Martine Hofstede deed mee aan het Wereldkampioenschap adventure racen in Tasmanië. Dit WK bestaat uit een aantal onderdelen zoals mtb, kajak, trekking, rafting en caving. De totale afstand van de onderdelen was ruim 700 km, waarvan 170 km trekking. Het terrein waar werd gelopen/gefietst was extreem zwaar, bergen, oerwoud, duinen/kust, rivieren. Er werd gelopen in teams van 4 personen, waarvan 1 dame moet zijn. Net als bij een loop als de Barkley moeten er cp’s gevonden worden en moet je bewijs meenemen dat je dat punt hebt gevonden. Het was een gemixt Belgisch/Nederlands team (BART) en ze eindigden op een keurige 48e plek in net geen 8 dagen en dat ondanks een paar enorme verdwaalpartijen. Over een van die verdwaalpartijen schrijft Martine op haar site het volgende:
“Op weg naar de volgende cp. Daar op de vlakte zou een track moeten lopen. We kwamen 2 teams tegen die ook het pad niet konden vinden. Toen namen we een besluit wat achteraf niet handig bleek. We zouden proberen naar de rivier af te dalen, dan de rivier te volgen om bij de waterval uit te komen. We daalden af, het werd steeds wilder en meer ondoordringbaar. Wildernis ten top. Uiteindelijk kwamen we klimmend en klauterend bij de rivier. Tumbling creek, we zullen hem nooit meer vergeten.
Canyoning door de creek gingen we verder. Langs de kant lopen was niet te doen. Dus dan maar door de rivier. Uren klimmen en klauterend kwamen we meer rivieren tegen. Iets klopte er niet. Waar waren we in godsnaam? Oversteken, weer naar boven, niet te doen, alles dicht begroeid, overal omgevallen bomen, dichtgegroeid, onmogelijk maar geen andere keuze. Uiteindelijk uren en uren later zaten we op de top van een berg.
Volledig fout en ver weg van de goede route. De afspraak was dat als je de TA niet voor de deadline zou bereiken je de organisatie moest bellen. Gelukkig hadden we bereik en Craig, de racedirector moest erg lachen. (nadat hij begreep dat alles ok was) Wij waren de enige mensen op de wereld die ooit in Tumbling creek hadden gecanyoningd. Daar was nog nooit iemand geweest. Het moest toch onbegaanbaar zijn? Ja dat klopte……dat hadden we al in de gaten dat er nooit iemand was geweest.
Hoe dan ook, we zaten op de berg waar we dachten te zitten en moesten een manier vinden om door de wildernis te komen. Richting Zuid met het kompas. 5 meter worstelen, kompas weer op zuid en weer 5 meter. Uren en uren later kwamen we op het pad uit waar we moesten wezen. 13 uur geklauterd en geklommen en dus 13 uur verloren.”
Lees het hele verhaal van Martine Hofstede op haar eigen site http://www.runtodream.nl/ Naast een uitgebreid verslag staan er ook de nodige filmpjes op die een heel klein beetje duidelijk maken hoe zwaar dat parcours was. Zeer de moeite waard. Het maakt duidelijk dat wij welleswaar ultralopers zijn, maar dat ultra ook nog een hele andere betekenis heeft!
Henri Thunnissen