De Trail des Fantomes. Alleen de naam al zou je schrik aanjagen. Een trail in de Ardennen rondom het plaatsje La Roche. Na vele afzeggingen bij andere trails door blessureleed en andere ellende moest het er maar eens van gaan komen van mijn debuut op de trail. Het is een zware trail over 25 of 50 km. Ik koos als ultraloper voor de 50 km niet wetende dat er meer bij komt kijken als het geregelde offroad running in mijn eigen buurt. Dat het heel zwaar zou worden dat wist ik wel van te voren. Maar zo zwaar. Nee, dat had ik niet verwacht.
Het is zaterdag dat ik richting La Roche-en-Ardenne rij. Ik had me een slaapplaats verworven bij de groep van Paula IJzerman. Daar aangekomen stelde ik me voor en merkte dat andere lopers mijn naam wel herkende van de multimediasites. Al gauw ging het over trailrunning en ik merkte al gauw dat er een groep lopers is dat geregeld dit soort wedstrijden loopt en er een groep is dat echt op de weg de ultra’s loopt en zo nu en dan een trail meepakt voor de afwisseling. Waar ik er dus nu een van ben. Mijn voornaamste doel van trailrunning is om mijn wat blessure gevoelige benen een stuk sterker te krijgen. Dit voor de 24 uur van Steenbergen in 2013.
Het wordt zondag. De startnummers hebben we al de avond ervoor wandelend opgehaald (totaal 2,5 uur gewandeld). ‘s Nachts heb ik maar 3 uur kunnen slapen van de hoofdpijn veroorzaakt door de airco van mijn auto. Maar ik kan dit hebben aangezien ik geregeld kort slaap door de nachtdiensten die ik werk.
Het is 07.00 uur als we starten. Het eerste gedeelte gaat over asfalt waarna we rechtsaf het onverharde opgaan. Ik verheug me op het avontuur, maar houdt mijn verstand erbij. Het doel is meer kracht in de benen te krijgen en niet geblesseerd te geraken. Steenbergen is ver weg maar de voorbereiding is tijdens de start van deze wedstrijd begonnen. Voorbereidingsfase 1 duurt tot eind november met als doel krachtiger worden.
Het parkoers gaat al snel omhoog en ik zie dat nagenoeg iedere die bij mij in de buurt loopt naar boven wandelt. Deze tactiek om energie te sparen wist ik en ik sluit me dan ook trouw aan bij de wandelaars. Na een tijdje begon het echte feest. We gaan steil omhoog. Wandelen is er niet meer bij, het is gewoon ordinair klimmen met handen en voeten. Vastgrijpend aan alles wat ik tegen kwam klauter ik omhoog. Op dat moment voelde ik de bui al hangen. Je moet natuurlijk ook weer naar beneden en ook weer langs zo’n idioot steile wand. Suïcidaal ben ik niet maar ik kreeg wel het gevoel dat ik dat was op dat moment. Ik ben namelijk wat dat betreft een enorme schijtlaars en krijg al knikkende knieën als ik op een ladder op een hoog sta te schilderen. En inderdaad ze kwamen, stijl omlaag en weer stijl omhoog. Kilometers achter elkaar met als afwisseling rotspartijen en enorme hoeveelheden boomwortels waar je, als je niet uitkijkt, onherroepelijk van op je giegel gaat. Gelukkig bleef me dat bespaard aangezien ik het op mijn gemak deed en geconcentreerd bleef lopen.
Langzamerhand werd het ook heter. De temperatuur zou die dag op kunnen lopen tot 36 graden. Niet dat me dat tegenhoud. Nee, ik weet mee goed te redden in extreme hitte. Al moet je bij trailrunning wel opletten met drinken dat je niet…..Juist, dat gebeurde dus bijna. Weer wat geleerd.
Na een km of 14 begon ik na te denken: 50 km zo lopen met benen die daar eigenlijk nog niet geschikt voor zijn. Ik mis de techniek van klimmen en dalen en merkte dat mijn benen echte wegbenen zijn, gewend aan de monotone beweging. Dit is anders, maar daar deed ik het ook voor. Alleen is het dan verstandig om tijdens de zwaarste trail van België direct te langste afstand te lopen? Nee dus, de kortere afstand zou voor mij beter geschikt zijn. Echter de 25 km lopers starten niet om 07.00 uur maar 3 uur later. Ik wist van een van de lopers van de groep waar ik overnachtte dat er een mogelijkheid was om af te buigen en verder te gaan als 25 km loper. Alleen sta je dan niet bij de uitslagen. Maar dat is niet zo erg. Vlak voor het moment dat we de ergste klimpartij en daling krijgen waarbij ik me met een ketting omhoog moest hijsen, vroeg ik aan een wat ervaren trailrunner of dit zo de gehele tijd door gaat. Ja, was zijn antwoord. Boven op deze klim kreeg ik een haarelastiekje als bewijs dat ik daar boven geweest was. De vrijwilligers vroegen of het parkoers goed aangeduid was aangezien ze bang waren dat er toeristen de wegwijzers zouden verwijderen of verdraaien. Alles stond prima zei ik, geen problemen tegengekomen.
Ik ging verder richting de kamikazeafdaling. Welke randdebiel verzint zo iets dacht ik. Maar goed het zal er wel bij horen. Met waren doodsverachting ren, glij en schuif ik naar beneden, me goed vastpakkend aan de bomen die er nog stonden. Beneden aangekomen, zonder te vallen, de splitsing van de 25 en 50 km route. Ik ging rechts af, de route van de 25 km volgend. Ik was de eerste en de enige die dit deed aangezien ik overal als eerste langskwam en bij de finish geen andere loper tussen mij en de winnaars van de 25 en 50 km liepen die er de brui aan hadden gegeven.
Ik volgde het parkoers verder van de 25 km en liep helemaal alleen. Als ik fout zou lopen kon ik verdwalen aangezien ik de omgeving totaal niet ken. Maar het parkoers bleef goed aangeduid. Even later de eerste waterpassage door de rivier de Ourthe. Behoedzaam loop ik over de ongelijke ondergrond. Midden in de rivier lagen een aantal enorme zwerfkeien. Daar wilde ik wel overheen. Alleen, ze waren een beetje glad onderin. En dus zag ik de Ourthe van heel dichtbij. Met nog 5 km te gaan kwam ik bij de laatste drankpost. De vrijwilliger was verrast van mijn vroege komst aangezien hij volgens mij nog aan de koffie zat. Ik legde uit waarom ik zo vroeg was. Nam een bekertje cola en vervolgde mijn pad, de klim op. Een klim van 160 hoogtemeters in 1,2 km tijd. Ik vervolgde mijn weg en kwam zowaar een stuk tegen waar je normaal kon hardlopen. Geen schaduw dus lekker warm. Geen probleem aangezien ik mijn vocht en electrolytenhuishouding goed bij kon houden.
Voor de geinteresseerden: ik gebruik Elete in mijn kraanwater om mijn electrolyten op niveau te houden. Is erg handig om mee te nemen onderweg. Zie verder op http://www.eletewater.co.uk/
Niet lang daarna kwam de Ourthe weer in zicht met herrie van spelende kinderen. Was dus vlak bij. En dan denk je dat je er bent, krijg je nog een steile afdaling voor je kiezen. Nu nog voor de tweede keer de rivier over. En dit keer bleef ik recht op. Links af over de camping richting het finishdoek waar ze ook nog niet klaar waren. Ook hier weer uitleg voordat ik me tegoed deed aan de vers afgesneden watermeloen. Ik was gefinisht. Weliswaar buiten de uitslag om. Maar is dat is erg, nee. Ik merkte wel dat ik spierpijn had bij spieren waarvan ik niet wist dat ik ze had. Nu was het wachten op de anderen van groep. Een stapte uit bij de tweede verzorging op 25 km, de andere finishte wel.
Na thuiskomst kon ik de balans opmaken van mijn eerste zware trail. Heb ik spijt van mijn beslissing om tijdens de 50km trail te besluiten het 25 km parkoers te volgen? Nee. Ik merkte dat mijn monotoon gewende loopbenen nog te zwak waren om een zware trail als deze goed te volbrengen. De volgend dag had ik spierpijn op plaatsen waar ik normaal nooit iets voel. Positief dus, daar deed ik het tenslotte voor.
Hoe maak ik mijn benen ondertussen sterker in Nederland? Ik weet nu wat een zware trail betekent qua parkoers. Dat wordt het parkoers in Rijswijk dus, wat een aardige vergelijking is. Alleen vele uren lopen op die ronde van 2,5 km en veel research wat betreft de techniek
Volgende keer weer? Ja, het is een leuke afwisseling en een aanrader voor iedere wegatleet. Ik heb genoten onderweg van het mooie parkoers en uitzicht.
Hennie van Velzen
(jolhen
http://www.ultrahennie.punt.nl