Sorry, ik was weer in het buitenland. Ik ben 2 weken in de VS geweest. Tezamen met mijn vrienden van het Sri Chinmoy Marathon Team hebben we gevierd dat Sri Chinmoy op 13 april 1964 naar New York is gekomen. Dit jaar dus exact 50 jaar geleden. Na afloop ben ik verdergegaan naar Charlottesville, Virginia, en heb daar op Paaszaterdag de Bel Monte 50 gelopen. Dat zijn 84.4 kilometers trail.
{b}QUEENS, New York{eb}
Sri Chinmoy is op 27 augustus 1931 geboren in Shakpura, destijds behorend tot India. Nu ligt het in Bangladesh. Op 13 jarige leeftijd zijn de ouders van Sri Chinmoy overleden en verhuisde hij met zijn broers en zussen naar de Ashram (spirituele gemeenschap) van Sri Aurobindo in Pondicherry. Daar is hij tot 13 april 1964 gebleven, waarna hij naar New York is getrokken. Vanaf 1970 geeft Sri Chinmoy meditatielessen aan diplomaten van de Verenigde Naties. Hij is in New York gebleven tot hij op 11 oktober 2007 uit zijn lichaam is getreden.
De data 13 april en 27 augustus zijn belangrijke data voor ons en dan komen er rond de 1000 mensen vanuit de gehele wereld naar New York om die data gezamenlijk te vieren.
We doen overdag meditatiesessies op zijn thuisplaats in Queens. Daarnaast is er de Peace Run en het Songs of the Soul concert (we houden ons nog meer met muziek bezig dan met sport!). Uiteraard is 13 april de mooiste dag met extra activiteiten. Ook hebben een aantal jongens de grootste replica van de olympische fakkel (6 meter) gebouwd. Dit naar het Olympisch model van de winterspelen in Nagano.
Verder is er de Invitational Marathon en een 12 hour Walk, wandelwedstrijd. Deze 2 evenementen zijn alleen toegankelijk voor de leden van het Sri Chinmoy Marathon Team.
In tegenstelling tot Europa heeft Amerika één van de zwaarste winters ooit gehad. In april zakte het kwik iedere avond nog tot rond het vriespunt. Overdag een graad of 16 met een fel schijnende zon.
{b}Invitational Marathon{eb}
In maart 1979 liep Sri Chinmoy zijn snelste marathon in 3:55:07 Ter herinnering organiseren we ieder jaar in april een marathon voor iedereen die een snellere tijd heeft gelopen. Dat heb ik de laatste tijd ook eens gedaan. Maar om de een of andere reden heb ik deze marathon in NY nog nooit kunnen doen. Dit jaar is dus mijn debuut op woensdag 9 april. Ik was de dag tevoren in New York gearriveerd en had 4 dagen eerder de 60 km in Limburgs Zwaarste gedaan. Dus ik ben optimaal geprepareerd.
Om 8 uur ’s ochtends vertrekken een 3 tal busjes om de 40 lopers naar het beroemde park Flushing Meadows te brengen, 5 km verderop. Daar zijn rondes uitgezet van een mijl. Op dit parkoers wordt ook de Self Transcendence 6 en 10 Day Race gehouden.
We lopen over een mooie ronde in het grote park; veel grasvelden, brede verharde paden. Er staat een verzorgingspost met water, energie, brood, chips, rozijnen, fruit. Bij de finish zijn de tellers en anderen die komen kijken.
We starten om 9 uur. Ik begin rustig en loop een tempo van net boven de 12km/uur. Het is nog niet warm, maar de zon is al doorgebroken en snel stijgt de temperatuur. Het wordt zweten, maar niet bloedheet. Halverwege was ik 15-de, maar met een negatieve split haal ik een aantal voorliggers in. Doe ik wel vaker, maar het is voor mij ongebruikelijk dat iemand vanuit het achterveld me voorbijgaat. We hebben het dan ook over de Finse meer-voudig 3100 mijl winnaar Asprihanal.
Ik eindig 9-de in 3.23.15. Relaxed, niets geforceerd. De Nederlander Abhinabha wint in 2:40.
{b}12 Hour WALK{eb}
Jaarlijks organiseren we op 12 april de 12 uurs wandelwedstrijd. Wandelen is iets anders dan rennen en onderweg gebeuren er hele andere dingen. Blaren, vermoeide knieën, noem ze maar op. Misschien wel vergelijkbaar met wat er in de Multiday-Races gebeurt. De goede Multiday lopers komen dan vanzelf naar voren drijven. Opvallend is dat de dames minder op de heren verliezen dan als er wordt gerend.
Omdat ik een week later een mooie trail wil lopen en ik daar niet met een verse blaar wil beginnen, loop ik vandaag niet mee. En heb ik me aangemeld als teller. Ik mag 5 lopers tellen en ik kan gelijk zien hoe het de deelnemers vergaat. De teller naast me is Ananda-Lahari, Tsjechische 3100 mijler. We bespreken de verschillende loopstijlen.
Er wordt gelopen op een kleinere ronde van 900 meter, de ronde waar ook de 3100 mijl wordt gehouden. De gebruikelijke ronde van 1880 meter kan niet worden gebruikt, vanwege bouw-werkzaamheden.
Er wordt gelopen van 7 uur ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds. Als ik vanaf 13 uur kom tellen, zit ik eerst in de zon te bakken. Maar 3 uur steekt er helaas een chilly wind op en zitten we in de schaduw te bibberen.
De winnaar is de Rus Victor (toepasselijke naam) met 102 km, 8 ½ km/uur.
Gedurende de 12 uur is er een fantastische sfeer, zeker als er op het eind een grote groep komt kijken.
De sfeer is vergelijkbaar met de 47 mijl in augustus, die ik al 9x heb gelopen. 9x met negatieve split.
{b}50 Mijl Belmonte{eb}
Op donderdag 17 april heb ik New York verlaten en reis ik per Greyhound-bus naar Charlottesville, 600 km zuidelijker in Virginia. Door te Googelen op de Amerikaanse Ultrakalender vond ik een mooie trail voor zaterdag 19 april. De 50 miles Belmonte over de Blue Ridge Mountains. De afstand is zelfs langer, een dubbele marathon met keerpunt halverwege. Er zijn 2200 hoogtemeters en er wordt gelopen op een hoogte tussen de 600 meter en de 1100 meter.
Veel trail, bos, steentjes, stenen, over te steken riviertjes, stijgen, dalen, al dan niet technisch en uitzichten. Het zijn 84.4 mooie kilometers waar we onderweg geen woning of bewoning hebben gezien.
Vrijdag arriveer ik op de startplaats, Royal Oaks Resort, en praat ik met een organisator. Ik vraag naar beren en wolven. Welnu, beren rennen voor ons weg, wolven komen hier niet voor. Wel slangen, al zullen ze het nog te koud vinden om zich te laten zien. En herten, een pauw, interessante geluiden van spechten en andere vogels. Verder uitkijken voor de vele keien evenredig verdeeld over de gehele route.
Omdat dit toch wel een dagbesteding is, is de start zaterdagochtend om 6.30 uur oftewel zonsopgang. Had overigens 30 minuten eerder gekund. De finish sluit officieel om 7.30 uur ’s avonds. Maar er wordt gelukkig veel clementie getoond. De allerlaatsten zijn in het donker gefinisht.
Er zijn zo’n 200 lopers aan de start, ook voor de 25 km (is 26 km), 50 km (is 54 km). We krijgen allemaal extra mijlen. Ze zeggen dat er op de 50 mijlen (dus 84.4 km) 90 lopers zijn.
De eerste 4 km gaan over de verharde weg. Waarna we over de kronkelige White Rock Falls Trail verdergaan. Deze trail is een stuk waar je achter elkaar moet lopen en waar je moet uitkijken voor de vele keien die er overal liggen. Daarna gaat het echt omhoog, waarbij we op een gegeven moment over een kam lopen met dus rechts en links uitzicht. Op het hoogste punt van vandaag, Bald Mountain, staat een uitgebreide verzorgingspost. Met aardappel, soep, fruit, koek en drank. 11.5 km
Daarna gaan we steil naar beneden. Omdat ik in een groepje loop, vergeet ik het in me op te nemen dat dit een steile en lange afdaling is, want na ruim 70 km mag ik ditzelfde stuk lekker omhoog. Beneden is het keerpunt voor de 25 km en wordt onze formatie ietwat kleiner. We lopen nu in de vallei van de Mill Creek. Niet alleen lopen we langs de Mill Creek. Maar we mogen (moeten) er ook 4x doorheen. Het water komt net iets boven de enkel en we mogen steeds een 7-tal passen in het natte maken. En kijk uit dat je niet van een steen afglijdt, want we willen wel heel blijven.
We lopen door een kaal en stil bos. Kaal omdat er nog geen bladeren aan de bomen zitten! Stil omdat alleen wij lopers geluid maken.
Na 22 km is de volgende verzorging, waar ik warm water krijg voor de bruisende magnesiumpoeder. Ook nog wat andere dingetjes gegeten en gedronken. Het volgende stuk is 5 km brede zandweg voor auto’s. Hier kan ik ook wat sneller lopen. Op naar de volgende verzorging op een derde van de route. Hier heb ik een dropbag met wat kleding, reep, vijgen en een bagel met Chyawanprash, Indiaas krachtvoer. Ik neem alleen het laatste, want ik voel me goed, zelfs geen blaar. Ik kom hier toch nog terug. Dit is het keerpunt voor hen die de 50 km doen.
Nu mogen we verder over de Kennedy Trail, ik weet niet waarom het naar de President is genoemd. Ondertussen loop ik nu alleen. Niemand voor me, niemand achter me.
Eerst even 450 meter stijgen. Dan weer uitzichten over de Shenandoah Valley. De weg bevat naast de nodige keien ook een flink aantal plassen, waar we steeds omheen kunnen lopen, de organisatie heeft veel compassie voor ons. Met uitzondering van één. Hier zijn ruim tien natte passen noodzakelijk, enkelhoogte.
En dan volgt er een afdaling over de Stony Run waarbij we over 6 km 400 meter zakken. Die naam spreekt voor zich. Gezien de snelheid die je kan lopen is dit gedeelte dus flink (en nog beter) uitkijken.
Beneden zijn we bij de verzorging en het keerpunt. De marathon zit er op in 5:07. Nu nog eventjes hetzelfde stuk teruglopen. Ik drink wat en eet wat en blijf er 5 minuten bivakkeren.
Het leuke van zo’n keerpunt is dat je onderweg alle deelnemers een keer tegenkomt. De 20 lopers voor me en de 40 lopers achter me. (geen idee waar de overige 30 lopers zijn, eerder omgedraaid?)
Omhoog wandel ik over de Stony Run. Ik heb geen zin me hier kapot te lopen. Kan ik nog wat genieten van de omgeving. En het weer; 16 graden en zonnig. De plas neem ik op de foto. Boven ga ik weer rennen. Voorzichtig neem ik de steile afdaling over de Kennedy Trail. Beneden na 57 km heb ik weer de dropbag, die me nu goed uitkomt. Trek maar eens schone sokken aan en geniet nog van de Ginger Ale. Ondanks de suiker is dit een favoriet van me.
De 5 km auto-zandweg gaan weer lekker snel. Maar anders is het stuk daarna. Het bos in de vallei van de Mill Creek ligt er nog mooi bij. De wateroversteken zijn ook hetzelfde. Maar op die klim naar de Bald Mountain heb ik me verkeken. Ondanks dat ik het al eerder ben afgedaald. Ik moet mijn tempo steeds meer terugnemen. En onderweg stoppen en uitpuffen. Gelukkig kom ik wel boven en ga nogmaals 5 minuten uithijgen op een stoel die er blijkbaar voor was neergezet! Pak veel zout en vocht.
Nu nog 6 km afdalen over paadjes met korte bochtjes en uiteraard de nodige keien. Gelukkig kan ik nog steeds rennen. Op het laatste stuk is de markering helaas onduidelijk aangegeven. Alleen maar voor de heenroute. Je moet blijven opletten. Gelukkig heb ik mijn GPS bij me en kan ik op basis van de gelopen heenroute weer de juiste weg terug vinden. Wow, ik mag ook nog leren om op GPS te lopen.
De laatste 4 km langs de verharde weg kan ik nog wat doorlopen. En na 11 uur en 27 minuten is het moment daar en mag ik finishen als 13-de van de 50 finishers.
Daar was het nodige vocht, eten en zelfs een lasagna-maaltijd, gelukkig ook vegetarisch.
Aan de start was ik onzeker of ik het wel zou halen. Ik ben tenslotte geen trailloper en verleden jaar moest ik in Nepal opgeven door een blaar op de hak. Vandaag is deze onzekerheid overwonnen en heb ik zelfs geen enkele blaar opgelopen.
Meer info en uitslagen op de website:
http://belmonteraces.com/
Op zondag heb ik nog de toerist uitgehangen en heb ik nog een bezoek aan Monticello gebracht. Het mooie landgoed en de zelf-gebouwde woning van Thomas Jefferson, de eerste Amerikaanse President. Hij is hier in de omgeving van Charlottesville geboren. Evenals nog 2 andere (vroege) Amerikaanse Presidenten. Ze houden in ieder geval van een mooie omgeving!!!
Nitísh Zuidema
(nitishz