Bert van Orden is al een jaar of twee m’n vaste loopmaat. Ooit kwamen we samen te lopen tijdens de Krimpenerwaardnatuurmarathon en dat voelde heel natuurlijk. Een zelfde tempo, leuke gesprekken en een ‘loopvriendschap’ was geboren. Onze loopwegen komen echter steeds wat meer uiteen te lopen. Waar ik vlakke Nederlandse (natuur)marathons/ultra’s met uitdagende trails afwissel kiest Bert, ook wel eens geleid door toeval, meer voor de vlakke (natuur)ultra’s in binnen- en buitenland. Zo liep hij twee weken geleden de Comrades Marathon in Zuid Afrika. En zeker niet onverdienstelijk! De mazzelaar had een compleet verzorgde trip gewonnen naar/rondom deze wedstrijd, wat wil je dan nog meer?
Na ieder loophoogtepunt houden wij elkaar op de hoogte met een wedstrijdverslag. Nog helemaal vol van de Ardennes Mega Trail kon ik het niet laten om mijn verhaal richting Bert te spuien. De emoties van zo’n wedstrijd vallen bij mij altijd op zijn plaats door de wedstrijd te herbeleven en dat gebeurt het beste door het maken van zo’n wedstrijdverslag. De reactie van Bert op mijn verslag heeft mij bewogen om voor het eerst eens een verslag in de openbaarheid te brengen.
Wellicht interessant voor medetrailers/lopers, dus lees maar eens verder…
Nou dat was wat Bert! Wat een kei en keiharde wedstrijd zeg! Georganiseerd door trailers en dat kon je duidelijk in de hele wedstrijd/entourage terugvinden. Het was met één woord geweldig en mijn eigen prestatie mag er ook best zijn dacht ik zo. Ik zag zojuist namelijk dat ik 22e van de 256 finishers ben geworden. Niet slecht voor een eerste echte ultratrail toch?
Even naar het begin; € 72 en dan mag je kamperen op een grasveld bij de lokale voetbalvereniging, krijg je een pastamaaltijd de avond van tevoren, een maaltijd na afloop, medische ondersteuning en een post of 10 met alleen water. Bijna volledig zelfvoorzienend dus met zelfs wat verplichte uitrusting. Dit maakt het nog wat zwaarder, maar geeft ook de wedstrijd wat extra charme.
Zaterdagochtend om 3.30 (!!!) de wekker om om 5.00 te kunnen starten. Ontbijten (ging prima), toiletbezoek (lukte nog niet, maar dat lees je verder wel…), kledingkeuze (toch shirt met mouwtjes en armstukken) en het startvak in. Ver voorin gaan staan om beetje voorin aan de eerste klim (filevorming) te kunnen beginnen (dank voor de tip Thomas!) en weg waren we. Lusje bij de finish en dan met het hoofdlampje aan de eerste klim aanvangen. Ik zat echt prima gepositioneerd (geen file), uitrusting was prima gekozen (armstukken prettig, lamp nog op het hoofd was ook prima), parcours zat in m’n hoofd en in m’n borstzak van de rugzak (4 tijdschema’s variërend van 10,5 t/m 9,0 Leistungkilometer/uur en hoogteprofiel) dus aan de gang maar.
De eerste 25 km weet ik niet zo gek veel meer van. Alleen dat me opviel dat de klimmen langer waren dan in de Belgische Ardennen en dat het terrein rotsiger was. M’n keuze voor schoenen met geen supergrof profiel was dan ook goed. Alleen jammer dat het een blubberbende was onderweg, door de vele regen van afgelopen donderdag. Dan was een grover profiel toch wel lekker geweest… O ja één punt schiet me nog te binnen en dat is het magistrale uitzicht over het, door wolken bedekte, dal na een km of 10/15. Zo mooi dat ik, wedstrijd of niet, maar even ben gestopt voor een foto.
Richting de 25 km trok ik wel de conclusie dat ik zelfs voorliep op m’n snelste tijdschema (finish in 13.04) en zelfs wel een half uur voorsprong op dit schema had (oeps!). Dus wat snelheid terugschroeven maar. Na 25 km kwamen we door Bogny-sur-Meuse en daar hoorde ik dat ik zo’n 15 minuten achter Marjolein (daar eerste dame) zat.
Het ging prima, voelde me redelijk (mentaal was ik nog niet echt helemaal klaar voor 13-15 uren inspanning), maar eten/drinken verliep goed en er kwam een flow in. Leuke passages ook (door een staalfabriek, langs een monument, hele technische klimmen en afdalingen) en zo dan ook onderweg naar de splitsing met Roc de La Tour (‘korte’ afstand van 55 km). Op de splitsing zonder twijfel (die ik kort darvoor dus nog wel had) naar links (dus 88 km) en door naar de volgende post.
En toen begon het zwaarste deel van het parcours. Eerst de ‘Cote de Madagascar’ (200 hoogtemeters op 400 horizontale meters) loodrecht omhoog langs touwen. Die touwen hingen wel op meer plaatsen. Waar het steil en/of glad was. Zo was er nog een afdaling van een meter of 50 die het midden hield tussen schaatsen, skiën en abseilen. Lekker voor je handen ook! Na dit stukje ‘apenkooi ’weer naar beneden en direct weer steil omhoog. Bizar wat een passages ze daar gevonden hadden!
Door naar de volgende post (Anchamps op 52,6 km) en daar m’n rust even gepakt. Water aanvullen, schoenen legen, en eens even informeren hoe het met Marjolein ging. Die lag dus nog steeds eerste dame en slechts 13 minuten voor me… En passant zag ik dat ik bij de eerste 25 liep en toen kreeg ik toch opeens vreemde ideeën over mijn eigen presteren. Dit ging bizar goed zeg!
In de klim naar het plateau toen (wandelend, vaak te steil om te kunnen blijven hardlopen) wat sms’jes verstuurd (o.a. naar Thomas Dunkerbeck), waardoor er ook berichtgeving in de social media op gang kwam over de prestatie die Marjolein aan het leveren was. Vervolgens boven op het plateau zo’n 15 relatief makkelijke kilometers. Niet continu op en neer langs de rivier, maar gewoon glooiend terrein met lange rechte stukken. Muziekje op en continu blijven eten/drinken (iedere 3 kwartier een reep, gel of shake). Vol met energie dus lekker tempo blijven lopen daar. Bewijst dat vlakke ultraduurvermogen toch mooi z’n nut!
Maar toen dus de darmen. ‘s Ochtends geen ‘goed’ toiletbezoek gehad en dan komt ‘t toch hee. Dus bosjes in en snel weer verder. Totdat ik nog geen 10 km later weer aandrang voel en dat voelde niet echt prettig. Dus weer de bosjes in en weer verder rennen. Dus niet! Pijn in m’n darmen niet meer normaal! Dus wandelen op het vlakke dan maar, hardlopen was namelijk te pijnlijk. Van alles schiet door m’n hoofd (nog zo’n 20 km, das hier 5-6 uren wandelen, dat nooit dan dus maar uitstappen…, nee nee niet uitstappen, blijven proberen wie weet kom je er wel doorheen…) en uiteindelijk kom ik door deze megadip heen. De pijn in de darmen vloeit weg en na een reep en een gelletje heb ik weer volle bak energie om na 70 km met een heerlijk opzwepend nummer (Friends van Scooter, heerlijk voor dit soort werk!) volle bak af te dalen (mijn specialiteit) en daar gewoon 5 lopers in te halen 🙂 Ik was weer terug dus!
Dan het laatste gedeelte van het parcours. Maar wat een slotakkoord zeg! Twee kenmerkende rotspassages met klauterwerk over grote rotsblokken, met touwen en een laddertje omhoog etc. Bizar wat daar nog in zat! Kramp in m’n kuit omdat ik zo dom ben om zonder touwen een wandje op te willen die Fransman die niks snapt van m’n krachttermen vanwege de kramp. Leuke sport hoor!
Inmiddels was de batterij nu echt leeg aan ’t raken en na de laatste post op 82 km volgden er 2 vlakke kilometers langs de rivier en dat viel niet mee. Ik kan nog iets van een hardloopbeweging ontwikkelen, maar tempo zat er echt niet meer in.
En toen de laatste klim… Wat een sadist zeg die parcoursbouwer!. Een klim die na iedere bocht weer een vervolg krijgt en inmiddels valt m’n rechtervoet er ook bijna af (gewoon rauw vlees aan m’n kleine teen zag ik later, aauw!) dus dan weet je ’t wel. Nog een uurtje doorduwen en dan is het leed geleden.
Op een bepaald moment lopen we precies in het midden op een landtong tussen de meanderende rivier, maar dan wel 300 meter hoog. Ik zie zowel links als rechts blauwe lucht tussen de bomen en was het nu links of rechts afdalen? Links dus! Nog 2 km wordt gezegd. Een geleidelijke afdaling, bruggetje over (niet door de rivier door de hoge waterstanden na de regen van donderdag) een veel te lang stuk door het gras langs de rivier en dan na 13 uur en 21 minuten (tijd die ik niet bewust heb meegemaakt en die echt voorbij is gevlogen) de finish… Geweldige ontlading en zelfs de kilometers voor de finish wat emotioneel. Je flikt ‘t toch maar weer mooi en dit was duidelijk weer een ‘next level’ in m’n presteren. Hoe langer, hoe zwaarder, hoe beter voor mij lijkt ‘t wel…
De schade? Twee voeten behoorlijk de vernieling in gelopen zijn. Veel blaren, rauw vlees aan de kleine teen rechts. Maar ja wat wil je ook? Na 30 minuten al natte voeten door een beekpassage en dat is toch het einde toe zo gebleven. Veel regen 2 dagen voor de wedstrijd en dan krijg je dat dus… Steile afdalingen en week geworden voetvlees dat veroorzaakt ellende! Daarnaast behoorlijk gevoelige spieren, maar niet super overdreven veel last, wel behoorlijk moe (ook door 2 korte nachten) en uitgehongerd (heb op de terugweg dus al bij de Mac gezeten en maar en extra burgertje genomen; herkenbaar voor veel trailers volgens mij ) Maar (mentale) energie voor een heel elftal zeg!
Kort samengevat; heerlijk gelopen, prima prestatie en trots!
Een extra toevoeging die ik nog wil maken is het presteren van Marjolein Bil. Ik had het voorrecht om dit weekend met Marjolein te reizen/op te trekken en ben ook samen met haar gestart. Maar ze ging als een speer en daarna heb ik dan ook niet meer gezien.
Ik heb dit tegen haar zelf ook al gezegd en wil het hier nog een keer delen; wat een ongelooflijk talent heeft deze dame! Als lichtgewicht met veel kracht in haar ranke lijf is ze gemaakt voor dit werk. Ze klimt makkelijk, is erg vaardig in de afdalingen (mede door haar alpiene achtergrond) en traint idioot veel en divers. Dit ook door de multidisciplinaire insteek (triatlon), waardoor je wat makkelijker veel uren kan maken denk ik. En nu kiest ze nog geen eens specifiek voor de trails, moet je eens nagaan wat er gebeurd als ze dat wel doet…
En Marjolein (druk opleggen werkt tenslotte goed bij jou); als je de Ardennes Mega Trail kunt winnen kun je ook de TDS winnen! Kijk maar naar Jolanda Linschooten bijvoorbeeld…
Bon courage!
Matthew Arensman
NB. Matthew werd 22e en Marjolein werd 1e vrouw en was de nummer 11 in het algemeen klassement. Voor de uitslagen zie: http://www.ardennes-megatrail.com/documents/AMT2013_clasement_general.pdf Paula IJzerman werd vierde bij de vrouwen. De Belg Laurent Remacle won bij de mannen, zijn vierde overwinning in een Ardense trail in 2013..