Texel, ik kom er al sinds 2001 bij de wedstrijd. En niet altijd kom ik er even florissant uit. 3x ben ik uitgestapt en altijd op het zelfde punt. Texel een Waddeneiland met een schijnbaar magische uitstraling op ultralopers. In het verleden was dit altijd de wedstrijd en daar omheen een lang weekendje weg. Tegenwoordig is het een lang weekendje weg met daarbij een loop over 60 km. Nu is Texel een voorbereidingswedstrijd geworden op weg naar de 24 uur van Steenbergen. Rustig lopen en heel blijven is het belangrijkste. En daar zit nu net het probleem van deze editie. Een niet optimale conditie.
Sinds eind november 2012 kamp ik met de ene blessure na de andere. De meest idiote blessures kwamen voorbij. Was de ene niet weg kwam de volgende eraan. Ook blessure waar ik eigenlijk geen last van kan hebben na 29 jaar hardlopen en totaal 40 jaar sportbeoefening. Maar wat was het probleem. Ik heb me een ongans gezocht en gevonden. Een totaal versleten matras op mijn bed was de oorzaak. Na dat deze vervangen was voelde ik me steeds beter en sterker worden. Alleen stond “Texel” voor de deur. Mijn laatste euvel was mijn rechter kuitspier. De vraag was starten en kijken wat er gebeurd of niet lopen en alles, ook Steenbergen, is voorbij. Je voel wel aan je water dat ik voor het eerste koos.
Vrijdagochtend zit ik al op het eiland. Van de urenlange file voor de veerboot was op ons tijdstip geen spraken. We konden nog niet van onze kamer gebruik maken in Stayokay dus eiland verkennen, voor het geval ik dat nog niet wist. Ook even het strand op bij de vuurtoren. Kolere wat was het daar koud, door die snijdende oosten wind. De wind en zo nu en dan sneeuw was wat we tegen kwamen op het eiland. Maar wat trek je, betreffende je kleding, nu aan op maandag. Zondagochtend zou ik een duurloopje doen met clubleden van Marathonplus. Dat gaf ook duidelijkheid; Petje, buff, handschoenen, mijn rugzak met 3 ltr Hammer Perpetium erin (1,5 ltr in waterzak en 2 bidons van 750 cc), windjack, lange tight en een functioneel shirt met lange mouwen. En zo stond ik dus ook aan de start.
Voor de start kwam ik, hoe kan het ook anders met zo’n wedstrijd, bekende tegen. Zo ook Ted Bruggeling, mijn oud trainer. Na even te hebben gekletst, waar Peter Witkam ook bij stond draaide Ted zich om. Op zijn startnr. stond met stift. “Hans 18-03-13” en met een kruis erachter. Ik wist direct dat dit om duursporter Hans Weber ging, een bekende duursporter uit het Westland. Hans was een sporter die altijd bezig was voor goede doelen. Hans, was overleden. Hans R.I.P.
De start. Ben lekker achteraan gaan staan. Lekker rustig aan. Ik hoef me niet te bewijzen op Texel. De stoet komt langzaam op gang. Geen gedrang of getrek zoals het hoort bij ultrawedstrijden. Nu was ik van plan om rustig te lopen zo rond de 10 km/u. Tegen de 5 km gaan we het strand op. En wat voor strand. Nu kom ik uit het Westland en loop geregeld over het strand. Dus strand ervaring heb ik wel. Het strand lang prachtig bij. Goed beloopbaar. Het strand was dit keer onze vriend en niet onze vijand zou Rut Zoutman zeggen. Rut liep dit keer niet mee. Moest werken, zei zij zus die wel mee liep. Al was hij later wel aanwezig op zijn motorfiets. Het eerste stuk strand ging rustig en probleemloos. Strand af en het bos in. Daar waar de familie zich had opgesteld. Lekker ouwehoerend met Andries Welles die ik nog kon van een trail in de Ardennen. Na het bos het 2de stuk strand. Het strand dat bekend staat om de kuilen en zandkastelen. De vorige editie was het prachting strandweer en brak je je nek over die kuilen en kastelen. Nu niet, heb er niet een gezien. Heeft dat koude weer toch nog ergens nut voor. Het koude weer. Daar had ik nog geen last van, maar wel kwam die continue waaiende wind me al langzaam de oren uit. Het zou zo blijven tot aan de vuurtoren op 34 km.
Strand af en door het duingebied. De bekende steile heuvel over en het glooiende fietspad op richting het 35 km punt. Tussen tijd op 30 km 3.11.33 uur. Eindelijk voorbij de vuurtoren en lekker met wind mee lopen. Ja, lekker. Hij was lekker fris, zeg maar koud. Mijn linkerkant van mijn gezicht vond dit niet prettig. Dus, buff omhoog en beschermen dat gezicht. Binnendijk had ik daar geen last van en ging hij weer omlaag.
Zo gingen de km’s voorbij. Van dat blessureleed had ik totaal geen last en wist dat het nu wel goed zou komen. Maar, het gevaarlijkste punt in de wedstrijd moest nog komen. “Killzone Lancasterdijk” richting het 45 km punt. Het bekende uitstappunt van mij. Nu liep ik daar dit keer met een grote grijns op mijn gezicht. Benen voelden goed aan. Van vermoeidheid geen sprake. Nu lekker rustig 10 km/u door dieselen. Wat ook gebeurde. Alleen een voorbij razende toeringkar, die me bijna voor me sokken reed vond ik wel wat minder. Leuk zo’n estafette, alleen wordt het mij wel iets te druk onderweg (ook wat betreft de chaos door het bijbehorende verkeer).
Als ik even alleen liep focusde ik me op mijn ademhaling. Een meditatietechniek die ik gelezen had in een boek over lopen en meditatie en nu in de praktijk bracht. Een erg prettige ervaring moet ik zeggen. Ik weet wel dat als je mentaal sterk bent veel meer kan dan dat je denkt te kunnen. Zo ben ik voor “Steenbergen” ook bezig met een opladingsoffensief. De dorpen komen weer in zicht en dat betekend: de finish komt eraan. Ik merkte dat ik nog steeds goede benen had. Maar versnellen? Nee, niet doen, heel blijven. Steenbergen is het hoofddoel dit jaar. De 60 km precies in 6.15.00 uur. Een 2de 30 km van 3.03.27 uur Dat betekent dat ik Texel dit jaar gelopen heb met een negatieve split van zo’n 8 min. Kwam uiteindelijk binnen in 6.20.45 uur.
Na afloop wegen voor het onderzoek. Waarbij ik ondanks ik 2,5 liter vocht inname toch 1,7 kg was afgevallen. Kort daarna valt alle spanning van me af en ja hoor, vasovagale reactie. Wordt misselijk, duizelig en weet ik het allemaal. Gelukkig weet ik en mijn vrouw beide verpleegkundige, daar wel mee om te gaan. Pootjes omhoog en wegtrekken de klachten. Wilde dit keer wel wat sneller weg. Dus met steun van familie naar de auto. Voordat ik de boot bereikte voelde ik me weer goed en kon aan de overkant op een normale manier de Mcdonalds in wandelen. Al met al een bijzonder geslaagd weekend. Dit keer weer gelukkig met mijn vrouw erbij.
Next stop Steenbergen.
Hennie van Velzen
http://www.ultrahennie.punt.nl