Toen we besloten om gezamenlijk de trip naar het Siciliaanse Siracuse te ondernemen en we daarbij een tussenstop in Milaan dienden in te lassen, ging er bij beiden een lampje branden: geen van ons tweeën was immers in de Italiaanse modestad geweest. Dus namen we de beslissing eerst daar een viertal dagen te vertoeven alvorens weer het vliegtuig naar Siracuse op te stappen. En daar hebben we geen spijt van gehad, Madre Madonna wat een prachtstad, wat een schat aan kunst en cultuur en daarenboven een heerlijke keuze aan resto’s, osteria’s, rosticceria’s, trattoria’s, foccacia’s, puties en pizzeria’s, en gerechten om je vingers bij af te likken: ottimo delisioso!
De overige tien vakantiedagen op het Italiaanse eiland waren ook ‘genietdagen’. Vanaf dag één vergastte Siracuse ons op een heerlijk zonnetje. Mooi stadje met een schat aan historische monumenten en sites, van prehistorie, over Grieks, Romeins naar barok …prachtige paleizen, kerken, theaters … kortom, een cultureel erfgoed om trots op te zijn!
Maar ons hoofddoel was natuurlijk de stadsmarathon – the Siracusa City Marathon – zoals op de grote posters en vlaggen in de stad stond geschreven.
Eens vertrokken bleek echter al vlug dat alleen het in- en uitlopen van de stad het label ‘city marathon’ verdiende … voor ’t overige werd deze wedstrijd over heuvelachtige plattelandswegen betwist! En een interessant weetje daarbij is: de gps wees bij de aankomst een slordige … 42 780 m aan … dus bijna een volle 600 m meer dan de marathonafstand! Maar in Italië maalt niemand daar om!
Een en ander bleek al bij het afhalen van de borstnummers ’s daags voordien. Even was er bij ons twijfel gerezen. Beiden weten we ons aardig in ’t Italiaans te behelpen, en hoewel er ook een Engelstalige versie is, dient de inhoud toch met een grove korrel Italiaans zout genomen te worden, nietwaar! Op de officiële site werd met geen woord gerept over alles wat je bij zulk evenement dient te weten … niente … en ja hoor, goed dat wij onze laptop bij ons hadden, en dat er in ons appartement een internetverbinding was, want amper 3 dagen vóór de wedstrijd werd per mail de nodige info gezonden. En we denken zelfs dat – indien we geen mailtje naar de organisatie hadden gezonden met een vertwijfelde vraag of we nu ingeschreven waren of niet (wat we op hun site nauwgezet volgens het boekje hadden gedaan) – dat we zelfs die nodige wedstrijdinfo geenszins zouden gekregen hebben. De pastaparty die er van 15.00 u. tot 20.00 u. – tegelijkertijd met het afhalen van de borstnummers – stond aangekondigd, was nu plots naar 19.00 u. verschoven … De lijst met voorinschrijvers hing keurig alfabetisch tegen een raam geplakt … ruim 900 deelnemers onder elkaar ‘getikt’ zonder onderverdeling in het wedstrijdenaanbod: er was nl. een 10K, een 21 K en een 42K … nou ja, hoeveel deelnemers er aan de marathon zouden deelnemen, daar had je het raden naar, maar weer: geen haan die daar naar kraaide!
Maar je moet de organisatie wel meegeven dat alle twijfels met de glimlach werden weggewimpeld en dat al je vragen met geduld en met de nodige handgebaren werden beantwoord. Als beloning voor zoveel geduld en begrip mochten we wel een stevige rugzak in ontvangst nemen, mooi gevuld met een kilo pasta, wat pakjes koekjes, een t-shirt, een pet en nog wat van dit fraais. Daarenboven lag er op diverse tafels heerlijk ‘snoepgoed’, t.t.z. Italiaanse ‘dolce’ … heerlijke koekjes aangeboden door enkele plaatselijke, immer glimlachende schonen … en ja hoor, dat doet een mens toch wat …
De wedstrijd zelf dan.
Op het immense Piazza Duomo, vlak voor de statige dom, is gelijktijdig de start van zowel de 10, 21 als de marathon gepland. Op zich een fantastisch gevoel en een uitzonderlijke startplaats, ware het niet dat eens het plein verlaten je in een trechter en een wirwar van erg nauwe straatjes verzeild raakte, met vaak nog enkele ijzeren paaltjes vlak in ’t midden … maar ook nu weer: niets dan vrolijke, uitgelaten Italiaantjes op weg in wat meer dan waarschijnlijk hun jaarlijkse sporthoogdag moet zijn.
Maar we zijn nog niet vertrokken hoor! Vooreerst rees er (weer) twijfel. Waar je toch een hooggespannen startdoek verwacht … lag dit nu laaggespannen en uitgestrekt over de grond … aan welke kant moesten we nu plaatsnemen??? Na verloop van tijd werd de enige wheeler naar de juiste kant van het doek geloodst, zodat ook wij de te lopen richting nu kenden.
Wat om stipt 9.00 u. als start uur stond geprogrammeerd werd niet zo nauw genomen … een plaatselijke commentator pleegde eerst uitgebreid zijn woordje, gevolgd door waarschijnlijk de een of andere schepen/wethouder van sport of zo … dan weer gevolgd door een onverklaarbare radiostilte, en ja hoor … aha, plots een andere enthousiaste stem – de burgemeester??? die hoogstwaarschijnlijk zou beginnen met aftellen … no, verkeerde inschatting van ons …. geen aftelling, geen pistoolschot, maar een of andere pastoor die een kort schietgebedje prevelde waarna de ganse meute met ruime gebaren een kruisteken te berde bracht en … weg waren we! Siracusa heeft een oude stadskern – Ortigia – een voormalig eiland, dat nu door twee bruggen met het ‘vasteland’ verbonden is. Daar werden doorheen de nauwe, hellende steegjes twee rondjes van ongeveer 2,5 km afgelegd, waarna de ‘boerenbuiten’ werd ingetrokken.
De eerste kilometers stad uitwaarts stonden mooi om de 20 m ongeveer rood-witte verkeerskegels die 1/4de van de rijweg afbakenden, zone waarbinnen we dienden te lopen. Maar eens de citylimits bereikt, was het vrij spel voor zowel lopers als verkeer. Wel moeten we toevoegen dat bij elk zijstraatje een seingever had ‘plaatsgenomen’, en dit is het correcte woord, want deze personen stonden er te staan, en daarmee is alles gezegd: geen aanmoediging, geen glimlach, geen grijns, geen woord, laat staan gebaar. En wat erger was … toen Els op een gigantische rotonde, waar een vijftal wegen op uitkwamen, de bocht nam en zich al ruim halverwege dat rond ding bevond en eroverheen tot een zogezegde seingever riep (die een geanimeerd gesprek aan ’t voeren was met een medemaat) : Waar naartoe?” verontschuldigde deze zich met de nodige gebaren en riep dat ze moest omkeren en de eerste afslag diende te nemen!!! Ruim 300 m te ver gelopen met de nodige frusrtaties er bovenop! Hops, daar gaat je tijd onder de 03’50 … Voorts hadden de organisatoren na km 16 ongeveer twee lussen van om en bij de 6 km ingelast om ons daarna de terugweg naar de binnenstad te laten aanvatten.
Sommige delen van het parcours waren wel aardig als landschap dient gezegd: de immense velden/weiden met sinaasappelbomen, een wondermooi palet van geel en groen, de smalle hobbelige, kronkelende landwegen met aan weerszijden de lage stenen muurtjes waarachter de immer aanwezige olijfbomen een zilveren schijn in het warme winterzonnetje en tegen een staalblauwe lucht afgeven. En dan is er de – door sneeuw bedekte – Etna, de actieve vulkaan ten noorden van Catania, die aan de horizon het perfecte baken op je terugweg is.
Ja, dan mogen sommige hellingen je een stijve pijn in de dijen en kuiten bezorgen, de omgeving en het keerpunt naar de finish maakten de pijn draaglijk en het vooruitzicht van het mooie Ortigia weer te kunnen begroeten deden de laatste kilometers zelfs gevoelsmatig slinken tot hectometers.
En dan verschijnt plots, achter een met palmbomen beplante rotonde, de laatste rechte lijn! Een boulevard die als breedte de Champs Elysées naar de kroon steekt! Het enige verschil is het plaveisel …. grote brede, platte stenen van een halve bij één meter schots en scheef ‘verreden’ door het drukke stadsverkeer … maar ja, who cares, je ziet het boulevardbrede eindspanddoek voor je, en een handvol toeschouwers!!! We voelden ons als een Dorische koning of koningin die zo recht de Tempel van Apollo binnentreedt, want in het verlengde van de aankomststrook liggen/staan de resten van deze tempel die gebouwd werd in de 6de eeuw voor Christus en de oudste Dorische tempel is westelijk van Griekeland. Het gevoel …. alleen, niemand voor, noch achter je, honderden meters over die brede laan aankomen vlak voor deze historische site laat je niet onberoerd!
O.K. Je komt aan, je krijgt je medaille ‘omhalst’, en vlakbij word je uitgenodigd om een bord pasta te eten!!! Vlak na je aankomst!!!
Voor de wedstrijd dachten we een tent of gebouw of zo te vinden waar we wat droge spullen kwijt konden om na de wedstrijd aan te trekken …. niets van dit alles … uiteindelijk mochten we van een lieve dame een privé-sponsortentje gebruiken om onze zakken te deponeren tot na de marathon. Nog geen tien meter achter de finishlijn stond dan het podium opgesteld. Heel wat bekers en trofeeën voor de verschillende categorieën, zo dachten we … weer verkeerd. Ze waren bestemd voor latere prijsuitreikingen van wie weet wat. Op onze vraag of er ook per categorie werd ‘beloond’, vroeg de speaker van dienst ons naar onze naam en leeftijd, keek even op zijn blad, en zei doodgemoedereerd dat Els op het podium mocht plaatsnemen als eerste dame bij de W55’ers!!! Hij gebaarde naar de een of andere ‘zijdame’, en die gaf Els een tasje met een poloshirt en een ‘extra-large’ t-shirt erin, waarop nadrukkelijk de naam en logo van de sponsor zijn afgebeeld. Daarop hielp hij haar galant van het podium en ja hoor! dit was het eind van de céremonie protocolaire!
Eigenlijk konden we beiden ook wel een toilet gebruiken na de aankomst, maar niemand wist waar en of er wel toiletten waren! Zelfs bij de start waren in de verte geen toiletten te bekennen, laat staan naast het parcours!
Maar begrijp ons niet verkeerd, dit alles neem je er met de glimlach bij, in het sympathieke Siracusa! Al bij al een enige ervaring in een land of eiland waar je je zeker niet moet laten opjagen door zakelijke beslommeringen, want dan erger je je dood. Neen, genieten, alles over je heen laten komen, meedoen met het ongestructureerde, en het mooie van het verhaal is dat uiteindelijk – dankzij veel ter-plekke-improvisatie – alles op zijn pootjes terecht komt! So don’t worry, be happy!
Bij het wegwandelen vroeg de speaker met zijn beminnelijkste glimlach of wij in Belgio en Olanda ‘reclame’ wilden maken voor ‘zijn’ marathon. Bij deze is dit dan gebeurd! Forza Italia!
Ter info:
Els Anngarn – W55 – 1ste plaats – 03:50:52
Micha Havreluk – M60 – 4de plaats – 04:03:50
Els Annegarn
Micha Havreluk
Siracusa City Marathon – 29 januari 2012