Van Ton Peters kreeg ik het bericht door dat de Britse ultraloper Martin John Daykin op 65-jarige leeftijd op 12 september 2012 is overleden. Daykin won 3 keer de 100 km van Winschoten en dat op rij. Iedereen heeft wel een loper die hij/zij bewondert of die een voorbeeld voor hem/haar is. Voor mij is dat Martin John Daykin. Toen ik besloten had om zelf een 100 km te gaan lopen heb ik in Winschoten bij de edities van 1981-1984 gekeken hoe het er aan toeging en heb 2 keer Daykin in levende lijve gezien. Daykin was een echte grappenmaker, zo’n loper die het ultralopen kleur geeft. Altijd in voor geintjes. Hij finishte standaard met een vreugdesprong om vervolgens de meet te kussen.
Bij zijn eerste RUN in 1980 trof hij lopers als Joop Keizer en de Noor Kaspar Berg. Dat jaar koos Daykin na 35 km de aanval en bouwde vervolgens een grote voorsprong op. Uit het jubileumboek 25 jaar RUN geschreven door Harm Noor: “Daykin vergrootte zijn voorsprong naarmate de wedstrijd vorderde. In Nieuweschans was die al opgelopen tot 17 minuten. Op de laatste verzorging, tussen Beerta en Winschoten ging Daykin aan de kant. Uitgebreid nam hij de tijd om zich te verzorgen. Hij nam er minuten de tijd voor. Hij zou winnen en dat was (voor) Daykin het belangrijkste; de tijd interesseerde hem minder. Na enkele minuten hervatte Daykin de race en na 6.35.05 passeerde hij met een vreugdesprong de eindstreep. Hij stelde het parkoersrecord van Berg met één tel scherper. Maar dat deerde Daykin niet. Hij had gewonnen!! Hij had zijn persoonlijk record van 7.18 behoorlijk scherper gesteld!”
Martin John Daykin (14 juni 1947) was zijn loop carrière begonnen met het lopen van cross-country en middellange afstanden, waarbij hij voor zijn school en de counties van Norfolk en Gloucestershire uitkwam. Hij stopte met lopen toen hij als 19-jarige van school ging en speelde een aantal jaren rugby. Toen hij 29 was begon hij weer met lopen en debuteerde 2 jaar later op de marathon in een tijd van 2.48.45. Zijn eerste ultraloop deed hij een jaar later “as a result of a bet made with a running team-mate after second marathon and a lot of beer!” Daykin was een goede marathon- en ultraloper. Zijn beste marathon liep hij in 1982 met een tijd van 2.24.24, net als zijn beste 100 km van 6.32.59. Een jaar eerder liep hij op de 100 mijl een tijd van 12.16.46, nog steeds het Engelse record. Daykin was zo’n loper die veel wedstrijden liep (meest wegwedstrijden, maar ook trails) en de meeste daarvan won. Volgens eigen zeggen trainde hij niet volgens een vast programma, maar liep hij ‘gewoon’ gemiddeld 120 mijl per week.
In 1981 liep hij weer in Winschoten, een jaar dat Jan Knippenberg ook meedeed. Net als in 1980 werd er over het parkoers gelopen met 2 rondjes van 50 km. Halverwege kwam Daykin al met grote voorsprong langs. Uit het jubileumboek: “Onderweg liep Daykin constant tegen zijn concurrenten te ouwehoeren. Hij vertelde moppen of vertelde andere amusante verhalen. In de tweede ronde zwaaide en lachte Daykin naar de toeschouwers en opnieuw op 5 kilometer voor het einde waste hij zich nog even uitvoerig. De zege kon hem niet meer ontgaan. Onderweg kreeg Daykin last van de zon. Bij een verversingspost stak hij zijn hoofd in een emmer water. “Dat doe ik in Frankrijk ook”, zei hij, “en dan roep ik er Jean Cousteau bij. Dat vinden ze daar mooi.” De winnende tijd van Daykin was 6.46.03.
De RUN van 1982 kende een sterke bezetting met veel buitenlandse toplopers, maar Daykin was de grote favoriet en dat maakte hij ook waar met zijn derde winst op rij in een tijd van 6.39.08 met weer een grote voorsprong. De nummer 2 was Henk Bronswijk die met 6.55.04 voor het eerst een tijd van onder de 7 uur liep. Uit het jubileumboek: “Henk Bronswijk stak zijn bewondering voor Daykin niet onder stoelen of banken: “Wat die man kan is onvoorstelbaar. Vorige week liep hij ook nog een honderd kilometerloop. Hij gaat net zo lang versnellen tot hij los is. Het maakt hem niet uit hoe vaak. Toch is het een kwelling met hem samen te lopen. Hij loopt onafgebroken tegen je aan te kletsen. Hij zwamt je de oren van je harsens. Je wordt er doodziek van. Voortdurend verzint hij geintjes en vertelt moppen.”
De laatste uitslag van een ultraloop die ik kan vinden van Martin John Daykin is die van zijn deelname aan een 40 mijls baanloop in 1989, die Daykin won in een tijd van net binnen de 4 uur. Dat betekent een gemiddeld tempo van net iets boven de 16 km per uur. In 1995 liep hij zijn laatste marathon, de pittige Snowdonia marathon in 3.09.45. Later dat jaar moest Daykin om gezondheidsreden stoppen met hardlopen. Op de website van de regio van Gloucestershire staat daarover het volgende: “It was later that year when he was diagnosed with an enlarged heart, becoming one of the very few people who were advised by their GP to cut down on exercise. He was not one to stop exercising altogether, as he took up cycling and the more leisurely pursuit of walking. And it was when he was out on a walking trip in Shropshire with his wife Liz and friends that he died suddenly, aged 65.
Gloucester AC spokesman Richard Blackwell said: “Many people in Gloucestershire running circles and the wider ultra-distance scene shall remember Martin and how he could often be found at the end of a race, sitting down with a beer in one hand and a bunch of bananas in the other.
“He was a great character and the running world shall miss him.”
Henri Thunnissen