{b}Etappe 1, 33,8km: Ammouguer – Oued El Aatchana (8 april){eb}
#174, 4u41m31s
Na een welkomstwoord van Race Organisor Patrick Bauer knalt AC/DC “Highway To Hell” door de boxen, telt men secondengewijs af naar de start & dan hoor je Patrick “vous êtes toutes magniqfiques” zeggen. Tijdens de start vliegen de helikopters rond de oren, hoor je AC/DC & krijg je een kick van jewelste.
De eerste etappe was een kennismaking met enkele kenmerkende MdS onderdelen:
“small dunes”; kleine duintjes waarvan we er nog kilometers zullen vreten;
“rocky valley”; kilometers vol stenen, keien,… en het waren geen kleine keien. Dergelijke ondergrond, daar liep ik me op kapot. De voet krijgt constant schokken te verduren waardoor de zwelling optreedt;
“djebels”; de bergen, die variëren van kleine zandbergen tot torenhoge rots bergen;
“sandy summit”; kilometerlange stukken vol zand. Geen zand zoals wij het langs onze kust kennen maar echt zand waar je je telkens weer in vertrapt.
Het zwaarste onderdeel aan deze etappe lag tussen 29,3km & 31,1km: de Tibert Jebel. Een super hoge berg vol los zand. Tegen de middag liep de temperatuur op tot 48,5 graden en dan schotelen ze je een +1km hoge berg voor, die bocht na bocht geen einde vertoont. Na de afdaling zie je de finish & dan specialiseert de MdS zich in 2 mogelijkheden:
of de finish/checkpoint bevindt zich vlak om een hoek waardoor je steeds het gevoel krijgt van “waar is die CP/finish eigenlijk”;
of de finish/checkpoint zie je van kilometers ver waardoor ze eigenlijk nooit echt dichterbij lijkt te komen. Een mentaal spelleke 🙂
Na elke etappe begon ik meteen met de bereiding van een warme maaltijd, waarna ik de kliniek bezocht, alwaar een team Doc Trotters de deelnemers van prachtige medische begeleiding voorzag. Na de eerste etappe had ik 8 blaren, al had ik mijn voeten anderhalve maand voor MdS aanvang behandeld met crème. De ondergrond is zo brutaal dat de voeten er aan moeten geloven.
{b}Etappe 2, 38,5km: Oued El Aatchana – Taourirt Mouchanne (9 april){eb}
#290, 5u59m20s
Deze dag steeg het kwik tot maximaal 51,5 graden, het werd een prachtige, warme dag. Na wat small dunes & camel grass bereikten we na 24km een stuk van een 8-tal km, waar het constant rechtdoor ging. Er luwde geen wind & het was er 50 graden warm. Constant rechtdoor, geen CP te zien – een loodzwaar stuk in de etappe – al ging het over een plat stuk.
Na CP3 hadden we te kampen met een zandstorm; gelukkig had quasi iedereen een buff bij zich want het zand vloog overal. Na een paar km aan small dunes werd de finish bereikt.
Na het koken bezocht ik de kliniek, alwaar een 10-tal nieuwe blaren werden vastgesteld & waar bleek dat de binnenkant van men beide voeten begonnen te zwellen. Op 2 tenen had ik blaar op blaar; dat begon ik toch te voelen.
{b}Etappe 3, 35km: Taourirt Mouchanne – El Maharch (10 april){eb}
#203, 4u46m43s
De 3e dag was opnieuw een warme dag. Na 12k zand en stenen bereikten we CP1, waarna de Zireg Jebel beklommen werd. Toen volgde een zwaar stuk van om en bij de 7km vol zand, stenen & beklimmingen. Vlak voor CP2 kregen we nog 2 bergjes gepresenteerd. Het einde van deze etappe kenmerkte zich door een 5km loopje tussen de ravijnen, waar het echt wel verschrikkelijk heet was door het gebrek aan wind.
Eénmaal aangekomen in de bivac begon het zwaar te waaien. Plots stak een hevige zandstorm op, die omdraaide tot een hagelbui met als resultaat: alles nat. De rugzak, de slaapzak, de kleren,… in de koude stond ik zo te wachten in de rij richting kliniek. Na 2u wachten had ik het aan men rekker: opnieuw blaren, deze maal 3 onder de teennagel. Pijnlijke behandelingen & de binnenkant van de voeten waren deze maal serieus opgezwollen. Ik kreeg gel mee om alles te verzachten.
Het werd een nacht vol wind, zand everywhere…. Als je dan weet dat men de tent om 06u00 afbreekt dan ga je een zware, kille nacht tegemoet.
{b}Etappe 4, 81,5km: El Maharch – Jebel El Mraïer (11/12 april){eb}
#154, 13u21m59s
De lange etappe. D Day. Dunes Day. Met een klein hartje stond ik aan de start. De eerste 50 lopers begonnen 3u later zodat de gemiddelde deelnemer hen eens aan het werk konden zien. Hoe die mannen je voorbijlopen, aan een gemiddelde van 11/12km/u, waanzin.
Start => CP1: na een pak duinen kregen we de hoogste berg van alle etappes voorgeschoteld, volledig opgetrokken uit rots: de Oftal Jebel (met een gemiddelde hoogtepercentage van 17%). Klimmen, klimmen en klimmen. Eénmaal de top bereikt volgende een afdaling met 20% helling; met de behulp van touwen en grote sprongen behielpen we ons atletisch richting CP1.;
CP1 => CP2: duinen, duinen en nog eens duinen;
CP2 => CP3: duinen, camel grass & duinen. Gelukkig was het vandaag wat frisser en konden we genieten van een zalig windje in de rug;
CP3 => CP4: duinen, keien & een haalbare maar zanderige Lahnoune Jebel.
CP4 => CP5: in dit stuk werd ik voorbijgestoken door de #01, Rachid El Marabity. Eens geprobeerd om die bij te houden maar in die duinen hield ik het na 500m voor bekeken: sneller dan het licht, dergelijke woestijnheld. Later bleek dat Rachid 800m voor de finish zou crashen met een gesprongen spier.. onthoofding van de MdS. Zeer jammer want Rachid was een super sympathieke man. 2 x ontmoet & de vriendelijkheid en de echtheid droop van deze mens af (tevens van de Ahansal brothers, fantastische, eerlijke doodgewone mensen);
CP5 => CP6: het werd al donker en hier gebeurde waar ik voor vreesde: men knie begon pijn te doen & die begon ongelooflijk te zwellen. Gelukkig bevinden er zich Doc Trotters langs het parcours & bij de CP’s. Daar werd men knie behandeld met gel waardoor ik kon blijven lopen.
Snel maakte ik cornflakes & snel at ik die op, voorzag ik mezelf van men koplamp & deed ik een extra jasje aan tegen de opkomende kou.
Hier heb ik beslist om de laatste 20K continu lopend te doorbrengen, zodat de knie zo snel mogelijk kon rusten. Het landschap kenmerkte zich door duinen, keien & de Touh Ilh Jebel. Het beviel me zwaar om te lopen op de vele stenen maar het was van: volhouden….;
CP6 => finish: de laatste 10,5km kenmerkte zich door een opeenstapeling van duinen. Hier was het prachtig lopen: overal zag je lichtjes, elke deelnemer werd verplicht voorzien van een lichtje. Het was wel moeilijk om hoogte/laagte in te schatten op het terrein op basis van de koplamp & omwille van het feit dat er zand lag. Na 13u21m haalde ik finish. De ontlading was supergroot maar door de vele wind, het zand die overal om de oren vloog,.. was het onmogelijk om te koken. Toen at ik maar mijn cornflakes van de komende dag (waar ik mijn thais eten dan maar als ontbijt wist binnen te spelen);
Dankzij het feit dat ik op één dag de finish had bereikt kon ik genoten van een rustdag. Deze werd ingevuld door rust, een bezoek aan de kliniek (zwellingen en blaren op blaren op blaren….), het schommelen en kuisen van de rugzak & het verkrijgen van een nieuw borstnummer. Samen met dit nummer kregen we een energiereep & een blik coca cola. Zelf had ik mezelf anderhalf jaar verboden om coca cola te drinken dus dit blikje deed machtig veel deugd.
{b}Etappe 5, 42,2km: Jebel El Mraïer – Merdani (13 april){eb}
#280, 5u39m29s
Dit was voor mij een loodzware etappe: men voeten en men knie waren supergezwollen & de blaren begonnen echt pijn te doen. Toch ga je op adrenaline en wilskracht door de muur en spartel je jezelf doorheen de eerste kilometers. We kregen een gracht vol water voorgeschoteld, waar deelnemer na deelnemer diende te wachten omdat er slechts 1 oversteekpas was. Het landschap werd gekenmerkt door stenen & een opgedroogde vallei: hier was de ondergrond keihard wat de voeten geen goed deed. Tot en met CP2 zegevierden de keien. Een hel voor de voeten. Vervolgens begonnen de duinen & een beklimming van de Debouaà Djebel. Toen zag je stilletjes aan de finish & de bivac maar toch duurde het nog kilometers aan stenen & duinen alvorens die bereikt werd.
{b}Etappe 6, 15,5km: Merdani – Merzouga (14 april){eb}
#324, 2u19m53s
De laatste etappe was voor mij de zwaarste. 6km vlak & 9,5km duinen. En niet zo maar duinen: de duinen van Merzouga staan gekend om hun omvang. Het was die dag snikheet & de voeten waren kapot & gezwollen, supergezwollen.
Toch slaag je er in om de schoenen aan te binden & met gebalde vuisten tegen de pijn trek je jezelf tijdens de start fase op gang.
Na het overleven van de duinen zie je dan eindelijk de finale finish waar Patrick Bauer zelf je opwacht & je de medaille overhandigt. Menig traantjes worden hier weggepinkt, ook bij mezelf. De ontlading is enorm. Anderhalf jaar trainen, een week dagdagelijks door de muur gaan, de pijn die er bij komt kijken,… en dan eindelijk de eindmeet, Patrick Bauer & de medaille. Fantastisch.
{b}Trainingen{eb}
Anderhalf jaar geleden besloot ik om deel te nemen aan de Marathon des Sables. In april 2010 liep ik mijn eerste marathon. Eind november 2010 liep ik mijn eerste ultra, de Ultra Trail Olne Spa Olne (67km). Sindsdien liep ik een resem aan marathonnen, trails & sporadisch een ultra.
Wekelijks liep ik 100-120km, met sporadisch een week tussen de 120-150km.
Ik koos meestal voor kwalitatieve loopjes: in het bos, op het strand op uren op/af een brug bij mij in de buurt. Hierbij werd ik veel bijgestaan door men nonkel, nonkel Thierry (zelf marathon/trail/ultra loper). Verder koos ik geregeld voor duurloop trainingen tussen de 40 en de 55km.
De inhoud van men rugzak verhoogde ik geleidelijk aan van 2kilo tot en met 10kilo.
Tijdens mijn laatste training was er iets mis met men pees, onderaan de voet. Een bezoek aan de sportdokter wees op hielspoor. Na 2 dagen manken bezocht ik de dokter voor een cortisone prik. Zo ging ik al mankend de Marathon des Sables tegemoet. De eerste dag begon ik met 2 pijnstillers..
{b}Rugzak{eb}
Uren en uren lang heb ik me bezig gehouden met de inhoud van men rugzak.
Zelf ben ik veganist (geen vlees, vis, melk, ei, gelatine,…) dus het was een heus werk om voedsel te vinden die enerzijds energierijk was, anderzijds licht van gewicht.
Ik opteerde voor de Raidlight Evolution 2 rugzak; nooit problemen mee had.
* Voedsel
Dagelijks maakte ik een mix tussen muesli breakfast, 2 warme maaltijden, gels, bars, noten & poeder (één drankbus water, één drankbus met sportdrank).
In totaal had ik 19275 Kcal met een gewicht van 4995 gram. Verplicht minimum was 2000 Kcal/dag maar mezelf kennende zorgde ik voor genoeg voedsel en wat bleek: had een perfecte voorraad. Alles werd opgegeten; quasi nooit hongergevoel.
* Materiaal
Naast de verplichte items koos ik wat items die mij handig leken & kwam zo bij een totaal gewicht van 3613 gram.
* Schoen
Ik liep met de Solomon XR Crossmax Guidance CS. Een dure schoen (155 EUR) maar een schoen met een harde zool (de woestijn had veel rots/kei gedeeltes waardoor ik voor een harde zool koos).
De Raidlight gaiters werden dankzij een schoenmaker onderaan de schoen bevestigd. Zo kwamen die nooit los. Dankzij een velcro reepje kon ik in/uit de schoen.
{b}Organisatie{eb}
100% tiptop in orde. Van zodra je op het vliegtuig stapt wordt je in de watten gelegd. Op de vlieger is er eten voorzien: race director Patrick Bauer begroet de deelnemers persoonlijk bij aankomst té vlieghaven Marokko.
Vervolgens werden we 5u lang met een luxe bus vervoerd, waar we opnieuw een lunchpakket verkregen, samen met het roadbook. Het roadbook was onze eerste kennismaking met het parcours, het aantal kilometers.
Dankzij legercamionnetten werden we de woestijn in gebracht. Een half uur durende trip waarbij het zand je rond de oren vliegt, fantastische ervaring.
Iedereen kiest een tent (elke nationaliteit heeft zijn tent) & dan volgt een ganse uitleg door Patrick Bauer. ’s Avonds volgde nog een uitgebreid avondmaal.
Na een eerste nacht in de bivak volgde de rugzakcontrole & het uitdelen van de nummers/verplichte items (zoutpillen, check card, gps,…). ’s Morgens, ’s middags & ’s avonds volgende bezoek aan het restaurant (opgezet in het midden van de woestijn, je moet het maar doen).
De volgende ochtend begon de Marathon des Sables..
Na afloop van de laatste etappe volgde een 6u lange rit richting hotel (iedereen werd aan de finish voorzien van lunchpakket). Eénmaal aangekomen is het al mankend spurten geblazen richting douche waar iedereen zo een uur lang van de douche kon genieten. Hoe vuil kan een mensen worden na één week woestijn héhé. ’s Avonds was het aanvallen geblazen op een open buffet & volgde een eerste nacht in een echt bed (zelf heb ik verschillende pijnstillers moeten nemen want de voeten, die bleven pijn doen). De ochtend nadien volgde een ontbijt waarna iedereen zijn finisher shirt kon ophalen (gepaard met een bezoek aan de Marathon des Sables boutique, want jawel, de commercie zegevierde héhé). Nadien genoten van een ietwat te saaie prijs uitreiking waarna iedereen het stadje indook om een goed restaurant te zoeken. ’s Avonds volgde opnieuw buffet & de laatste ochtend werden we na het ontbijt om 08u30 richting vlieghaven gebracht, alwaar Patrick Bauer elke deelnemer kwam begroeten.
Helaas werd mijn rugzak gestolen té Gare Du Nord, Parijs. Een rugzak met men MdS souveniers, men finisher shirt, men cadeaus voor de vrienden & de familie…. Eénmaal thuis merk je pas hoe hard iedereen het gebeuren kon volgen via de Marathon des Sables website.
{b}Media{eb}
Televisie & kranten toonden interesse in het MdS gebeuren. Momenteel verschenen reeds enkele artikels & tv stukjes:
http://www.focus-wtv.tv/video/vier-west-vlamingen-lopen-marathon-des-sables-uit
http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=543OSHBA
je kan wat foto’s vinden via facebook => Kristof De Block
Sincerely,
Kristof De Block – L.A.X.
BELGIË, Brugge
(kristof
Marathon des Sables 2012: #208, tent #118, final ranking #186 (36u49m56s)