Op donderdag 4 oktober ging ik alweer voor de 6e keer op weg voor een buitenlandse loopreis met Ton Aker. We gingen deze keer (met British Airways via Londen) naar Jersey, om daar mijn 19e loopland te kunnen noteren. Jersey blijkt namelijk (net als Guernsey en Isle of Man) volgens de geldende spelregels mee te tellen als apart land. De heenreis verliep voorspoedig, behalve voor Ton, die zijn oordoppen uit moest doen van een stewardess, anders zou hij het niet horen als iemand iets riep?? Van het vliegveld in Jersey werden we met een privé-bus naar ons (naar later bleek) privé-hotel gebracht, een knus verblijf, waar we een kamer kregen die geheel Chinees was ingericht. We hadden een gratis upgrade gekregen van een 3 sterren- naar een vier sterrenhotel, genaamd Bay View. Deze naam was overigens achterhaald doordat er thans een groot appartementengebouw voor stond. Op de dag van aankomst was het net als de vrijdag lekker weer met zon en weinig wind, zodat we toen veel hebben kunnen bekijken, zoals het centrum van de hoofdstad St.Helier, de haven (waarbij ik mij verbaasde over het feit dat alle boten bij eb “gewoon” in de modder liggen/staan) en een flink stuk van de kustlijn in westelijke richting. Tevens hebben we op vrijdag een stuk van het parcours verkend, zowel van de eerste als van de laatste mijlen. Terug bij het hotel hadden we in wisselend tempo ongeveer 16 kilometer gelopen, maar Ton vond dat niet genoeg zodat hij naar zeggen nog “even” door ging. Uiteraard verdwaalde hij, zodat hij uiteindelijk misschien zelfs meer dan 30 kilometer had gelopen.
Elke ochtend at Ton een “full English breakfast”, te weten witte bonen in tomatensaus, bacon, een vette worst, gebakken champignons en een spiegelei. Walgend beperkte ik mijzelf doorgaans tot brood met twee spiegeleieren, jam en een banaan. Zaterdag goot het de hele dag, zodat er niet veel te doen was. Uiteindelijk gingen we toch maar aan de wandel, ik met een paraplu, Ton (uit principe) niet. Toen hij uiteindelijk half verzopen was, raapte hij toch maar een stukgewaaide paraplu op van straat en probeerde daarmee verdere nattigheid te voorkomen. Na het kopen van diverse souvenirs gingen we uiteindelijk huiswaarts om net als elke avond een film te bekijken, want in deze tijd van het jaar was er ’s avonds niet echt veel te doen.
De volgende ochtend op de wedstrijddag was het veel beter weer (14C, droog, wat zon en een toenemende wind). Ton had bij het opstaan al last van zijn maag, zodat hij volstond met een licht ontbijt. De start was om 9.00 uur en ik stond naast een dame uit St.Helier, die op deze dag haar 7e marathon in 7 dagen ging lopen, om daarmee een groot bedrag op te halen voor de kankerbestrijding. Zij vertelde me dat ze deze net als de vorige 6 binnen de 4 uur wilde lopen, hetgeen haar uiteindelijk nog gelukt is ook. Petje af !
Het parcours was werkelijk schitterend. Eerst een stuk door St.Helier, dan oostwaarts en dan omhoog, zowel op de kaart als letterlijk. Na 5 mijl (kilometers werden niet aangegeven) werd het hoogste punt bereikt, maar daarna lag het zwaarste deel van het parcours nog voor ons. Na ongeveer een uur moest Ton afhaken, hij moest diverse malen overgeven en “uit de broek”. Tot pakweg 17 mijl (met steeds wisselende omgevingen variërend van bossen tot uitgestrekte weiden) was het de hele tijd stijgen en dalen, variërend van vals plat tot misschien wel 15%. Vervolgens ging het over een goed begaanbaar zandpad, waarbij ik even dacht aan het weer van de dag ervoor, want dan was het denk ik onbegaanbaar geworden. Ik ging steeds lekkerder lopen, terwijl ik steeds meer “lijken” oppikte, die ik was gaan tellen vanaf het halve marathonpunt, dat ik in 1.46.41 bereikte. Van 18 tot 20 mijl was het weer klimmen, maar ook dat ging soepel, net als de laatste 4 mijl die met een pittige tegenwind langs de boulevard liepen. Met 48 lijken in de achterzak bereikte ik de finish na 3.37.18, een tijd waar ik zeer tevreden mee was, bovendien had ik slechts een verval van 1.56. Voor het eerst sinds januari (Dubai) had ik ook geen last gehad van mijn knijpvoet, hetgeen wellicht kwam doordat ik na 1 uur, na 1.55 uur en na 2.45 uur zo’n 200 meter had gewandeld, of toch door de acupunctuur die ik de weken daarvoor had gehad. Ton bleek toch te zijn doorgebikkeld en kwam na iets meer dan 4 uur over de streep, een ervaring die hij qua tijd nog niet eerder had meegemaakt. Na de finish kregen we een schitterend functioneel T-shirt en een fraaie medaille.
Eindoordeel: voor een redelijke prijs (40 pond) een zeer goed georganiseerde wedstrijd over een pittig zeer afwisselend parcours, met zeer enthousiaste toeschouwers (zelfs bij elke boerderij) en een goede verzorging, die wat mij betreft een maand eerder gehouden had mogen worden, want voor mij was het toch aan de frisse kant.
’s Avonds zijn we naar een pub gegaan, waar we met een medelander (Wim Verhage), die trouwens ook “landen spaart”, hadden afgesproken.
Maandag zijn we teruggereisd, waarbij we op Gatwick (vanwege de korte overstaptijd) onszelf nog in het zweet moesten rennen en onze koffers pas de volgende dag werden thuisgebracht.
Albert Meijer