De dreamtime-marathon in Stein, je kon er je droomtijd lopen. De start om 01:00 uur in de nacht dat de klok om 03:00 een uur wordt teruggezet. Het is dus zaak om niet voor drie uur te eindigen, anders zou je dat voordeel mislopen. Wel, die kans is bij mij nihil. Omkleden konden we in de nabij gelegen sporthal, trouwens douchen na afloop ook. Ook dat was, net als de rest weer perfect georganiseerd, met dank aan de vele vrijwilligers. In de sporthal wat oude bekenden die ik al een tijdje niet had gezien. Henry Okkersen, helaas geblesseerd, Patrick Kloek, Jacques Vandewal en Ghislain Dops bijvoorbeeld.
We liepen met een groepje naar de start, maar verdwaalden bijna. De hel verlichtte finish wees ons gelukkig de weg. Dan de start met eerst een valse start door een te vroeg startschot van Han Frenken. En dan enkele minuten later toch op weg voor 42 km op een rondje van 2196 meter, dus een korte aanloop en dan 19 rondjes in het donkere Steinerbos. En echt donker was het. Het verplichte hoofdlampje was bepaald niet overbodig. Doordat het parcours nogal bochtig was en eigenlijk nauwelijks verlicht was, kon je maar 30, 40 meter vaag vooruit kijken en ongeveer de richting bepalen. Je moest dus constant alert zijn en oppassen. Even wegdromen betekende geheid een botsing met een stevige eikenboom. Tezamen met de ongelijke ondergrond maakte het een voor geest en lichaam pittige marathon.
Doordat we in het bos liepen hadden we eigenlijk helemaal geen last van de wind. Maar ook omdat we in het bos liepen was mijn gps erg onbetrouwbaar. Van het ene op het andere moment gaf het ding opeens 30 seconden meer per kilometer en dan weer 40 seconden minder. Dus, op een gegeven moment heb ik er nauwelijks meer op gekeken. Behalve op het laatst. Toen was het even spannend of ik de bel voor de laatste ronde zou krijgen of niet. Even ervoor was ik ingehaald door Louis Hufkens, een snelle starter die aan het einde meestal behoorlijk inzakt. Een kwartier ervoor had ik hem al ingehaald, dus was ik stom verbaasd dat hij mij weer inhaalde. Maar, hij werd door Heidi Janssens, die een ronde op ons voorlag, gehaast. Maar bij de laatste doortocht had ik Louis al weer te pakken. Samen hebben we de laatste ronde gelopen. Toch kon ik het niet laten om de laatste paar honderd meter behoorlijk te versnellen en toch nog ruim voor Louis te finishen. Sorry Louis, maar het is nu eenmaal een wedstrijd.
Het lopen in dat stikdonkere Steinerbos had wel wat. De eerste uren zag je overal hoofdlampjes, maar naarmate de uren verstreken en er steeds meer lopers finishten, werd het stiller op het parcours. Toch heb ik me geen moment verveeld , ik vond het prachtig. Door de harde wind dwarrelden er veel bladeren naar beneden. Als er één vlakbij was werd die hel verlicht door mijn hoofdlampje, dan leek het wel of er iemand met een zaklantaarn scheen. Zoals eerder gezegd was het wel zaak steeds op te letten. Even deed ik dat niet en was daardoor rechtdoor gelopen waar ik rechtsaf moest en liep dus tegen een roodwit lint op.
Na de finish was er lekkere warme soep en krentenbollen. Ook weer prima verzorgd. Na even te hebben nagepraat naar de sporthal voor een heerlijke warme douche. Het begon ondertussen al een beetje licht te worden. Dan gauw de auto in en naar huis. Maar na een kwartiertje toch een P-plaats opgezocht om even te slapen. Een marathon lopen én een nacht slaap overslaan was iets te veel om veilig te rijden.
Theo de Jong
(theo.marijke