfde top te gaan dezelfde middag/avond dus je kon niet alle bochten lekker afsnijden. Je kon een tasje meegeven voor het 40 km punt, hoog in de bergen en volgens de organisatie erg koud, of naar het 50 km punt, nog hoger en nog kouder, daar kan nog zelfs sneeuw liggen. Ik hoopte voor donker het 50 km punt te halen en heb enkel daar een tas met koplamp en droog shirt voor het 50 km punt afgegeven.
De eerste 5 km werd gezamenlijke gelopen en meteen daarna moest er flink geklommen worden. Er stond ongeveer elke 7 km een verzorgingspost maar na bv drie kilometer stevig bergop in de hete zon stond de organisatie ook al met een extra waterpost. De route was goed aangegeven, alleen op 92 km heb ik ergens een lus van 4 kilometer teveel gelopen. Ik genoot van de geuren van de sinaasappelbloesem en de jasmijn, de krekels en de vogels en het enthousiasme van de Italianen. Een vrouw op een fiets kwam een half uur naast me fietsen en brulde naar iedereen onderweg dat ik een vriendin uit Holland was en 100km aan het lopen was dus dat ze moesten applaudisseren, ik stikte van het lachen, ook wel wat gegeneerd maar ach…
Bij de start was het 33 graden met volop zon, daarna werd het benauwd en zagen we donkere luchten boven de bergen, toen begon het te onweren en te kletteren maar daarna klaarde het weer op en de rest van de nacht scheen de volle maan. Bij het 50 km punt 7 graden dus wel een fors temperatuursverschil. Vanaf 25 km ging het enkel bergop, het bleef maar stijgen, steeds steiler. Ik weet nu wat een stijgingspercentage van 20 procent is, zelfs wandelen ging moeizaam, dus ik had alle tijd om te genieten van de vele mooie uitzichten over de dorpjes in de buurt. Velden vol bloemen en koeien met een bel om wat een prachtig concert gaf. Op het 40 km werden we al allemaal gefeliciteerd met het bereiken van die hoogte, iedereen kreeg een hand bij de verzorgingspost en toen ging het verder, een licht golvende weg en vanaf 45 km weer steil omhoog naar het hoogste punt op 50 km. We zaten nu boven de wolken en in de mist en ik begon het in mijn natte hemdje wel een beetje fris te krijgen. De Italianen liepen al in lange broeken en jasjes rond maar ik had op het 50 km alleen een droog shirt met korte mouwen en een koplamp en fluoricerend hesje klaar gelegd. En dat bleek ook ruim voldoende.
Er was op de top massage, en heel veel te eten, risotto, soep, brood, pasta chocolade, warme en koude dranken, veel fruit. Ik heb een bord soep staan slobberen en ben in een droog shirtje weer op pad gegaan. Heerlijk zo berg af maar wel steil, het was minder gemakkelijk dan ik gedacht had. Het was inmiddels pikkedonker en zeker het eerste uur in de mist was ik blij met mijn goede koplamp.
Daarna waren er weer prachtige uitzichten van dorpjes en lichtjes in de verte. De eerste twee uren ging het steil berg af en daarna weer wat golvend met af en toe een licht klimmetje. Na 70 km kwam er even een saai stuk langs een drukke weg ( en dat om 1.00 ’s nachts). De organisatie had keurig voor verkeersregelaars met lampen gezorgd. Werkelijk een fantastische organisatie. Daarna weer omhoog richting Asolo. Het werd ook weer warmer en ik begon alweer te zweten in mijn shirtje.
Voor een sanitaire stop ging ik even een zijpad in, gelukkig zag ik door mijn koplamp nog net op tijd dat ik bijna op een vette slang was gaan zitten. Ik schrok me wezenloos, nog nooit zo een gezien. Ook in het donker en in de nacht werd je goed in de gaten gehouden door auto’s en motoren van de organisatie.Het laatste stuk had ik het zwaar en moest ik berg op veelal wandelen maar ach, ik had de tijd, de limiet was 20 uur.
Na 13.uur 18 kwam ik aan de finish waar ik 6de dame bleek te zijn en kreeg ik een medaille, een vaantje, een certificaat en een fles wijn. Het begon juist weer een beetje licht te worden toen ik tegen 5 uur weer bij mijn appartement kwam (dat ik had uitgezocht op 800 meter van de finish).
De dag erna moest ik in Venetië zowat achterwaarts alle trappen en bruggetjes af van de spierpijn maar het was een geweldige loop, een absolute aanrader. De eerste 100km Asolo Run en ik denk dat er nog vele edities zullen volgen.
Els Annegarn
(elisabeth01.001
Zie voor de uitslag: http://www.asolorunning.it/index.php?option=com_content&view=article&id=74&Itemid=88