Als ik in Steenbergen aankom is het parcours al min of meer dicht maar ik kan er toch doorheen met mijn auto om mijn bivak op te slaan aan het fietspad. Toevallig precies op de plek waar ik vorig jaar stond, en vlak bij de gezellige tent van Bob Stultiens, waar ook Remco en Esther bij staan. Het miezert de hele tijd maar onder de tent is het lekker droog. Hilariteit als ik mijn tabel met ronde tijden laat zien met prognoses lopend van 170 tot en met 260 km. “Jij bent nogal wat van plan” stelt Remco. Nou ja ik wil me niet beperken; ik weet niet hoe ver ik echt kan dus hou ik gewoon alle mogelijkheden open.
“Moet je je startnummer niet afhalen” zegt iemand. Oh ja ik zou het bijna vergeten zo gezellig is het hier en ook droog eigenlijk want de miezerige regen heeft de papiertjes met tijdstippen voor eet- en drinkmomenten, die ik op mijn flesjes en bakjes eten heb geplakt al helemaal doorweekt. Maar ik ben niet voor niets 2 uur voor de start gearriveerd om alsnog net als vorig jaar mijn laatste speldje vast te maken als het startschot al is gelost. Op weg naar ‘t Cromwiel kom ik langs de landen-tenten. Super vet dat ik dadelijk tussen al die grote namen mag lopen. In welke sport is het mogelijk dat je als zomaar een amateur gewoon in dezelfde wedstrijd zit als de wereldtoppers (nou ja niet echt want zij doen mee aan het WK en ik alleen aan de open wedstrijd).
10 minuten voor de wedstrijd. Bij de start voel je de spanning van de 350+ lopers die dadelijk hun rondjes gaan doen. 24 uur lang. Wat heb ik er een zin in. Ik verbaas me erover dat ik altijd aan het begin van een wedstrijd me niet kan voorstellen dat ik ooit moe ga worden. Zou iedereen dat hebben? Ik groet naar de Amerikanen naast me, medaillekandidaten, die zullen me wel vaak inhalen vandaag. De grote Yannis is er ook. Vet. Ik sta zo ver mogelijk achteraan, dan duurt het in ieder geval een paar rondes voordat ze me gaan inhalen, haha.
Pang.
We zijn vertrokken. Ik heb een vaag wedstrijdplan dat ik 2 dagen van te voren heb opgesteld, met wat flarden informatie van Ultraned. De 1e 8 uur loop ik volgens plan mentaal gefocust een rustig en stabiel tempo met rondjes van ~15 minuten. Ik word aan de lopende band ingehaald door zowat iedereen en elke keer als dat gebeurt hou ik mezelf voor dat dit precies volgens plan is. Hoe vaker ik wordt ingehaald hoe beter ik me ga voelen. Dit lijkt wel de omgekeerde wereld, het plan uitvoeren is zo wel heel makkelijk. Ik had ook gelezen dat eten en drinken belangrijk was dus ik neem elke ronde een slokje water, eet elk uur een worstje en af en toe een stuk groente. Zolang ik kan eten, vullen die maag. Mijn eten en drinken heb ik netjes van tijdstippen voorzien en op volgorde gezet zodat ik niet hoef na te denken wanneer wat te nemen.
Dan breekt het 2e blok van 8 uur aan en een lichte twijfel bekruipt me. Wat moest ik nu doen? Ik herinnerde mij dat ik mentaal kon ontspannen en dat ik nu op mijn gevoel mocht lopen. Al te hard zou ik toch niet meer kunnen na 8 uur lopen. Fout. Ik was nog helemaal niet moe, de benen slaan op hol en ik haal de een na de andere in. Dit is smijten met kracht en helemaal niet slim met rondjes van 14, 13 en minder. Gelukkig begint het enorm te regenen en te hagelen en moet ik doorweekt de auto invluchten voordat ik mezelf helemaal de soep in loop. Ruim een uur heb ik nodig om andere kleren aan te doen en weer op temperatuur te komen.
Het laatste blok van 8 uur gaat helemaal nergens over voor wat betreft uitvoeren van het plan. Omdat mijn schoenen nat waren en het nog steeds regende liep ik de nacht op mijn laarzen(!) dat in combinatie met de scheve weg had als gevolg dat mijn knie opeens pijn begon te doen. Rondes werden wandelen en dan weer joggen etc. De stops bij de verzorging werden steeds langer. Maar voortbewegen lukte nog steeds. Laarzen worden gewisseld voor toch maar weer de natte schoenen. En na een tijdje wissel ik m’n schoenen weer voor mijn oude vertrouwde Crocs.
Dan een uur voor het einde en ik zie mijn vriendin en zoontje met de hond uit de bus stappen. Joepie!!! “Ik beweeg nog steeds!” Kus, omhelzing, lach, blij. “ik ben over een uurtje klaar”. Mijn wandelen gaat voorzichtig over in joggen. “Ik sta aan de andere kant” zeg ik en de volgende ronde staan ze bij de tent van Bob en m’n spulletjes. “Nog een half uur” schalt uit de speakers. Het publiek joelt en juicht, voor mij, voor ons, voor de helden van de nacht. Bij de landenteams is het zowat een erehaag waar je doorheen moet. Dit is fucking emotioneel. Ik ren, en ren, en ren zo hard ik kan want anders ga ik ook huilen zoals die loopster achter me. Ik ren en ren zo hard ik kan voor iedereen: “kijk hier kom ik aan”.
Pang.
En ik sta stil. De 24 uur is voorbij.
Endymion Kasanardjo (zetafish at gmail dot com)