Er zitten een paar venijnige klimmetjes in het parcours van de Zes uur van de Haarlemmermeer. Een schitterend parcours, dat rondje van 2227 meter over het voormalige Floriadeterrein. De bloemenweelde, de parken en de perken van weleer zijn er nog steeds, zij het hier en daar wat verwilderd. Ook de grote expohal met zijn dak van zonnecollectoren en de Big Spotters Hill verhalen nog van de internationale glorie van weleer. De opgang naar de expo, waar het parcours dwars doorheen loopt, lijkt na de twintigste keer steeds hoger en steiler te worden. In de meer dan honderd meter lange en erg lege expohal was het bedompt en benauwd, dus snel er weer uit met wat fruit in de mond en een bekertje drank in de hand.
Dan een stukje langs het meertje, lekker omlaag om vervolgens het pittigste stukje te krijgen: schelpenpad, een beetje gras en een ook al steeds hoger wordend boogbrugje en dan… de MUUR van de Haarlemmermeer! Een stukje van zo’n vijftig meter richting de voet van de als een oude Aztekentempel oprijzende Spotters Hill. Het stijgt maar een paar meter. Man, in ronde 23-26 ging ik daar gewoon wandelen, tot zulke proporties was dat hellinkje gerezen? Wie heeft al dat zelfrijzend bakmeel daar in de grond gestopt?
En plotseling kwamen de 60 kilometers binnen bereik! Had ik nooit verwacht, zou al blij geweest zijn met 55+ (ben ik zelf ook). Maar toen ik na 5 uur 47 minuten door de expo kwam had ik nog maar één rondje minus 129 meter nodig om de magische 60 te passeren! Aanzetten dus, dit gaat lukken… Dacht ik. Want de MUUR deed me de das om. Ik moest bijna naar boven kruipen. Een scherpe bocht naar rechts, lekker fris tegenwindje, weer snelheid maken. Mannen op fietsen met fluitjes in hun mond kwamen me tegemoet, tegen de stroom in. De afblazers! ‘Hoe veel nog?’, riep ik. ‘Ruim een minuut’, was het antwoord. Nog een bocht naar links, de expo lag voor mij. Als ik daar binnen was zou de klus geklaard zijn. Door het hek, nog een meter of tweehonderd tot de streep.
Fluitje. Stop.
Hoor ik dat echt, niet te geloven, nu al… Ik viel neer in het gras en bleef op mijn rug liggen wachten op de man met de Jones counter die de restmeters moest tellen. Maar hoe lang ik ook wachtte, die kwam niet. Ik kreeg het koud. OK, dan maar het startnummer afspelden en onder een paar stenen leggen. Ik naar de expohal, wat te drinken halen. Warme bouillon, heerlijk. En eindelijk, daar kwamen ze aanlopen met heb wiel. ‘Hebben jullie mijn startnummer zien liggen?’, vroeg ik. ’66’. ‘Zeker’, na 2030 meter. Je komt uit op 59932 meter’.
68 meter te kort. Komt overeen met 25 seconden lopen.
Zullen we maar zeggen dat ik die 60 kilometer gewoon gehaald heb?
André Boom
http://boomathome.net/lopen/