Het was even moeilijk om te beslissen welke wedstrijd het dit weekend ging worden. Of de JKM 100mijl 6 april of de marathon van Utrecht 9 april. Ik ging maar voor het grote werk en schreef me in voor de stadsmarathon in Utrecht.
Na een nachtje wakker liggen moet mijn klokradio maar één keer bellen, verdorie waarom slaap ik zo slecht. Het is weer een echt gevecht om toch de reis naar Utrecht te beginnen, maar ik ben niet van plan om weer wedstrijden af te zeggen en later spijt hebben. Twee bokes met Choco en weg zijn we.
Half slaperig slaag ik er in om ergens een andere autoweg te nemen, zonder GPS (vergeten) is dat weer balen. En ik durf echt de weg niet vragen aan een vrouwelijke wandelaar…… Geef toe dat het raar klinkt: “Mevrouw, hoe kom ik in Utrecht?”
Alles komt goed en er is toevallig nog een plaatsje vrij op 300m van de start. Snel de nummer halen, wat oude bekenden dag zeggen en terug naar de auto. Om 10:20 loop ik in de regen naar de start, beirk, niet mijn weertje.
Ik loop nog eens met compressiekousen, uit schrik dat de trail van vorige week nog teveel in de kuiten zou zitten. Om 10:30 mogen we, paf, iedereen schiet van 0 naar … als een raket. Ik volg de ballon van 3u15’ maar blijkbaar zijn de minuten in Nederland anders, in Lier 2 weken terug lag het tempo van 3u15’ een stuk lager.
Verstandig los ik na 2km het kleine groepje, dan maar op mijn tempo verder en misschien gokken op 3u30’. Na 3km staan mijn kuiten echt op springen, het gevoel in mijn 2 benen trekt weg en mijn snelheid zakt zienderogen. Ik geraak niet meer vooruit. Bij de eerste post gaan die kousen uit en op nog geen minuut tijd raak ik terug in een goed ritme en voelen de benen goed aan. Raar.
Blijkbaar hebben ze tijdens de JKM al de wind niet opgebruikt en nog heel wat over gehouden voor vandaag. Plots iemand die me dag zegt, Fred Haustrate is er ook en ons tempo ligt zo goed als gelijk.
We proberen soms eens achter andere lopers te gaan om uit de wind te zitten maar dat nemen ze ons niet in dank af, beginnen ze gewoon te zig zaggen omdat we niet zouden volgen ??? Misschien hadden er nog enkelen slecht geslapen.
Het lijkt mij een mooi parcours maar heb er eigenlijk weinig oog voor. Fred en ik kletsen wat af en proberen zo de kilometers weg te malen. Dat lukt ons aardig maar na een km of 15 moet ik op toilet… ik kom er terug af en Fred is gewoon aan het wachten. Super kerel, en wij terug verder. Na 20km begint het raar gevoel in mijn been en zo om de kilometer is het even stretchen, Fred wacht me telkens op om dan weer het tempo wat op te drijven. We lopen redelijk egaal en met wat verval zou onder de 3u30’ wel moeten lukken.
Na 35km moet ik mijn persoonlijke Paashaas echt lossen, mijn vat is af en moet me telkens inhouden om niet te braken, die sportdrank van powerbar gaat me niet af. De verzorgingsposten zijn wel dik in orde, ondanks het slechte weer moedigen ze ons nog eens hard aan ook. De laatste 7km begint het nog eens heel hard te regenen, plassen van wel 50cm diep, we lopen tot onze knieën in het water. Het is nu heel koud ook, gevoelstemperatuur wel -30°C.
Tot overmaat van ramp krijgen we kasseien die zo slecht liggen dat zelfs het best gekleefde vals gebit hier op zou lossen. Omstandigheden meer dan waarschijnlijk 2 keer zo zwaar dan de JKM 100Mijl. Ok, ok , we zijn hier een klein beetje aan het overdrijven, maar gewoon schrijven dat het wat harder begon te regenen kon ik toch niet maken.
Achter me plots ballonnetjes, leuk iemand dat zijn verjaardag viert. Maar ook dit was weer verkeerd, de mannen van de 3u30’ stormden me voorbij. Ik klamp nog even aan tot bijna km 41 maar moet ze dan lossen. Even rekenen, met een beetje goede wil en nog 3x kort stretchen kom ik nog net onder die 3u30’.
Toeschouwers bekijken maar raar als iemand op 200m van de finish wat gaat stretchen en dan weer gewoon door loopt. We halen 3u29’43”, zeer tevreden met deze tijd. Marathon nummer 141 was weer geen lachertje, dank u Fred om me zo te helpen. De teller staat nu ook op 54 stuks in Nederland en 54 in België, kwestie van toch steeds motivatie te vinden.
Voor de mensen die het nog niet wisten, de JKM 100mijl is een heel heel zware wedstrijd over heel veel zand. Dit jaar was het een loodzware editie met de harde wind en koude…
Respect voor al de finishers en opgevers van de 100 en 50 Mijl ! Daar was Utrecht koude pap tegen.
Paul Van Hiel
(ditismijnpostlijn