In het zuiden van de Eifel is zondag de eerste mini-ultra-afstand georganiseerd in een bosrijke omgeving. Bij de start wordt er de Duitse versie van ‘Yes you can’ gezongen of geplaybackt door de lopers. Geen songfestival waardig trouwens maar het ging om het idee.
Het parcours is inclusief 1.681 höhenmeters. Nou kaartlezen is niet mijn ding maar heb toch het idee dat we de meeste hoogtemeters aan het einde kunnen verwachten wat ook klopt. Oh ja het is niet in zijn geheel één grote ronde omdat je een deel van het parkoers zowel op de heen- als terugweg loopt.
Met een bewolkt weertje wordt er om 09.00 uur gestart waarna na een uurtje de regen begint te vallen wat niet meer ophoudt. Een voordeel is dat er veel zuurstof in de lucht zit en dat je af en toe kan genieten van opstijgende dampen uit de bossen. Een beetje mysterieus zoals het leven ook kan zijn. Tja emoties in het woord leven duren om de één of andere reden nog steeds voort. Mijn zus is ternauwernood still a live na zware operaties. Daarnaast is m’n veel te jonge oom niet meer wakker geworden in zijn slaap.
Een nadeel van de regen is dat ik weleens in een lekkere warm weertje wilde lopen. Het wordt dit jaar hopelijk niet alleen in Griekenland warm. Nadat we 200 meter gelopen hebben, valt één van de bierflessen van een Duitse loper uit zijn rugzak. Hoezo sportdrank? Tja Bitburg ligt dichtbij maar deze wedstrijd wordt mede gesponsord door Bitburg 0%.
Terug naar de race. De eerste twintig kilometer vallen mee waarbij de ondergrond grotendeels uit asfalt bestaat. Na vijfentwintig kilometer kom ik echt aan het zweten. Het startpunt van de ½ marathon is in een pracht slot waar ik een paar stukjes banaan pak. Gert Mertens kom ik tegen nadat hij de extra lus voor de ultra reeds voltooid heeft. Wat jammer is dat we teveel in de bossen lopen waardoor de vergezichten minder zijn welke mijn voorkeur heeft omdat in de Achterhoek al genoeg bossen zijn. Toch is het regelmatig genieten van de hulst welke in grote getale geel bladert. De margrieten en boterbloemen verdienen tevens de volle aandacht. Still alive! Het meer waar we langs lopen is ook een eyecatcher. Idem als de beekjes. Om en nabij de 40 kilometer wordt het klimmen iets serieuzer. Toch kan alles in een slakke-tempo hard(zacht)gelopen worden. Mijn min of meer doel is negen kilometer per uur te lopen. Het worden er maar liefst 9,2 km. Tja of die eerste intervaltraining na vijf jaar van de afgelopen week een steentje hieraan bijgedragen heeft? Nee, dus maar dat hoeft ook niet. Het nadeel van deelnemen aan een zogenaamde wedstrijd is dat je het wedstrijdelement niet kan negeren. Ik moest persé (waarom?) nog iemand kort voor de finish inhalen.
Na afloop niet kapot. Best wel een lekker gevoel. Mocht iemand deze loop willen meemaken, dan zou ik zelf iets te eten meenemen omdat de drank van de organisatie o.k. is (water en cola) maar het eten is minimaal: stukjes banaan. Zelf kon ik me er mee redden.
Mijn auto had ik in een straat geparkeerd. Tja om me te douchen had ik geen zin (of douchen kon weet ik trouwens niet) in. Dus gewoon mijn natte kleren uitgetrokken bij mijn auto waarna vervolgens droge kleren aangetrokken. Mijn onderbroek was ook doorweekt. Echter iemand in de straat moest achter een keukenraam een foto maken met een mobieltje toen ik nog onderbroekloos was. Entschüldigung de scheiding zag er terplekke wellicht niet uit… Verrückte Deutscher oder blöde Höllander?
Groeten,
Henk Harenberg