Na een week herstel is er eindelijk tijd voor antwoord op al die Nederlandse reacties. Is het jullie opgevallen dat er nog geen Belgen geschreven hebben ? Nee, Belgen lopen met hun benen, hart en hoofd (uitspraak van Marc Vanderlinden op WC 100 K Winschoten). Wacht niet op een groot artikel van Geert Stynen of Peter Palmans. Deze getalenteerde toppers weten beter: hoge bomen vangen veel wind. Zij laten zich niet vangen met bonte uitspraken en zijn al lang aan het trainen terwijl de rest hun artikels aan het neertikken zijn.
Ultralopen is complex. Het is bijzonder mooi om je lichaam te leren beheersen en dermate te trainen dat je niet moe wordt tijdens het lopen. Ultralopen is survival en elke finisher is winnaar. Uiteraard zijn er grote individuele verschillen, bv Pat Leysen is een topper met hoogschieters maar ook afknappers met regelmaat. Pat zegt dat ik voorspelbaar ben in regelmaat maar zelf weet ik dat ik geen topprestaties zal neerzetten met uitzondering van wedstrijden boven de 24 uur zoals de Spartathlon. Hier speelt aanleg een belangrijke rol en de snelheid steeds minder.
Nog meer verschillen : Wilma Dierx was mijn schitterende vaste compagnon tot voorbij IJmuiden. Normaal is Wilma een waterval van woorden, dat is algemeen bekend. Zo zijn er nog heel wat maar er zijn ook stille lopers die zich puur concentreren en focussen op en met wat ze aan het doen zijn. Wilma is vast het puntje van haar tong kwijt door er op te bijten, verder dan een paar liedjes van Piet Brakman is ze niet gekomen. Sorry meid, ik kwam om te lopen en dan ben ik spaarzaam met praten. Ik had alles nodig om mijn doel te halen en dat is de finish. Samen waren we steeds op zoek naar de beste plekjes om te lopen en samen deelden we de wind, de nachtelijke rust en het genot om samen te zijn zonder woorden. Klinkt oersaai maar voor mij niet.
In het tweede gedeelte las ik dat ik zeker niet de enige was die dankbaar de diensten van de 50 EM lopers heb aan genomen. Daarom een speciale vermelding voor Matthew Arensman uit Middelharnis die letterlijk mijn redding was en graag ook mijn fietser Seppe voor de tocht over de sluizen en de weg naar de noorderpier in IJmuiden.
Hoe zwaar deze editie was is voldoende toegelicht door iedereen. Een editie waar men in 2008 om smeekte tot schreeuwde, is het geworden. Over 10 jaar spreekt men nog over deze uitgave en daarom ben ik apetrots dat ik het gered heb, zij het als laatste en amper 6 minuten over. Nota bene in de Spartathlon heb ik meer dan 5 uur over, voel je het verschil. Het afzien overweegt op het genieten en daarom hoeft dit nu ook niet elke keer zo te zijn. Het is wel een duiding dat JKM met niets anders te vergelijken is. Het lopen op strand, het soort strand in combinatie met de afstand en de weersomstandigheden is een niet te onderschatten inspanning. Een volledige triatlon duurt amper de helft.
Graag wil ik een potje janken samen met Ferry van der Ent, de meer dan sympathieke medeorganisator van de Dutch Coast Run by Night. Je weet het als atleet bij aanvang: 20 uur looptijd voor 161 km. En dan loop je zo lang op het randje van de tijd en je kunnen. Zo jammer, samen janken Ferry scheelt in tijd.
Waar ik ook op kijk, met grote bewondering, is het organiseren van dergelijke wedstrijden. In België is dit gehalte onbestaand, de trials in de Ardennen echter zijn ook niet te onderschatten om te organiseren vermoed ik. Als ultra atleten koesteren wij daarom het gehele team van initiatiefnemers tot rayonhoofden en alle medewerkers. Speciaal is zeker de toenemende betrokkenheid van de familie Knippenberg wat een bindend facet betekent met ons prille bestaan als ultralopers. Nog meer jaarlijks terugkerende waarden zijn de fotosessies van Bas Beentjes en Bjorn Paree. Evenzo het live artikel van Dik Jagersma.
En de analyse door Martien Baars en Henri Thunnissen, daar zitten we gewoon op te wachten na een weekje facebook en outlook. De foto na aankomst met rondemissen Martien en Henri is voor mij dan ook een aandenken van formaat, wat een heerlijke knuffels. Algemeen is dat ultralopers graag knuffelen zowel voor als na de wedstrijd maar ook daar zijn individuele verschillen.
Voor alle Galliërs, de Vlamingen waren terug de dappersten met 3 finishes op 7 starters. Stel dat er geen Belgen waren dan waren er slechts 2 mannen in de uitslag. Rut Zoutman krijgt van Dik de naam van mister JKM wat een verdiende titel is gezien zijn veelvoudige deelnames en constante in prestaties. Giel & Anita Joziasse leerde ik kennen tijdens de Belgian Coast Total Run die ik samen met Vincent Meers organiseer. Giel heeft de benen later spreken na Texel vorig jaar en samen met zijn Anita vast het meest bevoorrechte ultrakoppel der Lage Landen. In de Zeeuwse pers was er dan ook terecht aandacht voor de huldiging in Goes na hun fabelachtige prestaties in de JKM.
De persaandacht is in Nederland groeiend, in België halen we dan wel een column van 10 op 5 cm maar we komen reeds aan bod. In Telefacts kwam de aandacht op het ultralopen en de toenemende trend om steeds verder te gaan lopen. Er is toekomst voor degenen die de toekomst grijpt en hopelijk is dat er terug voor de liefhebbers in 2014 met een nieuwe JKM. Als ik daar nog bij ben laat ik ten zeerste open aangezien ik op facebook mijn pensioenaanvraag heb ingediend, terecht na als oudste finisher deze pure ultratocht te hebben overleefd. Een aanvraag is echter nog geen toezegging.
Luc de Jaeger-Braet
(luc.de.jaeger-braet
{i}Noot van de redactie.{ei} De huldiging van Giel en Anita Joziasse in Goes hierboven door Luc aangehaald is te vinden op de site van hun vereniging AV’56: http://www.av56.nl/nieuws/action/read/item/anita-en-giel-joziasse-gehuldigd-op-atletiekbaan