Jan, mijn man, ging een wedstrijdje doen in Griekenland. Na jarenlange training en voorbereiding ging hij onderweg naaar Leonidas in een internationale ultraloop, de Spartathlon. Inmiddels weet iedereen in deze wereld hoe hij het er vanaf bracht en dat hij zelfs eerste Nederlander werd bij dit staaltje loopkunst.
De kunst van het leven is genieten, nou en dat heb ik gedaan. Hier een beetje mijn verhaal, voor mij een emotioneel geheel met een grootse ervaring gedurende de 5 dagen dat ik in Griekenland was.
Als partner van iemand die heel veel loopt komt er ook veel emotie om de hoek kijken, dus heb ik 1 dag voor vertrek een flip videocameraatje aangeschaft, simpel te bedienen maar toch leuk. Geweldig want je verschuilt je gewoon achter je cameraatje en probeert ook nog wat leuke beelden vast te leggen. Het verhaal achter de schijnwerpers.
Om 4 uur s’ochtends kwam mijn broer me ophalen en reden we naar Schiphol. Prima reis verder en voor we het wisten zaten we in de expresse bus in Athene richting de kade van Aegina. Daar een half uur wachten en toen met de Fastferry onze camper ophalen. En wat voor een camper zou al gauw blijken. Er zat overal tape maar de verhuurder had er alle vertrouwen in en vroeg zelfs 300 euro borg voor dit bakbeest.
Uiteindelijk ging ik toch nog van het beestje houden, maar toen nog niet. Dezelfde dag wilden we nog weer terug zijn op het vasteland maar na een half uurtje te hebben gereden op het eiland bleek dat de uitlaat er een beetje bijhing en er een ring was gebroken. ’ Halen we de start?’ spookte er door ons hoofd. De verhuurder opgebeld en voor we het wisten zaten we bij een soort van garage, eerst ijzerdraad geprobeerd maar dat was geen optie. Vervolgens werknemer opgetrommeld en de boel werd binnen een mum van tijd gefikst. Op de ferry hadden we alle tijd met ons campertje om na te denken over zijn conditie.
Met Jan zijn conditie zit het wel goed dacht ik nog! Want als partner van zit je menig uurtje alleen thuis en mijn mentale conditie is slechter dan gemiddeld (zachtjes uitgedrukt). Daarom ook ben ik zo blij dat mijn broer samen met mij dit avontuur aanging. En het was er eentje van kaliber.
Terug op het vaste land ‘s middags om een uurtje of 6 stelden wij de meegenomen tom tom in (met Griekenland speciaal gedownload) en vervolgden we onze trip. Voordeel van zo’n camper is dat je er lekker in kunt roken, er valt toch geen eer meer aan het beestje te behalen. Ik stoom in tegenstelling tot Jan zo’n kleine 25 sigaretten per dag weg, mooie compensatie ! En Alex deed gezellig mee, een hele geruststelling voor mij.
Maar ook de loopsport is mij niet vreemd: 42 kilometer was toen voor mij voldoende, maar dit is hele andere koek.
Nou ja de tom tom viel uit, het werd donker en we konden de camping niet vinden. Op een nare weg kreeg ons beestje weer kuren . Eén voordeel: Alex was nu lekker gewend in het overrompelende chaotische Griekse verkeer waarin we menig uurtje doorbrachten. Na af en toe paniekeren hebben we ‘s avonds om 11 uur bij een kantorencomplex “weet ik veel waar” in de stad ons hutje geparkeerd. Alex heeft zijn bloeddrukpillen ingenomen en ik mijn Lithium en Depakine (wat er direct weer uitkwam) en we zetten de wekker voor een uurtje of 5.
Fris gewassen met een lekker ontbijtje en een nieuwe lading pillen weer ingenomen want om 7 uur is de start. De vraag is wel, waar zitten we want door dat gezoek raak je gedesorienteerd. De camper start goed op en als een wonder rijden we in een stad met 3 miljoen inwoners zonder navigatie binnen een uur op de parkeerplaats van de Acropolis en zien de eerste atleten uit de bus komen!
Verwondering en blijheid overheersen ons allebei en nu moet de hele race nog gaan beginnen….
Ik zie Jan uit de 4e bus stappen, er is verlichting, foto’s worden gemaakt en ik film wat atleten links en rechts. Daar ontmoeten we ook Peter en Tatjana onze vrienden uit Barendrecht . Jan ziet er ontspannen uit en draagt een fotootje van onze dochter Mirte bij hem en ik heb er vertrouwen in en hij straalt het ook uit. Laat de reis maar beginnen denk ik. Dan is het zo ver: daar gaat mijn bikkel denk ik, door dik en dun, nu is het zijn tijd!!!!
De eerste 80 km moet hij een tijdslimiet halen, wij hebben alle tijd om Tatjana naar haar appartement 100 km verderop te brengen. Bij een wegrestaurant ontbijten we nog een keer en in het appartement kunnen we lekker opfrissen, roken en bijtanken. Tatjana blijft achter en Peet gaat als begeleiding mee, met zijn drieën gaan we achter cola en water en ijsblokjes aan, om voor de verzorgingsposten voor Jan alles te hebben. Gels, eierkoeken, wcpapier, sportdrank, vaseline, chocola, rennies, schone kleding, alles ligt in het campertje.
Ik weet hoe belangrijk het is dat voor een loper alles klopt, en dat we er zijn. Nu achteraf denk ik dat het ook allemaal goed is gegaan. We waren op alle posten, Peter en Alex verzorgden Jan goed, spraken hem moed in wanneer dat nodig was.
Alex stuurden ons door de onmogelijkste straatjes om op tijd bij een post te zijn, en kilometer na kilometer altijd kwam Jan er weer aan. Vaak ontspannen met een lach op zijn gezicht. Soms ging hij even zitten maar nooit lang.
Peter had ook zijn eigen spullen meegenomen, en dat k wam ook nog van pas: een loophesje en verlichting/koplampje. We vormden een goed team, alles ging goed. Af en toe ging ik in de camper liggen want dan werd het mij teveel.
Het thuisfront leefde ook erg mee, tijden werden op de voet gevolgd op de computer, oma en kleinzoon zaten midden in de nacht te mailen. Dit was dan niet het familie voetbal wk maar Jan zijn hardloop wk. De emotie van sport en familie.
Veel gedeelten kan ik niet beschrijven,alleen wat flarden kan ik op papier zetten. Jan zijn doorkomst na de Sangapas waar wij koffie en koekjes kregen van een whisky drinkende man om half 3 s’nachts, geweldig!
De verzorgingspost met zonsopgang en Jan zijn doorkomst.
De post waar ik iets pakte en toen dacht dat hij gediskwalificeerd zou worden, met een dreun van een nawerking voor mij, demonen in mijn hoofd is slecht voor een schizo-affectief iemand. Maar ik herpakte mezelf en concentreer me weer op Jan zijn wedstrijd. Hij haalt mensen in, wij, Alex Peter en ik, zien dat het goed gaat.
De laatste 30 kilometer haalt hij alleen maar mensen in en het moet nu toch wel heel raar lopen wanneer de finish geen waarheid wordt. Er wordt geklapt langs de kant en het enthousiasme en stemming wordt groter, het mag niet meer fout gaan. En dat ging het ook niet!
Sparta here we come. 14 km voor de finish besluit ons campertje door te rijden naar Sparta, wat een prestatie van het oude beestje.
Bij Sparta wachten we op Jan met een biertje op een terrasje bij de tribune, de vlaggen en het beeld. Beduusd sta ik te wachten, de zenuwen ebben nog niet weg, ik zie hem aankomen: een wereldtijd, een wereldvent, een wereldprestatie. Wat een klasse en daar ben ik dan mee getrouwd!
Een professionele fotograaf maakt superfoto’s blijkt later die dagen bij de ceremonie en prijsuitreiking. De medische verzorging is goed. De taxi staat klaar om de atleten naar het hotel te brengen alwaar het grote herstel mag beginnen.
Nu thuis ben ik nog aan het geestelijk herstellen van deze positieve energie, de weg van uitersten is geen makkelijke, geef mij eigenlijk maar gewoon. Noem het nu maar een euforische psychose!
Bedankt opa en oma voor het opvangen van Mirte die dagen. Voor het bakken van de taart samen met Mirte. Voor het doen van de tuin, het uitzoeken van alle behaalde medailles, het ophangen van de slingers. Schoonzus Jolanda voor het organiseren van het aankomstfeest, het plaatselijke krantje/fotograaf inschakelen en alle energie en steun die ik altijd ontvang.
Bedankt Alex en Peter voor het chauffeuren, de gezelligheid, en power ondanks de nare priveomstandigheden thuis.
Bedankt voor al die kaarten bloemen telefoontjes en smsjes en vrolijkheid en enthousiasme van iedereen. Het was voor mij een onvergetelijke ervaring, nu weer met beide benen op de grond.
Marina van der Erve