Eigenlijk begint dit verhaal op 4 maart 2013, als ik een SMS ontvang met de volgende tekst: Dear Bert, Congratulations!! You are the winner of the KLM Sweepstakes “Win a trip to the Comrades Marathon”.
Ik ben allang vergeten dat ik in november met een prijsvraag heb meegedaan en mijn eerste gedachte is dan ook dat ik in de maling wordt genomen door de een of andere lolbroek – maar als een dag later de bevestiging van de KLM komt per mail weet ik dat een droom op het punt staat uit te komen. Sinds ik de belevenissen van ultraloopster Leonie van den Haak ben gaan volgen, weet ik van het bestaan van deze wedstrijd. Het is een klassieker die je kent van naam en reputatie, maar die je zelf denkt nooit te gaan beleven…en heb ik een startbewijs! Ik heb nog 3 maanden om me voor te bereiden. Gelukkig heb ik vorig jaar al een 77 km gelopen op Jersey (“Round the Rock”) en staan zowel de “60 van Texel” als “Castricum” beiden in april al in mijn loopprogramma.
In de voorbereiding spelen naast de vele kilometers vooral mijn onzekerheden een belangrijke rol. Kan ik wel genoeg hoogtemeters maken, is die pijnlijke heup op tijd verholpen, wel of geen rugzak mee? De bekende ultraloop-voorbereidingen… De hele reis is van begin tot eind perfect geregeld en verzorgd. De vliegreis van Amsterdam naar Durban, een super-de-luxe hotel aan het strand, een privé chauffeur die ons de mooie plekjes in en rondom Durban laat zien, de fotocamera van Nikon, het sportpakket van Reebok, de organisatie van de Comrades die ons in de watten legt – echt alles wordt geregeld en is vooral onvergetelijk.
Nu Matthew Arensman zijn verslag van de Ardennens Megatrail heeft gedeeld, kan ik natuurlijk niet achterblijven…
Ik zal het verslag verder beperken tot de loopdag, zondag 2 juni 2013.
De dag begon om 3:45 uur! Na het ontbijt in het restaurant van het hotel (alleen maar hardlopers om me heen) om 4:30 uur met de auto naar het centrum vertrokken. Klein stukje gelopen naar de start, waar het om 5:00 uur al erg druk was. Zo druk zelfs dat mijn startvak D al helemaal vol was. Ik ben naar voren gelopen en heel brutaal over het hek van startvak B geklommen, zodat ik redelijk vooraan stond. Er werd alleen gerekend met bruto tijden en ik wilde geen risico lopen met te veel tijdverlies bij de start.
Na het startschot, om 5:30 uur, was ik in 2 minuten over de startlijn. Daar gingen we, 14.000 lopers, in het pikkedonker op weg van Durban naar Pietermaritzburg. Vooraf werd me nadrukkelijk aangeraden om de “big five” (de 5 grootste en bekendste heuvels) rustig op te lopen. Gecombineerd lopen/wandelen. Aangezien mijn doel was om in ieder geval binnen de limiet van 12 uur te finishen heb ik me hieraan gehouden. Iedere heuvel (voor mij echt een berg…) heb ik stukken gewandeld. Bij de laatste heuvels ontkwam ik er niet aan om deze compleet op te wandelen. Trouwens, iedereen deed dat hoor.
Vanaf het begin tot het einde stonden er mensen langs de kant van de weg. Soms rijen dik. Overal waren mensen aan het BBQ-en en feest aan het vieren. Er werd ons van alles aangeboden. Van gekookte aardappels met zout (lekker joh) tot ijsjes, vaseline, brokken ijs om je benen mee in te smeren, vlees, koffie, je kon het zo gek niet bedenken. Aangezien het 30 graden was, was ik enorm blij met de verzorgingsposten die om de circa 2 km stonden. Bij de verzorgingsposten hadden ze afgesloten zakjes ijskoud water en sportdrank. Deze zakjes moest je met je tanden opentrekken, zodat er een klein gaatje in kwam. Zo nam ik bij elke post wel 4 zakjes mee. 2 om op te drinken en 2 om over me heen te spuiten.
Zelfs voor Zuid-Afrikaanse begrippen was het erg warm. In juni begint daar de winter en normaal is het zo’n 20 graden. Met circa 4.000 uitvallers was dit één van de zwaarste edities van de Comrades van de laatste jaren, werd er gezegd. Iedereen geeft trouwens ook aan dat de “up-hill” zwaarder is dan de “down-hill”. Ik heb gelezen dat er 68% meer mensen dan normaal gebruik hebben moeten maken van medische hulp. Ik heb ook nog nooit zoveel mensen aan de kant van de weg zien zitten/liggen. Veel daarvan waren gedehydrateerd, hadden kramp of waren aan het overgeven.
Ik heb zelf vanaf het begin met de handrem erop gelopen. Zoals ik eerder schreef was m’n doel finishen en genieten. Ik heb m’n Garmin ook na 25 km uitgezet. Ik wilde niet meer met de tijd bezig zijn en elke km op m’n klokkie kijken. Er was teveel te beleven langs de kant van de weg en daar wilde ik met volle teugen van genieten. Het “half-way” punt bereikte ik na 4:53 uur. De beentjes begon ik al aardig te voelen maar het ging nog goed. Ik had onderweg veel gedronken en goed gegeten. In het verleden ben ik door schade en schande wijzer geworden en ik had me voorgenomen om daar extra goed op te letten.
Na 60 km kreeg ik een geweldige dip. Gelukkig wist ik dat dit weer over zou gaan (ervaring hè). En inderdaad. Na zo’n 5 km ging het weer iets beter. Vanaf nu was het toch wel flink afzien hoor. Het probleem was dat je nooit je “normale” tempo kon lopen. Afgezien van de start zit er geen enkel vlak deel in het parcours: je liep óf berg-op óf berg-af. Nu nog ruim 20 km. Veel lopen gecombineerd met wandelen. Ondertussen had ik door dat ik binnen 11 uur kon finishen. Finishen tussen 9 en 11 uur betekent een bronzen medaille. De laatste kilometers gingen vanzelf. Ontzettend veel uitzinnige mensen langs de weg. De finish was in het cricket stadion van Pietermaritzburg. Ook hier ontzettend veel mensen. Na 10:48 uur liep ik over de finishlijn. Het voelde of ik de olympische spelen had gewonnen. Super!
Na wat gerust en gedronken te hebben zijn we met de bus teruggereden naar Durban. Duurde alles bij elkaar zo’n 2 uur…pffff. Maar daarna wachtte de beloning: lekker in bad in ons super-de-luxe hotel, met de bronzen medaille op de badrand.
Bert van Orden