Deze race welke al sinds 1987 jaarlijks wordt gehouden gaat over Schotlands meest populaire lange afstand pad. Dit pad is 95 mijl (153 km) lang en voert van Milngavie, net buiten Glasgow, naar Fort William. Vorig jaar had ik de eerste 53 mijl al gelopen tijdens de Highland Fling en was toen al enthousiast geworden over de fraaie Schotse natuur en de sfeer. De ambitie om de hele WHW te lopen was al aanwezig maar werd nog eens versterkt na de Fling gelopen te hebben. Toen de inschrijving dan ook in november openging was ik een van de eerste inschrijvers, hierna moest ik nog wel een maand wachten voor ik uiteindelijk definitieve bevestiging van deelname kreeg. Er worden per jaar slechts 200 lopers toegelaten.
Dit jaar bleken er een record aantal van 181 lopers aan de start te staan. Enkele dagen voor de race was ik al afgereisd naar Fort William om ten eerste de route wat te verkennen en ten tweede omdat er eigenlijk geen excuus nodig is om in die omgeving te mogen verblijven. Zoals vermeld had ik de eerste 53 mijl vorig jaar al gelopen maar ik had nog nooit kennis gemaakt met het gedeelte met daarin de beruchte “Devil’s Staircase”. Dit stuk heb ik gelopen door met de bus naar Kings House hotel te gaan en van daar naar Kinlochleven te lopen. Een stuk van 9 mijl met daarin de Devil’s Staircase. Die bleek me toen alleszins mee te vallen, de naam vond ik intimiderender dan de realiteit al besefte ik wel dat dit na zo’n 110 km gelopen te hebben anders zou zijn. Ondanks deze gedachte was het toch een mentale geruststelling om deze sectie met eigen ogen aanschouwd te hebben.
Foto’s van deze verkenningsloop: http://www.mijnalbum.nl/Album=FMGPFCQR
De start van de race vind traditiegetrouw plaats op het onzalige tijdstip van 01.00 h op zaterdag morgen. Dit was ook het tijdstip waarop er regen en buien voorspeld waren. Ik had daarom besloten om mijn regen jack en broek maar aan te doen. Dit zou me droog houden en ook voorkomen dat ik te veel zou afkoelen. Tevens was het een goede bescherming tegen de alom aanwezige midges (venijnig stekende hele kleine muggen)
Na een korte briefing waarin onder meer werd medegedeeld dat er in alle jaren dat de race gehouden is slechts 731 lopers wisten te finishen, werden we losgelaten door de winkelstraat van Milngavie en meteen een donker parkachtig gedeelte in. De eerste verzorgingspost waar ik mijn supportcrew zou ontmoeten was Balmaha, na zo’n 19 mijl. Net hiervoor was de eerste heuvel/berg van betekenis “Conic Hill”. Hier kwam ik ook de eerste rugzak wandelaars tegen, en dat om een uur of 4 in de ochtend. Verbazingwekkend. Berg op verstandig, rustig omhoog gewandeld maar bergaf vind ik heerlijk om naar beneden te rennen. Ondanks het natte parcours had ik voldoende grip op de gekozen schoenen en haalde ik vele lopers in. Inmiddels begon het ook al aardig licht te worden, bij de verzorgingspost een snelle stop gemaakt, wat gegeten en gedronken, rugzak gewisseld voor een vers gevulde, hoofdlamp afgegeven en op naar de volgende post. Ook kreeg ik van mijn supportcrew te horen dat de nummer 1 doorkwam op een tijd sneller dan die van vorig jaar, welke toen een nieuw parcours record was. Op naar de volgende verzorgingspost, Rowardennan, een mijl of 8 verder. Hier aangekomen kreeg ik medelijden met mijn supportcrew die met muskieten netten over hun hoofd mij op stonden te wachten. Dit keer dus een extra snelle stop en verder naar Inversnaid, hier was geen supportcrew mogelijk maar had ik een “dropbag” afgegeven. Ik zou mijn supportcrew pas weerzien in Beinglas Farm en ik was voorbereid op een lange tijd zonder support omdat ik van vorig jaar nog wist dat het stuk tussen Inversnaid-Beinglas farm een erg lastig, technisch stuk was waar ik veel snelheid zou verliezen. Vorig jaar leek het een eindeloos stuk, dit jaar wist ik min of meer wat me te wachten stond en had er minder moeite mee. De 14 mijl tussen beide posts legde ik af in 3h21 en was wel blij deze sectie achter me te hebben. Eindelijk weer een kans om wat snelheid te maken. Eigenlijk ging alles wel voorspoedig van Beinglas Farm-Auchtertyre-Bridge of Orchy.
Bridge of Orchy (90km) bereikte ik in 12h49 en deze laatste sectie voelde ik me erg sterk, kon goed blijven lopen en weinig gewandeld. De sectie tussen Bridge of Orchy en Glencoe had ik het echter zwaar. De benen gaven geen problemen maar ik was gewoon leeg van energie en kreeg ontzettend veel slaap. Visioenen van een lekker bed. Tijdens dit stuk kwam ik tot de conclusie dat een kop zwarte koffie me goed zou doen. Ik ben geen koffiedrinker en kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst dit gedronken heb, maar nu hield het vooruitzicht op een shot cafeïne me op de been. In Glencoe aangekomen, volgens mijn supportcrew lijkbleek. Een grote sanitaire stop gemaakt, zat me ook al een tijdje dwars. Koffie gedronken, droge shirts aan, droge sokken en dit was dus mijn langste stop. Vanaf hier mocht ik ook met mijn supportrunner de laatste 2 secties (ongeveer 40 km) tot Fort William lopen. Dus na wat opgeknapt te zijn, op pad gegaan met mijn supportrunner. De kracht kwam weer terug en ik voelde me weer goed. De dip was gelukkig voorbij. Nu kwam ik dus weer de Devil’s Staircase tegen op mijn pad maar was er op voorbereid en wist dat de afdaling goed te doen was. Dit was ook zo. Zonder al te veel noemenswaardigheden Kinlochleven bereikt, weer op de weegschaal, voor de derde keer, en gewicht bleef erg goed. Weinig gewichtsverlies dus eten en drinken ging goed. De laatste sectie van Kinlochleven naar Ft William is net iets meer dan een halve marathon maar begint met een erg lange stenige klim waar lopen weer gedwongen wandelen werd. De stukken hierna waren afwisselend stukje omhoog/stukje omlaag, soort achtbaan idee. Erg rotsachtig, stenig dus lastig om te lopen. Continu wisselen van tempo, best wel zwaar. Volgens mij zat er nog een (kleine) kans in om binnen de 22 uur te finishen en ik probeerde deze laatste sectie dus zo goed mogelijk te blijven lopen. Diverse lopers ingehaald. De laatste 5 km gingen door het bos bijna continu afdalend. Hier lukte het me om nog meer lopers in te halen, ook enkele die even daarvoor ons hadden ingehaald en dus denk ik iets te vroeg hadden gepiekt. Mijn laatste 5 km liep ik binnen een half uur, terwijl ik de 5 km daarvoor in 45 minuten had gelopen. Toen kwam de asfaltweg Fort William in, waar ik nog sneller ging en finishte in 22h1 minuut 48. Net niet dus. Wel heel blij met het resultaat omdat ik voor de start hoopte op een tijd binnen de 24u.
De volgende dag, zondag, was de prijsuitreiking en dit vind ik een heel sterk punt van deze race. Alle finishers worden persoonlijk naar voren geroepen en krijgen dan hun kristallen gegraveerde Goblet. Er is niet alleen aandacht voor de winnaars maar voor iedere finisher. De winnaar, Paul Giblin, heeft trouwens een ongelooflijk snelle tijd neergezet (15u07) en het parcours record verbroken. Zowel het record van het oude parcours als van het nieuwe. De winnaar was ook degene die de Goblet uitreikte aan de laatste finisher. Dit is een race die ik zeer aan kan raden en waar ik ook zeker nog eens aan deel hoop te nemen.
Foto’s van de race, mijn supportrunner die zich klaarmaakt voor zijn loop en van de prijsuitreiking: http://www.mijnalbum.nl/Album=VR3E3THK#ZMH4EXRX
Peter de Krijger