Nadat ik vorig jaar Berg en Dal had gelopen wist ik dat trail lopen wel wat was voor mij, toen ik dan ook in november vernam dat er in de Highlands een loop was heb ik me zonder aarzeling hiervoor ingeschreven. Schotland stond al lange tijd op mijn lijst met landen om te bezoeken en besloot er dus een uitstapje van een week van te maken.
Hoe bereid je je echter als Nederlander voor op een trail van 85km over de West Highlandway? Hiervoor hebben we gelukkig de Highlands van Zuid-Limburg en Willem Mütze met zijn halfzwaarste. Hier de halve gelopen in februari en Bertus van Elburg was zo vriendelijk om drie weken later de Salland trail op poten te zetten. Ook aan deze deelgenomen en de zin om nu echt eens in de Highlands te gaan lopen nam evenredig met het aantal gelopen trail km’s toe.
Zondag 22 april was het zover, met de motor naar Schotland, een lang gekoesterde ambitie van me en nu kwam daar de Highland Fling nog bij. Eerst enkele dagen in Fort Williams vertoefd. Wat een schitterend gebied is dit! In mijn enthousiasme ook nog een poging gedaan om Ben Nevis te beklimmen maar op een hoogte van even boven de 1000m deze poging moeten staken omdat de sneeuw en ijs verder voortgaan niet toelieten. Dit wandelingetje de berg op en af vanaf mijn guesthouse bedroeg ruim 20 km en weer terug voelden mijn benen met nog twee dagen te gaan voor de race, minder “vers” dan ze de dagen ervoor hadden gevoeld. Had ik er wel verstandig aan gedaan? Hoe dan ook het was nu eenmaal gebeurt en ik zou wel zien hoe het zou gaan. Ook het weer hield me bezig, ik had namelijk alleen mijn shirt en shorts bij me en het had iedere dag dat ik er was al geregend. Nu gold eveneens dat ik maar niet teveel moest piekeren. De samenstelling van mijn dropbags lieten me al genoeg om over te piekeren. Anders dan bij mijn eerder genoemde, voortreffelijk verzorgde, loopjes werd je hier geacht je eigen spullen aan de organisatie te overhandigen die deze “dropbags” dan op de door de loper aangegeven checkpoints zou klaarleggen.
Uiteindelijk was de grote dag daar, er werd gestart in drie groepen, gebaseerd op leeftijd/geslacht, met een tussenpauze van 1 uur. Via het nodige voorbereidende werk op internet was ik al bekend met sommige lokaties maar wanneer je dan zelf in het tunneltje bij de start staat en de eerste trappen op holt op weg naar de, voor mij, langste loop ooit gaat er wel iets door je heen. De weersomstandigheden waren perfect en het eerste stuk was zonder meer goed te doen. Het werd pas echt pittig net voor Balmaha (na bijna 30km) bij het beklimmen en weer afdalen van Conic Hill. Hoewel het die dag droog was had het de voorgaande dagen flink wat geregend en was de route behoorlijk slipperig. Iets waar ik niet de minste twijfel meer over had toen ik languit op mijn rug belandde tijdens de afdaling. Gelukkig niets aan overgehouden en kon meteen weer overeind en verder. Na dit avontuur dacht ik, ook al gezien de kaart met hoogteprofiel welke ik had bestudeerd dat dit het zwaarste stuk geweest zou zijn. Dit werd echter ontkend door een andere loper welke hiermee volkomen gelijk had. Het zwaarste stuk was namelijk tussen Rowardennan en Inversnaid (43-54km). Hier ontdekte ik pas echt wat traillopen inhield, omhoog of omlaag maakte niets uit beide gingen even langzaam en vaak met behulp van handen.
En heb ik dus ervaren dat het niet alleen de hoogtemeters zijn welke een indicatie van de zwaarte geven maar dat het nog veel meer de omstandigheden zijn. Het was continu op en over rotsblokken springen, door stroompjes heen, boomwortels enz. Zwaar maar wel waarvoor ik gekomen was en dat het zwaar was ging op voor iedere loper natuurlijk, hoewel er enkele lopers waren die als een berggeit langs kwamen gesneld. Ook nog ergens mijn tenen hard tegen een rots gestoten, hier bleef ik wel wat last van houden tot ik gelukkig mijn andere voet nog veel harder stootte en de eerste niet meer voelde. Vraag me af of er hardloop schoenen met stalen neuzen bestaan. Gevolg is nu een nagel die mooi verkleurd en half los is. De rest van de loop bleef afwisselend stukken met rotsondergrond, bosondergrond en modder al dan niet gemengd met koeievlaaien. Tot het einde toe bleef het een uitdagende en technische loop maar ik was toch wel opgelucht toen ik enkele honderden meters voor de finish de klanken van de doedelzakspeler hoorde. Mijn finish tijd was 9h45 waarmee ik als 54e overall (totaal ruim 400 starters) eindigde. Een resultaat waar ik heel tevreden mee ben. Na bijna 10 uur lekker in de natuur te hebben rondgehold/geploeterd/gewandeld wil ik alleen nog maar meer van dergelijke lopen. De benen voelden al snel weer goed, alleen die teen he…
Peter de Krijger