Na een lange voetbal- en een korte tenniscarrière – leuke spelletjes waarbij je nooit echt moe wordt, begon ik op mijn zevenendertig met hardlopen. Gestart met wat verkennend joggen, belandde ik via enkele stratenlopen alras bij de marathon. Deze werden vrij vlot afgewerkt onder de drie uur – PR 2.53.13, bij mijn tweede marathon. Hier zat potentie en groei in. Door professionele omstandigheden – verandering van werk, lange dagen uithuizig, ging dit niet door, lopen werd een accidentele weekendontspanning. Vele jaren later werd de loopdraad terug opgenomen dank zij de gelukkige uitvinding van het pensioen – ben vorig jaar gegaan aan één-en-zestig. Plots beschikte ik over een zee van vrije tijd die me toeliet om nu eens serieus met lopen te (her)beginnen. Wekelijks werden er een 100 km afgelegd op een gezapig tempo. Enkele marathons werden afgewerkt, telkens netjes onder de 3.30u. Sneller lukt niet, kan het nog moeilijk opbrengen om af te zien en ben ook enorm beducht voor kwetsuren. Snelheid is dus afgebot onder de druk van de jaren, uithouding duidelijk niet, kom telkens over de finish met de glimlach en okselfris. Kortom, de marathon is mij te kort geworden. Zo schakelde ik over naar ultra en naar trail.
Qua ultra liep ik dit jaar de 6u van Stein (64.234m), de 50km in Assen (4.25.33) en maakte ik in september mijn debuut op de 100km, WK in Winschoten. Hier stopte ik na 70 km (7de van de 10 rondjes van 10km) na een dikke zeven uur zalig lopen. Doorlopen was mogelijk geweest, maar ik werd aan km 68 voor de derde keer gedubbeld door mijn zoon – een niet onverdienstelijke ultraloper, die toen in zijn laatste kilometers zat en gek van geluk op een 4de plaats overall en een zilveren medaille Europees afstevende. Toen ik, iets later, aan de meet arriveerde besloot ik aan de feestelijkheden – de Belgische ploeg werd zowat zot, deel te nemen, in plaats van nog drie of vier uur verder te lopen. Toegegeven, ik werd ook een beetje moe. In alle geval, volgend jaar werk ik zeker een 100K volledig af.
Qua trail nam ik in juni deel aan de marathons van Laroche (4.16.12) en van Chamonix – Mont Blanc (6.16.52) en liep ik vorige week Olne-Spa-Olne, een pittig loopje, in 8.49.28. Hier ligt de toekomst. Wat een feest. Gewoon op gevoel door de natuur lopen in gezelschap van soortgenoten. Geen dictatuur van de chronometer, genieten.
Eén punt van kritiek. In mijn leeftijdscategorie m.n. 60+, eindig ik meestal in de top drie. Dit is echter vrij relatief, meestal doen slechts een bescheiden aantal lopers mee van die categorie, zo was ik in Olne 3de op…6. Dit moet beter. Een pleidooi dus, blijven lopen. Aan alle 50+sers: geef de komende jaren de 60+ categorie een bredere basis, blijf lopen. Aan alle gepensioneerden: start met lopen, als je een fatsoenlijke BMI hebt en niet rookt geraak je, mits dagelijkse oefening, vrij ver. Een bewijs? Mijn echtgenote, die aan beide bovenvernoemde voorwaarden ruim voldoet, startte met lopen op haar achtenvijftigste. Dit jaar liep ze, flirtend met de vieruurs grens, gezwind twee marathons. Niet aarzelen dus, doen.
En binnen 8 jaar schrijf ik hetzelfde pleidooi, voor de 70+. Beloofd.
Fernand Vermeesch