Voor de echte trailliefhebber was het beter geweest als het de periode voorafgaand aan de wedstrijd flink geregend zou hebben. In Zuid-Limburg met de Limburgse löss is het dan lekker glibberen. Met gewone schoenen kan je dan niet echt uit de voeten, trailschoenen zijn dan een must. Maar over het weer hebben we niets te zeggen, dus het parcours lag er goed bij. Met sterke deelnemers kan je dan snelle tijden verwachten. Op de 60 km meldde zich vrij laat Pascal van Norden aan, een Europese subtopper. Het was daarmee duidelijk dat de mensen die de tijdswaarneming doen op tijd klaar moesten zitten. Die tijdswaarneming is een verhaal apart. De finish is in de kantine en de klok wordt pas stil gezet als je je bij de tafel meldt. Sommigen zetten buiten de kantine hun stopwatch uit of bleven gezellig kletsen met bekenden. Dat heeft deze en gene een paar minuten gekost. Allemaal niet erg want Limburgs Zwaarste is geen echte wedstrijd. Geen bekers of geldprijzen maar een dag lekker door de natuur lopen. En die natuur stond er mooi bij. Door de zachte winter stonden alle fruitbomen al in bloei. Het bleef lang bewolkt, de zon brak pas laat door. Maar warm krijg je het vanzelf als je de hele tijd heuveltje op en af moet. Want dat is wat Limburgs Zwaarste zwaar maakt, het voortdurend moeten omschakelen. Geen lange beklimmingen waarin je je ritme kan vinden.
De route was op vrijdag gemarkeerd door 5 ploegjes gewapend met rood lint, routebordjes en krijt. Op de wedstrijddag zelf is de hele route nog een keer voorgelopen en is de routemarkering waar nodig bijgewerkt. Er waren dit jaar weinig problemen met weggehaalde markeringen. In veel dorpen werden de linten weggehaald, maar bleven de routebordjes hangen. Zelfs in Wylre (waar eerder altijd alles werd weggehaald), zoals ik op de zondag merkte toen ik de routemarkeringen weer ophaalde. Want alles wat er wordt opgehangen moet ook weer worden weggehaald. Het meeste daarvan gebeurt al op de wedstrijddag. Zelf heb ik op de zaterdag het lusje Valkenburg tot aan Wylre opgeruimd. Lekker even lopen na een hele dag bij de verzorgingsposten te hebben gestaan. Met 194 deelnemers is het soms hard werken om iedereen te bedienen. Wat elke keer weer opvalt is hoe relaxt de deelnemers aan een trail zijn. Het is heel gezellig bij zo’n verzorgingspost en zeker bij de posten waar de Limburgse vlaai stond bleven mensen lang plakken….
Voor de 60 km had Pascal van Norden zich aangemeld. De eerste ruim 15 km liep hij samen op met Gert Mertens, maar toen gaf Pascal gas. Hij kwam heel relaxt binnen in een scherpe tijd van 4.42.24. Zo snel is er nog nooit gelopen op de 60 km. Sterke lopers als Matthew Lynas en Bram van Rijswijk wisten in het verleden niet binnen de 5 uur te finishen. Gert Mertens werd tweede en kwam met zijn tijd van 4.53.40 ook binnen die 5 uur. Patrick Vandebeek die veel tijd kwijt raakte met foutlopen, werd derde in 5.42.03. Bij de vrouwen was de Duitse Marion Braun de snelste in 6.42.36. Marion won al eens in 2012. Cinta Groos werd tweede in 6.45.30. Cinta heeft de overstap van de marathon naar de trail gemaakt en haalde vorig jaar al verscheidene podiumplekken. Kim Baner werd derde in 7.14.24.
Op de 80 en 100 km was het deelnemersveld minder sterk. Geen (sub)top lopers/loopsters, maar wel goede prestaties. Mensen die zichzelf overtroffen. Ja, want daar gaat het in Limburgs Zwaarste om. Op de 100 km was het Tabe de Boer die won in 11.17.08. Tabe liep eind vorig jaar in Zweden op de baan de 100 km in 10.12.18. In 2013 liep hij ook goed in de Annapurna 100 km in Nepal. Hoe zwaarder het is, hoe beter Tabe loopt. Tweede werd Neequaye Dsane die in een eindsprint de Belg Thomas Bouman net voorbleef, 11.17.47 om 11.17.48. Voor Dsane pas zijn tweede ultraloop na de Magnetoise. Dsane heeft ervaring in extreme sporten, waaronder survivalruns. Bij de vrouwen was Jannet Lange de snelste in 13.02.59. Jannet won eerder in 2012 al, wat haar toen een Limburgse vlaai opleverde en zij nuchter als altijd zei; “Het is toch geen wedstrijd?” Tweede in een tijd van 13.11.40 werd Wilma Vissers, die Zwitserland heeft omgeruild voor het vlakke Nederland. Vlak achter haar finishte Monika Hille als derde in 13.12.36. Een sterke prestatie van Monika die in de M60 klasse loopt.
Op de 80 km was Fons de Bie de snelste in 8.11.23. Voor Fons was Limburgs Zwaarste een thuiswedstrijd, hij woont in Sittard. Tweede werd Bob van der Weg in 8.24.15 en derde Anton Slagers die tot 8.58.33 kwam. Anton raakte veel tijd kwijt aan een enkelblessure. Hij maakte een leuk filmpje van zijn loop: https://www.youtube.com/watch?v=1H3h9V67Yc8 Bob van der Weg werd eerder dit jaar derde in de Salland Trail 50 km. Bij de vrouwen was Stella Petric de snelste met 9.01.10. Zij was een van de mensen die buiten bleef staan praten en zich niet meteen binnen afmeldden. Haar tijd was dus eigenlijk wat sneller. Tweede werd Inge van Bergen in 10.20.00. Inge liep een goede 6 uur in Stein. Derde werd Esther de Joode in 10.48.43.
De link naar de (voorlopige) uitslagen is http://www.funrunner-heerlen.nl/funrunnerlopen2014/pagina12.html Op de website zijn foto’s te vinden en komen er reacties/verslagen te staan. Op de verschillende weblogs van de deelnemers zag ik al de nodige enthousiaste verslagen staan. Traditioneel was de 80 km de afstand met de minste deelnemers en finishers. Op de 60 km haalden 66 deelnemers de finish, op de 80 km 35 en op de 100 km 79. Er waren 14 deelnemers die de 60 km niet haalden. Met 180 finishers op 194 starters was dat een mooie score. Ook al waren de weersomstandigheden gunstig en lag het parcours er prachtig bij, Limburgs Zwaarste blijft wel een zware loop. Voor Willem en Annemarie zit in de organisatie van Limburgs Zwaarste veel tijd en energie, maar als het zo loopt als dit jaar dan is het dat meer dan waard. Volgend jaar wordt het alweer de negende editie, maar eerst nog even nagenieten.
Henri Thunnissen