Mijn verslagje van mijn speciale reis naar Nepal om de dood van mijn loopvriend/bergbeklimmer Eberhard Schaaf een plekje te geven en afscheid van hem te nemen. Hij overleed vorig jaar na het bereiken van de top van de Mount Everest tijdens de afdaling. Eberhard en ik deden heel veel speciale hardloopavonturen samen en waren goede vrienden. Ik wilde de herdenkings chorte van hem bezoeken en een bloemetje achterlaten en dan op gepaste wijze, al hardlopend via de Mount Everest marathon, hem en zijn berg verlaten. Normaal zou ik nooit naar Nepal zijn gekomen i.v.m. mijn hoogtevrees.
Ik vertrok 15 mei vanaf Amsterdam en 16 mei arriveerde ik in het overvolle Kathmandu. Wat een stof en wat een mensen. 16 mei worden we hartelijk ontvangen door de organisatie van wereld ‘s hoogste marathon. De Tenzing Hillary Mount Everest marathon. 17 mei krijgen we een rondrit e.d. van de organisatie aangeboden en een gids vertelt het een en ander. Het is een overvolle stad met veel tempels e.d. maar ook wat een rotzooi. Het ruikt of lekker of het stinkt. Armoede en rijkdom leven hier naast elkaar alhoewel er meer armoede is dan rijkdom.
18 mei vliegen we van Kathmandu naar Lukla, een van de gevaarlijkste landingsbanen ter wereld. Zie You Tube. We mochten 15 kilo bagage meenemen dus dat was weer uitsorteren wel mee of niet mee. s ‘Middags beginnen we aan het eerste stuk en tegen de avond wordt het tentenkamp opgezet door de Sherpa’s en eten en drinken we. We hadden eigen kok en alles bij ons. Het was een hele caravaan. In totaal zo ‘n 100 deelnemers verdeeld over 4 groepen. De sfeer was goed en het weer warm. Lukla ligt 2800 mtr hoogte en dat is al heel wat voor een laaglander. Zo gaan we van Lukla dus naar Phakding.
19 mei. De sterfdag van Eberhard. Ik voelde me zo kort bij hem maar de Everest was zo ver weg nog en oh zo hoog…….
Dan naar Namche Basaar waar onze eerste acclimatisatie dag is op 3440 mtr hoogte. We moeten veel drinken om hoogteziekte te voorkomen. 1 liter per 1000 hoogtemeters en je mag niet hoger dan 600 hoogtemeters slapen dan van waar je vertrokken bent. Ik heb al meteen diarree en hoofdpijn. De diarree bestrijdt ik met alles wat ik bij me heb en dat is na 1 1/2 dag over. Van te voren had ik al besloten alleen vegetarisch te eten. De hoofdpijn, later gevolgd door duizeligheid, blijft me bijna de gehele tocht achtervolgen. Het landschap is geweldig en wordt steeds mooier. Boven de 4000 mtr zien we geen boom of struik meer en is het alleen stenen en sneeuw.
Tijdens de negende trekking dag kwamen we aan bij de chorte, herdenkingstombe, van Eberhard Schaaf. Hier liet ik een bloemetje achter in het troosteloze maar mooie landschap met kaartjes van familie en vrienden. Deze maakte ik vast aan de chorte. Het was een emotioneel zwaar moment voor me. Ik had de gehele tijd geen enkel tastbaar iets gezien of gehad en nu stond ik hier voor de tombe. Alleen, want de rest van de groep was ik ontvlucht.Later kwamen ze naar me toe …….. De organisatie had geregeld dat we een half uurtje hier zouden blijven voor mij …… Daarna moesten we verder. Gelukkig liet iedereen me nu met rust en kon ik de tocht vervolgen in alle stilte, nadenkend over wat er allemaal gebeurd is afgelopen jaar en over de familie van Eberhard waar ik nog altijd kontakt mee heb.
De trekking was zwaar. Ik voelde dat ik elke dag mijn broekriem iets strakker moest aantrekken. We kregen voldoende eten maar ik eet toch “iets meer denk ik”. Wat ik echt miste was een stom stukje brood….. Al een dag later moesten de eersten omkeren met longproblemen en zuurstofsaturaties van onder de 60 %. Een van die personen was de oud-winnares van de Yukon Arctic Ultra over 300 mijl dus sporter of niet het is afwachten voor iedereen hoe je lichaam reageert. Zelf zat ik eerst op 77% en door het acclimatiseren steeg dit naar 83%. Elke stap of beweging kostte moeite. Ik had al veel documentaires gezien hierover en dacht dat dit wel zou meevallen. Paul, de compagnon van Eberhard afgelopen jaar, had me nog veel tips gegevens en zei ook dat ik het niet moest onderschatten daar ik sowieso nog nooit hoger was geweest dan 2300 mtr. We kregen steeds meer informatie van de organisatie over de marathon en de ultra. Ik zou de ultra van 60 km doen maar het was allemaal slecht geregeld en iets later kreeg ik van de organisatie te horen dat het misschien beter was voor mij om niet de 60 te doen i.v.m. mijn hoogtevrees want er waren 3 stukken waar het pad maar 50 cm breed was en het 100 meter steil omlaag liep. Nou die keuze was snel gemaakt. Ik ging terug voor de marathon. De hangbruggen waar ik zo bang voor was geweest i.v.m. mijn hoogtevrees waren geen probleem geweest, zelfs de hoogste, de Hillary-bridge, ook niet, alleen de trappen erna zonder hek aan de zijkant …… dat was effe gevaarlijk voor mij.
In het begin was er regelmatig Wifi of GSM kontakt met mijn vrouw die alles probeerde te volgen wat er op Facebook kwam e.d. en kreeg ik via haar sterktewensen van vrienden en kennissen en de familie van Eberhard. s ‘Nachts werd je soms wakker dat je dacht geen lucht te krijgen. De laatste nacht voor Basecamp hoorden we al meerdere malen per dag langs de gletscher de lawines naar beneden komen. De weg naar Basecamp was moeilijk te begaan. De weg die we nu vanaf Namche liepen zou ook ons marathon parcours zijn dus dat beloofde wat. De duizeligheid was nu op zijn ergst boven de 5000 mtr hoogte. Ik struikelde regelmatig omdat ik duizelig was en concentreren ging heel moeilijk. Paul had van te voren gezegd om dan Brufen te nemen en dit nam een beetje van de klachten weg en … veel blijven drinken. Dit betekende dat je dag en nacht aan het plassen was tot vervelens toe.
Op Basecamp was het koud en het sneeuwde af en toe. De tentjes waren op de meest onmogelijke plekken neergezet en soms heel moeilijk te bereiken. Je hoorde overal water stromen, de Kumbu gletscher kraakte de gehele tijd en dan weer een lawine. Ik had fimpjes gezien van Eberhard van zijn hoofdcamera van het oversteken van de gletscher met ladders e.d. en nu kon ik me er zelf een beeld van vormen. Die gletscher is zo immens dat ik het ook als levensgevaarlijk zie. Het is mooi van een afstand maar om er zelf door- of overheen te gaan. Neen, echt niet voor mij.
De wedstrijd. De ultra startte om 06 uur en er waren toch zo ‘n 15-20 deelnemers. Er was nog een probleem voor de ultra. De organisatie zag in dat de meeste deelnemers de finish niet zouden halen voor 18.00 uur, dus 12 uur later. Nou was het de bedoeling dat alle deelnemers aan de ultra om 18.00 uur zouden stoppen en dan zouden gaan slapen in een lodge die ze onderweg zouden tegenkomen!!! Nou ik was al blij dat ik was overgestapt naar de marathon want dit wordt moeilijk. hoe zit het met droge kleding om in te slapen? Droge loopkleding voor de volgende dag? Wie controleert alles? Niemand had hier een antwoord op. Later bleek dat de lodges nergens vanaf wisten. De deelnemers moesten zelf hun overnachting betalen en droge kleren?? Jammer.
Het was moeilijk om over eind te blijven op het ijs en de rotsen maar mijn tempo was redelijk, dus misschien te hoog. Ik was uit Basecamp voor ik het wist omdat het zo geconcentreerd lopen is. Ik kreeg tintelingen in mijn vingers van het zuurstofgebrek. Met ademen kreeg je het nauwelijks rond om in beweging te blijven. Je bleef maar hijgen als een paard en ik was zo duizelig als wat. Tussen 7 en 20km viel ik 3 keer. Eerst viel ik op mijn linker knie en enkel en de tweede keer rechter arm en pols en mijn pink voelde alsof die gebroken was ( bleek later alleen gekneusd). De derde keer kwam ik met mijn kin op een steen terecht en bleef effe verdwaasd liggen. Wat was er toch met me aan de hand??
Het parcours was zwaar heel zwaar, alleen maar op en af. Hoeveel hoogtemeters is niet bekend want de door de organisatie verstrekte gegevens klopten niet. Na 8 uur en 25 minuten finishte ik. De laatste 7-10 km liepen perfect. Elke steen of oneffenheid probeerde ik te omzeilen en niet meer er over te springen maar ja soms ging het niet anders. Ik haalde dat laatste stuk nog velen in die totaal kapot zaten. Ik was 65-ste van de 136 deelnemers. Hier had ik van te voren voor getekend dus ik ben tevreden. De laatste had meer dan 14 uur nodig voor de marathon.
Na de wedstrijd gingen we weer in enkele dagen terug naar beneden. De duizeligheid werd minder maar hield toch nog even aan. De vlucht van Lukla naar Kathamandu ging niet door i.v.m. het slechte weer. Andere mensen zaten al dagen vast op Lukla. Men wilde de deelnemers met helikopters terug brengen en dat kostte ons allemaal weer $ 250. Hier heb ik naderhand nog een “gesprek” over gehad met de organisatie waar we beiden tevreden uit zijn gekomen. Hierna verbleef ik nog een week in Kathmandu waar ik voor het eerst sinds 2 1/2 week weer eens een douche kon nemen!!!! Maar rust kreeg ik hier niet, in deze stad van mensen, lawaai, stof , smog , armoede, warmte, warme regen en rotzooi.
Ik wil mijn vrouw danken dat ze mij de mogelijk gaf om deze trip te maken en dank tevens al mijn sponsoren. Het was een lange, 3 1/2 week, indrukwekkende maar ook mooie trip en ik ben blij dat ik afscheid heb kunnen nemen op deze manier van mijn vriend Eberhard.
Maar vergeten zal ik hem nooit.
NAMASTE ……….
Henk Sipers
sifra(at)home.nl
http://members.home.nl/ultrasport