Op de site van de Brocken Challenge staat de editie van dit jaar zo treffend beschreven dat ik het hieronder letterlijk weergeef:
‘Kalt-Hart-Schön.’ Het in 2011 bedachte motto dat ook dit jaar weer de startnummers opluisterde paste zo ongeveer als een vuist in een oog:
KALT: -13° bij de start, -13° bij de finish, onderweg (in de schaduw) ook steeds minus met twee getallen, dat kan men toch wel koud noemen!
HART: Het 13 km lange ‘Beachvolleyball’ tussendoortje vanaf km 51 (ploegen door de sneeuw) heeft velen tot aan de grens van de uitputting gebracht. In de nacht was er onverwacht tien centimeter verse sneeuw gevallen tussen de Jagdkopf en Lausebusche. En daarnaast waren er natuurlijk ook nog die andere 67 met sneeuw bedekte kilometers.. En die ‘paar’ hoogtemeters… En de bevroren drinkflessen, waterzakken en slangetjes… wat was er eigenlijk niet bevroren 🙂
SCHÖN: De Brocken onder een strakblauwe hemel is op zich al sensationeel, maar het totale panorama (zwaar besneeuwde bomen, ongelooflijk mooie lichtval in de late middag) was (zelfs bij enige uitputting) onwaarschijnlijk mooi.
Mijn eigen ervaringen stemmen met het bovenstaande volkomen overeen. Vooralsnog kan ik zeggen dat ook ik door en door koud ben geweest, dat letterlijk alle inhoud van mijn rugzak, zelfs de gelletjes, hard bevroren was en dat de oostenwind op de top van de Brocken pijn deed, ondanks vijf lagen kleding, twee lange tights en een korte tight over elkaar heen, twee mutsen en fleece handschoenen. Ik heb de 80km in 11:49 afgelegd, wat mijn snelste BC tot nu toe was. Daar komt bij dat ik rond km 70 een tijdlang zelfs nauwelijks nog in staat was om te wandelen doordat ik moeilijk kon ademen in de ijskoude lucht (Mijn buff was al lang stijf om mijn nek vastgevroren. Pas nadat ik deze met enige moeite weer voor mijn mond had gekregen ging het beter). Een nogal panisch gevoel als je dat in je eentje op een sneeuwvlakte overkomt bij dik onder de -10… Omdat ik net bij zonsondergang de top van de Brocken bereikte werd ik zo in beslag genomen door het overweldigende kleurenspel dat ik de hele finish vergat en minutenlang om me heen heb staan kijken…
De nachtelijke ’terugwandeling’ van de Brocken naar Schierke van 11 km heb ik vanwege de kou maar hardlopend gedaan, hoewel ik door de schitterende sterrenhemel meer omhoog dan naar de weg voor me gekeken heb. Gelukkig was die goed begaanbaar en was er geen verkeer…
Het was dit jaar de derde keer dat ik mee heb gedaan aan deze winter-ultra in de Harz. En telkens is het weer verwonderlijk wat voor emoties het losmaakt om na een zware inspanning de top van de Brocken te bereiken. Op zich is het parcours niet uitzonderlijk zwaar. De paden zijn over het algemeen goed te belopen, de afstand is te overzien en ook de klimmeters (1900) zijn niet onoverkomelijk. Het onberekenbare winterse weer, de sneeuw en de kou doen natuurlijk een belangrijke duit in het zakje. Maar dat alles bij elkaar genomen doet nog steeds geen recht aan deze loop. Nee, het is het einddoel waar het om gaat. De Brocken staat daar als een stalen puist, als een onneembaar rotsbastion midden in het witte landschap van de Harz. Uitdagend en dreigend staat hij op de lopers te wachten die het lef hebben om hem te kleineren. ‘Denk jij echt dat je, na jezelf eerst gedurende 80 kilometer uitgeput te hebben, nog de euvele moed hebt om mij, de koning van de Harz, te kleineren?’. Rozerood maar oh zo kil doemt hij op boven de besneeuwde kruinen van de dennenbossen. Op zijn flanken zijn de bomen gereduceerd tot verwrongen creaturen van hardgevroren ijs en sneeuw. Er is geen mens meer te zien. Wat zal hij met ons doen, hij die zelfs machtige dennen met zijn ijzige adem heeft betoverd tot zuilen van ijs? Het hekst en spookt ’s avonds op de Brocken als de laatste stoomtrein met toeristen vertrokken is en de stammen van de bomen donkere verkrampte vingers geworden zijn. IJzige vingers die grijpen naar je keel. En als je de laatste bevroren boomstomp voorbij bent wacht er een donkerblauwe, door de bijtende wind gegeselde ijsvlakte. Houdt hier de wereld op? In de diepten schitteren de lichten van steden en dorpen. Boven flonkeren de sterren. Maar daartussen staart het rode oog van de Brocken. Het is gedaan met ons kleine mensjes, zichzelf overschattende lopertjes…
Maar nee, wij waren harder dan de Brocken. Wij zijn gefinished. Onder applaus betreden wij de warme Goethesaal. We zijn de dans ontsprongen, voor deze keer althans…
André Boom
(foto’s staan op http://www.boomathome.net/lopen/ )