Lekker he is dat, zelf niks hoeven regelen gewoon in stappen en gaan. Het avontuur tegemoet en zien wat het leven voor je in petto heeft. Dit jaar tot twee maal toe bij verschillende personen de eer mogen hebben om deze ervaring te mogen beleven.
Arnold van de Kraan benaderde ik begin mei met de vraag of hij het leuk zou vinden om mij op sleeptouw te nemen naar het gehucht Reichweiler waar de KUT gelopen zou worden. Een trail van 85 km en 3200hm georganiseerd door de Nederlander Eric Teurlings. Vrijdagmiddag de sleepkabel aangepikt in Delft en na een vermakelijke conversatie kwamen we al snel aan in het Pruisische dorp. Doordat ik het type ben dat wel ziet waar het schip strand en nooit of veel te laat iets regelt, was ik de enige op de camping die een tent had die niet recht op stond. Egmondse grundlichkeit zullen we maar zeggen. Arnold was bezorgt over het feit of ik het wel warm genoeg zou hebben in de nacht, maar dat slaapzakje van mij kan wel wat hebben. Ik vind het ook fijn om in de openlucht te slapen
’s Ochtends in het startvak voel ik altijd erg de spanning in de menigte en ben ik blij als het startschot gegeven wordt en je de beentjes mag strekken. En gestrekt werden ze die benen ,over: het mag gezegd worden een erg creatief uitgezet parcours. Eric en zijn vrijwilligers hebben mij en vele anderen zeer verrast met alle singeltracks die we voorgeschoteld kregen en wat ik echt onwijs vond, was de lederen tweezits bank die in een donker dennenbos stond met aan weerszijde een aantal kratten bier. Ik als probleem drinker kon me niet inhouden en heb samen met een medeloper een flesje gedeeld. De bevoorrading bestond enkel uit water en dus moest er het een en ander zelf mee gesjouwd worden. Niks geen gelletje, ketellappers.
Rode draad door al mijn loopjes zijn wijze oude mannen die mij met raad en daad een loop door loodsen Dus ook in deze trail verscheen aan mij een 70 jarige man die na een onderhoudend gesprek, mij er nog even op wees dat leeftijd iets is waar je als ultraloper echt niet achter kunt verschuilen en mij toen moederziel alleen achterliet. Tijdens het rennen ben ik, als ik loop te genieten en dat was de opzet van dit loopje, erg spraakzaam. Veel goede gesprekken heb ik niet gehad. Nou weet ik ook wel dat mijn Duits niet hoogstaand is en intellectuele vraagstukken kan ik ook niet beantwoorden. Maar toch? Een ieder in mijn peleton had het waarschijnlijk erg zwaar. De laatste paar km toch nog even moeten bikkelen want o jee wat was het parcours zwaar. Eric is, denk ik, een masochist.
Het onthaal bij de finish was van wereldklasse. Veel publiek en geklap en als toetje een ijskoud alcoholvrij biertje. Een warme hap en lekker even warm douchen, zorgde er voor dat ik binnen een uurtje weer het mannetje was en heerlijk in het zonnetje op de uitkijk kon gaan liggen om mijn loopmaat Arnold te mogen zien finishen. Ik had Arnold al vroeg in de gaten dus dacht ik dat het fijn zou zijn voor hem als ik hem direct een bord warm eten kon aanreiken, Nou had ik het mis, weet niet of het door de geur van het eten kwam of dat hij gewoon niet zo blij was om mij te zien maar Arnold had nogal moeite zijn maaginhoud binnen te houden.
De Keufelskopf Ultra Trail is een zeer aantrekkelijke loop met een gezellige nazit en een echte aanrader voor mensen die smalle paadjes lopen geweldig vinden.
Nog maar net thuis gekomen en niet eens de tijd hebben gehad om de koffer uit te pakken, werd ik uitgenodigd door de Familie Vermeulen om mee te gaan naar Grainau. Daar werd dit jaar voor de eerste keer de Zugspitz Ultra Trail georganiseerd. Een trail van 104km en 6000hm. Zofn aanbod kan je natuurlijk niet afslaan en dat zorgde er voor dat ik dus gezellie met Ernst Jan en Renske op een kamer kwam te liggen.
De Zugspitz is de hoogste berg van Duitsland en ligt aan de grens met Oostenrijk. Thuis in het kleine dorpje in de duinen aan de zee, had ik al menig avond op joe tjoep de trailer van de ZUT zitten kijken. Maar eenmaal aan gekomen in Duitsland stond mijn mond open van verbazing over de hoogte van de bergen. Ik was wel eens op skivakantie geweest in Frankrijk waar de bergen nog hoger zijn, maar daar stap je gewoon in een lift om boven op de berg te komen. Nu je weet dat alles gelopen moet worden, bekijk je de dingen wel even in een ander perspectief.
Bij het ophalen van de startnummers werden we blij verrast met een mooie Salomon rugtas met camelbak: Zo doen ze dat in Duitsland! Ik had al eens eerder een loop gedaan die zelfs meer kilometers en hoogte meters had, maar toch was ik een beetje zenuwachtig voor wat ik nu zou tegen komen. Men had het over diepe afgronden en mooie vergezichten: Leuk maar ik heb een gezonde angst voor hoogtes.
De avond voor de loop heerlijk gegeten in een knusse Stube en mooi zitten praten over de dingen des leven. Ik sprak waarschijnlijk wat meer dan Renske of Ernst Jan. Op de skippers meeting werden we er allemaal op gewezen dat een ieder zijn verplichte spulletjes in de tas moest hebben. Dit was zeer belangrijk en als bij controle zou blijken dat je spullen niet compleet waren zou onmiddellijk diskwalificatie volgen. Dat werd dus laat in de avond een zoek tocht samen met Ernst Jan van ander half uur naar een aluminiumdeken. Gelukkig was de brandweer in Garmisch Partenkirchen zo aardig om er een aan mij te geven.
Eindelijk mochten we lopen wat een verlossing na al die stress van de ochtend. De lanen op, de paden in, vooruit, vooruit. Mijn plan was simpel: eerder finishen dan mijn reisgezellen, dus wat doe je bij de start je neemt direct afstand en luistert goed naar de signalen in je lichaam. Ik loop nooit met een horloge, dat leidt alleen maar af en verandert niks aan de pijn in je poten later in de race. Na een aantal lange klimmetjes was ik van mening dat er al heel wat kilometers gelopen waren tot dat ik met schrik in het hart het bord, 75 to go, langs de kant van de weg zag staan en dus even goed met mijn neus op de feiten werd gedrukt. We waren nog geen een keer boven de boomgrens geweest dus ik had het kunnen weten, als ik me wat meer verdiept had in het hoogteprofiel.
En opeens kreeg ik het zwaar en heel ver weg hoorde ik een stemmetje die me verleidelijk toesprak met de mededeling: stop er nou maar gewoon mee, maakt niet uit, het is niet erg. Gelukkig was ik net aangekomen op het deel wat boven de bomengrens lag en Ojee ojee wat kreeg ik er weer zin in. Ik werd visueel geprikkeld door alle mooie dingen om mij heen en van opgeven moest ik niks meer weten. Tempo lopen omhoog zat er niet meer in maar op de stukken naar beneden deed ik niet onder voor een berggeit en stoof continu deelnemers voorbij. Heerlijk!
Maar eenmaal weer aangekomen in het dal moet ik wel de prijs betalen voor dit onnozele gedrag. Nog 50 km te gaan maar het moraal is weg. Wat doe ik hier in godsnaam, wat heb ik nu eigenlijk te bewijzen. Bij aanvang van wederom een lange klim komt er plots een heel klein, iets wat ouder dan mij, mannetje naast me lopen en stelt zich voor als Karl Flanderka Mag ik jou iets vertellen zegt hij. Natuurlijk, antwoord ik. We hebben nog een lange weg te gaan, zeg ik. En dan vertelt hij mij een ongelofelijk verhaal over dat bij hem vijf jaar geleden een kwaadaardige vorm van kanker was ontdekt. Er was de keus van niet behandelen en snel dood gaan of zware medicatie en de boel zo nog even rekken. Hij koos er voor om niet behandeld te worden. Je wordt alleen maar heel ziek van al die medicatie en daar had hij geen zin in omdat hij zich eigenlijk kip lekker voelde. “Ik ben nog meer gaan sporten en ben gaan kijken hoe ik met een andere manier van voeding mij zou gaan voelen. Ieder half jaar werd ik gecontroleerd een wat bleek het aantal kanker cellen in mijn lichaam werd steeds minder. Maar jonge man, ik vertel dit niet om over mijn ziekte praten. Ik vertel dit om dat ik zie dat je wil opgeven maar dat gaat niet gebeuren. Jij gaat samen met met mij over de finishlijn komen en daar vieren wij de eerste dag van mijn nieuwe leven, want ik ben sinds kort kanker vrij.”
Dit motiverende verhaal deed mij wederom beseffen waarom ik dit soort lange lopen doe. Het is een keus die ik een aantal jaren geleden gemaakt hebt en waaraan ik dit leven te danken heb PUNT.
Tijdens de nacht en met toch wel hele steile klimmen en dito gladde glibberende afdalingen heb ik continu met een goed gemutst humeur gelopen en natuurlijk voelde de boven beentjes zeer en was het lichaam moe, maar dit is wat ik wil. Hier heb ik voor gekozen en zo lang het lichaam geen blessures heeft zal ik de pijn met een glimlach dragen .Over de finish komen is dan jammer want dat houd in dat aan het avontuur een eind is gekomen.
Nu maanden later heb ik nog steeds pijn. Niet opgelopen tijdens de ZUT maar een aantal weken later thuis. Rennend door mijn geliefde duinen. Omdat ik nog steeds een euforisch gevoel had, ben ik nog harder gaan trainen dan voorheen maar daar had mijn lichaam geen trek in. Sindsdien loop ik maar een beetje aan te kloten. Ik sport toch een beetje door maar het gaat allemaal niet van harte.
Renske, Ernst Jan en Arnold nogmaals hartelijk dank voor deze geweldige weekenden.
Mark Zwart