Waar een weddenschap al niet toe kan leiden…….
Ergens in maart 2012 was er bij mij op het werk een mogelijkheid om onder het motto “gezond belast” een soort van conditietest te doen, waarbij tevens diverse waarden werden gemeten. Hieruit bleek ondermeer dat een tweetal Marokkaanse collega’s (Houssain en Moustafa) toch wel wat aan de zware kant was. Later op de dag werd hierover een geanimeerd gesprek gevoerd, waarbij de BMI’s en vetpercentages werden uitgewisseld. Ik zei gekscherend dat als minimaal één van hen ooit in staat zou zijn om een halve marathon te lopen, ik niet alleen mee zou gaan naar Marokko (daar moest het dan gebeuren), maar na afloop ook nog eens echt Marokkaans zou gaan eten. Vooral dit laatste was voor mij echt een flinke tegenprestatie, want destijds was ik nog behoorlijk van wat de boer niet kent dat vreet hij niet.
Tijden lang gebeurde er niets, tot op een gegeven moment (ergens in het voorjaar van 2013 denk ik) na af en toe een opmerking mijnerzijds (“ben je al begonnen”, “hoeveel weeg je nu”, etc.), één van de betreffende collega’s tegen mij zei dat ik € 50 zou krijgen als hij niet vóór een bepaalde datum minder dan 100 kg zou wegen. Ergens begin september 2013 verliep de deadline en incasseerde ik mijn € 50 en dacht het wordt helemaal niets. Dit ondanks het feit dat hij intussen wel af en toe aan het trainen was. De andere collega had na enkele trainingen aan beide voeten hielspoor opgelopen en zag het niet meer zitten voor wat betreft de halve marathon. Na enkele weken liep Houssain ineens een wedstrijd van 7 km in 35 minuten en enige tijd later een wedstrijd van 10 km in 48 minuten en bleek dus “aanleg” te hebben. Intussen waren er nog enkele collega’s (al dan niet reeds actief in de loopsport) in beeld om mee te gaan naar Marokko als het zover zou komen.
Kort daarna kreeg Houssain echter hamstring- en rugklachten en ging bovendien een maand naar Mekka voor de bedevaart aldaar. Terug uit Mekka waren de klachten verergerd en ging hij dus naar de fysiotherapeut. Intussen wisselde het potentiële reisgezelschap met de dag, zodat ik mijn vaste loopmaat Ton Aker benaderde met de vraag of hij eventueel als back-up beschikbaar was. Dit leidde vrijwel direct tot het boeken van de reis (met z’n tweeën dus). In de maanden daarna werden nog meer boekingen gedaan, maar Houssain was en bleef geblesseerd. Nadat ik Houssain had geadviseerd om het eens bij een manueel therapeut te proberen, ging het net na de jaarwisseling hard. Houssain liep weer en zijn boeking werd last-minute alsnog gedaan, hoewel hij nog slechts een 5, een 7 en een 9 km getraind had.
Uiteindelijk gingen we met z’n tienen (3 vrouwen en 7 mannen) op pad. Aangekomen op het vliegveld begonnen de onderhandelingen (over elke aankoop of dienst wordt in Marrakech namelijk onderhandeld). Uiteindelijk gingen we in 2 Mercedessen met elk bijna een miljoen kilometers op de klok op weg (drie op de achterbank en twee op de voorbank naast de chauffeur en de kofferbak propvol en de deksel met een touw aan de trekhaak) om in het krankzinnige verkeer onze weg naar het hotel te zoeken. We hadden een mooi hotel met mooie kamers, een goed ontbijt en een zwembad, vlak bij start en finish. Ook ten opzichte van de diverse bezienswaardigheden (zoals het Djemaa el Fna plein (dit loopt net na zonsondergang helemaal vol met straatartiesten, eetkraampjes en touristen), de Medina (een wirwar van straatjes en steegjes, waar van alles wordt aangeboden (soms tot vervelendst aan toe) en waar het niet echt lekker rook en waar het echt smerig was en je bovendien elk moment ondersteboven dreigde te worden gereden door fietsen en brommers, die daar overigens helemaal niet mochten komen), de Koutoubia moskee, het Palais de la Bahia en de Joodse synagoge), was het gunstig gelegen. Moustafa bleek een rasonderhandelaar en bespaarde ons heel wat geld bij het aanschaffen van souvenirs en kleding. De diverse handelaars herkenden ons overigens vaak al snel als Nederlanders en riepen dingen als “kijken niet kopen”en “allemachtig prachtig”. In de dagen voor de wedstrijd hebben we ons (in diverse samenstellingen) uitstekend vermaakt.
Het weer werd met de dag beter en het eten was goed. Collega Frank en ik beperkten ons tot “veilige”gerechten (waaronder bij de Pizzahut), want we zaten immers niet te wachten op maagproblemen. Ton at (zoals gewoonlijk) alles wat in zijn buurt kwam. Een keer nam een zestal van ons de “paarden-taxi”, waarbij de paarden het onderweg met elkaar aan de stok kregen. De “chauffeur” wist hiermee geen raad en begon op de beesten in te slaan met de zweep. Collega Frank die ook op de bok zat vloog de man bijna aan. Dieren hebben het in Marokko overigens heel slecht en worden als “beesten” behandeld.
Moustafa had nog een dagtocht geregeld, waarbij we met 2 taxibusjes het Atlasgebergte ingingen (heel mooi) en ondermeer een plek bezochten waar een bepaald soort oliën gemaakt werd (Argan). Ook hier werd weer flink ingekocht. Een groot deel van de groep ging uiteindelijk nog een wandel- en klimtocht doen naar een waterval. Zelf deed ik daar niet aan mee, want naast de voetblessure die ik voor het vertrek al had, had ik intussen ook nog een “slenterblessure” aan mijn hamstring opgelopen. Deze blessure had ik al eens vaker gehad en steeds na een dag of dagen slenteren.
Op de wedstrijddag gingen er uiteindelijk 3 van start op de halve om 9.15 uur (Jasmijn, Frank en Houssain) en 2 op de hele om 8.00 uur (Ton en ik). Ik had geld mee voor de taxi, want ik zag het helemaal niet zitten. Het parcours bestond voornamelijk uit verrassend mooie asfaltwegen en liep in 1 grote ronde door Marrakech en omgeving (door landerijen en plantages) en uiteindelijk weer door de stad. De verzorging was (voor mij) niet geweldig: alleen flesjes water en stukken sinaasappel en zakjes met noten o.i.d.). Ik heb nu eenmaal sportdrank of cola nodig. De afstandborden waren ook niet met veel nauwkeurigheid neergezet (ik liep zelfs een keer een kilometer van onder de 3 minuten !). Het (meest schaars) aanwezige publiek was wel zeer enthousiast. De temperatuur was bij de start van de hele 6C en liep per uur 3 tot 4 graden op (en droog en windstil), zodat ik het steeds meer naar mijn zin kreeg. Ik was vanwege mijn blessures rustig gestart en ging elk kwartier een minuut wandelen. Zo wist ik te overleven (landje 28) en bij de finish werd ik door de niet deelnemende collega’s opgewacht, hetgeen van hen ook een topprestatie was, want vlot was ik immers niet. Ton was toen al ruim een half uur binnen.
De halve werd door mijn 3 collega’s (waarvan 2 debutanten) keurig voltooid. Vooral voor Houssain neem ik mijn pet af: nauwelijks getraind, dik boven de 100 kg en (naar later bleek) op schoenen van de Aldi (€ 19,95 !) en dan keurig in 2.09 uur. ’s Avonds heb ik dus Marokkaans gegeten (tajine), hetgeen niet tegenviel. Veel was het echter niet, zodat ik daarna nog een groot bord patat heb genomen, dat had ik wel verdiend.
De volgende dag gingen we terug naar Nederland met een ervaring rijker, (5 van ons) een mooi T-shirt en medaille), een leuk uitstapje achter de rug en een kleurtje, want de laatste dagen werd het een heerlijke 22C.
Terug op het werk vroeg collega Moustafa of ik mee zou gaan als hij de halve marathon van Tanger zou gaan lopen……………….
Albert Meijer