Ik ben een weekje in Tsjechië geweest. Ik heb daar mijn vrienden van het Sri Chinmoy Marathon Team in Praag bezocht. De stad bekeken. En van vrijdag 25 juli t/m zondag 27 juli heb ik deelgenomen aan de Self Transcendence 48 uur.
De charme van de Self Transcendence races is dat ze worden georganiseerd door het Sri Chinmoy Marathon Team. Het zijn rondes tussen de 1 en 3 km met veel vrijwilligers, die de lopers onderweg aanmoedigen. Verder is er iedere ronde een gevariëerde verzorgingspost. Genoeg om de verloren calorieën weer aan te vullen. Bijkomend voordeel is dat je de loop zonder begeleider kan doen. Onderweg zijn er de aforismen van Sri Chinmoy, helaas merendeels in het Tsjechisch. Er is muziek en vooral heel veel sfeer. Bij elkaar een heel inspirerend geheel.
De afgelopen 2 jaar heb ik hier ook deelgenomen. Enkele vaste gasten herken ik en je raakt vanzelf in contact met de Duitstalige deelnemers. O.a. de Duitser Stefan Mack, een oud-voetballer van 1.FC Nürnberg (2de Liga). Geheel volgens de voetbal-traditie lust hij een pilsje en heeft hij de hele zomer hun wereldkampioenschap gevierd. En daardoor weinig getraind. Sinds dit jaar is hij gevallen voor het meerdaagse lopen. De andere Duitser is Djuro Dobrijevic. Ik ken hem al zo lang als ik ultraloper ben. Hij draagt een bord, waarop staat dat hij loopt voor onderzoek naar kanker.
De 48 uur is een spannende en dus ook uitdagende discipline. Het is natuurlijk veel meer dan 2x een 24 uur. Alleen al omdat er nu ook wordt geslapen en dat je na het ontwaken weer op gang moet komen. Dat laatste gaat makkelijker als je je nog niet helemaal hebt leeggelopen. Aan de andere kant verkijkt menig 6-daagse loper (of nog langer) zich op de 48 uur. Voor hem / haar is de 48 veel intenser. Er wordt gesteld dat je op een 48 uur ongeveer 1.5 x je 24 uurs-afstand kan halen. Volgens deze theorie moet ik dan over de 300 geraken. Nou komen theorie en praktijk vaak met elkaar over één. Echter in dit geval ben ik nog steeds op zoek naar de overéénkomst.
Volgens mij heb ik me extra goed voorbereid. Veel extra wandeltraining gedaan. Ook veel lange afstanden op 2 dagen in het weekend. Nachtwerk erbij. Dit ging allemaal perfect; dit jaar zelfs zonder blaren of ander malheur. Ik overnacht op de kamer bij Ales Pliva, hij loopt de Self Transcendence 24 uur. Op donderdag rijden we naar de Sletiste-baan in Kladno, 25 km van Praag. Ze zijn al bezig met het opbouwen van tenten en het inrichten van de startplek. Ik ontmoet daar Henk Harenberg. Hij is de andere Nederlandse deelnemer; het is zijn debuut op de 48 uur met als doel om voor het eerst over de 200 km te geraken. We hebben hetzelfde hotel geboekt in de binnenstad van Kladno, Hotel Hoffmann. Een interessant hotel. We hebben het over de Nederlandse loopwereld en we wisselen wat ervaringen uit o.a. over de Baltic Run; misschien wat voor 2015.
En dan is het vrijdag en wordt er een 30-tal lopers weggeschoten. Lopers uit 12 verschillende landen. Naast de ST 48 uur is er ook nog een ST 24 uur met 50 deelnemers. Hierin starten voornamelijk Tsjechen, het is ook het Tsjechisch kampioenschap. Naast de in totaal 80 lopers zijn er iets van 70 helpers van het Sri Chinmoy Marathon Team. En als je de meegekomen begeleiders meetelt dan kom je op onze ronde al gauw op 200 mensen. Op een ronde van één kilometer; en wel één van de mooiste rondes waarop wij onze ST races organiseren. Eerst lopen we om de atletiekbaan heen. Daarachter is een mooi stil park, meditatief. Onderweg passeer je de manege, een kinderspeelplaats, een plek met fitnessapparaten (in de buitenlucht), tennisbaan, voetbalveld, café.
Uiteraard is er voldoende verzorging: (bron)water, calcium/magnesiumwater, energiedrank, malt, koffie, thee, vruchtsap, bouillon. Veel fruit, de watermeloen is mijn favoriet (Henk is er minder enthousiast over), brood, koek, pannenkoek, chips, noten, chia-zaadjes, tarwegras. En 2x per dag een pasta/rijst maaltijd. Sommige lopers beklaagden zich er over dat het eten te goed is. Het is dus zeer uitgebreid en je hoeft niets mee te nemen. Al heb ik wel voor mezelf spelt-müsli, Kombucha-drank en magnesium bruispoeder meegenomen. Dat laatste was overbodig, want de organisatie had dezelfde staan.
Het lopen op vrijdag gaat op goed. Het kwik loopt op tot 28 graden. Per ronde zie je de schaduw steeds van plek veranderen. Ik loop rustig met een goed gemoed. Met een tempo van 8 km/uur lukt het me om op middernacht 100 km te hebben afgelegd. Mijn gebruikelijke aanvangstempo op de 48 uur. Ik sta op een vierde plek. Koploper Ivan Macaj raffelt deze afstand in 9 uur af. Een jonge Poolse loper staat 1 uur achter hem. Het lijkt tactiek, want een dag later stopt hij ermee. Het plan lijkt dat anderen in het begin met deze jongen de strijd aangaan en dus te hard lopen. Zodat een andere Poolse loper op een hogere eindklassering kan uitkomen.
Helaas heeft de warmte een negatief effect op mijn maag. Ik moet na de 100 km bijna overgeven. Ik ga naar de medical waar Vladja zit (Vladja en ik kennen elkaar ondertussen heel goed). Ik krijg mineralen en bronwater. Als ik weer aan het lopen ben, open ik de meegebrachte Kombucha-fles. Hierin zit ook koolzuur en dus gaat de opening met een flinke knal. Maar de inhoud is om de maag te kalmeren en dat gebeurt gelukkig ook.
Die nacht slaap ik 2 uur en ben in totaal 3 uur niet aan het lopen. Hoe je een 48 uur indeelt, is persoonlijk. Een enkeling slaapt helemaal niet. Een ander slaapt 8 uur achter elkaar. Ik heb de beide nachten ongeveer 2 uur gemaft. Als ik zaterdagochtend om 4 uur wakker word, ben ik gezakt naar de negende plek. Maar na een uur lopen heb ik de zevende plek. In de ochtend is de zon al heel fel; het zal op zaterdag langdurig 28 graden zijn. Helaas krijg ik last van duizeligheid in de zon. Gauw naar Vladja; hij geeft aan dat ik meer energiedrank (ion) moet nemen. Dat helpt, want iedere derde ronde neem ik de ion en ik voel langzaam maar zeker de kracht terugkeren.
Na 24 uur lopen sta ik vijfde met 158 km. Op zich een gebruikelijk aantal, maar ik voel ook dat de 300 er niet in zit. Het is gewoon te warm. En ik heb al wat malheur gehad. Koploper Ivan Macaj staat na 21 uur al op 200 km (!) en is daarna gaan rusten. Henk zit ongeveer op 130 km. Ik ga nu over in de wandelpas, heb ik niet voor niets op geoefend. En doe een dutje in het gras. Ilvaka, een Tsjechische loopster op de 24 uur maakt zich zorgen om mij. Ik leg haar uit, dat ik even wacht tot de hitte voorbij is. Ik word gepasseerd door de vele ST 24 uur lopers die net zijn gestart en er nog flink de vaart in hebben.
’s Avonds kan ik weer rennen en na 32 uur heb ik zo waar 200 km., vierde plaats. Om 21 uur wordt het donker en de schemer op dag 2 is voor mij altijd lastig. Dit is het moment om naar de dokter te gaan voor een medische test. Toevallig breekt er een onweersbui los met anderhalf uur neerslag; het voordeel is dat de warmte wordt verdreven. De dokter constateert een zouttekort, met name magnesium; lang geleden dat ik dit heb gehoord. Hij checkt het linker scheenbeen en ziet een aanleiding tot een begin van een shin splint (niet mijn woorden). Dat willen we niet. Hij masseert het weg en gelukkig weet ik het ook weg te houden. Als laatste zet hij nog eventjes de schouderbladen recht. Mooi meegenomen, want hier heb ik al maanden last van. Omdat ik me moe voel, besluit ik eerst 2 1/2 uur te gaan slapen; bij elkaar was ik in deze 48 uur 5 uur onder zeil. Zondagochtend half 2 sta ik op en ben ik klaarwakker. Het is lekker fris geworden.
Henk wil de 200 km halen en is daarom de hele nacht doorgelopen. Hij zag verder dat Rotislav Wagner van me aan het weglopen is en hij wilde me gaan wekken, opdat ik de podiumplaats kan verdedigen. Maar ik ben toch op tijd wakker geworden. Vierde plek bij het ontwaken, maar ik zie ook dat de Pool Stanislaw Giemza mij gaat inhalen. Hij heeft 8 uur gerust, maar hij rent op een heel hoog tempo. Radi Milev en Ivan Macaj hebben een voorsprong van een marathon en zij zullen over de 300 km. gaan.
Henk heeft hard gewerkt om de 200 km te halen. Op zondag was zijn tempo 3 km/uur. Langzaam, maar hij gaat wel gestaag vooruit. Opgeven zit er niet in, want dat mag niet van Jannet. En na 47 uur heeft Henk zijn doel gehaald. Vladja heeft hem na het behalen van de 200 nog wat ondersteund. Zijn 48 uur doet me denken aan mijn allereerste 48 uur. Wat voor mij ook zware arbeid was. Henk vertelt me na afloop dat hij heeft genoten van de organisatie, de mensen en het eten. Ik ook.
Ik ga op zondag rustig 7 km/uur. Na 42 uur 235 km. Plek 4 achter de Pool ruim voor Rotislav. Het interessantste is de totale afstand. Ondertussen wordt het vandaag vochtig warm, 28 graden. Die variant hebben we nog niet gehad. Iedere ronde wandel ik de helft van het parkoers en ren ik de andere helft. Stanislaw doet precies hetzelfde. Zodra ik hem voorbij ren, gaat hij ook aanzetten tot een hoger tempo om mij weer te passeren. Maar het is indrukwekkend wat hij doet, want hij is wel 60+. En ik ben blij dat ik ook in de laatste uren nog steeds kan rennen.
Met 277 km behaal ik een vierde plek en een tweede plek bij de mannen senioren (tot 50 jaar). Op de ST 24 uur wordt een nieuw Deens Record gelopen door Anne Marie Geisler Andersen met 219 km.
De uitslag staat op de website:
http://cs.srichinmoyraces.org/48h_24h_Kladno
pdf van uitslag:
http://cs.srichinmoyraces.org/files/cs/48h_24h_Kladno/2014/Kladno-2014-48H.pdf
Tsja 277 km is natuurlijk nog steeds een indrukwekkend aantal. Maar ik had toch iets meer gehoopt. Ik hink op 2 gedachtes: Speelt de warmte een rol? Of is dit het maximaal haalbare? Ik had gehoopt dit jaar nog een 48 uur te kunnen lopen in de buurt van Bristol, maar deze loop is helaas gecanceld. En meer 48 uurtjes zie ik helaas niet op de kalender staan.(4 oktober is een lastige datum voor mij) Ik zou een 48 uur in een andere tijd van het jaar moeten doen. Een outside 48 uur, bv in het Oostenrijkse Göltz of het Balaton-meer. Maar misschien moet ik de 48 uur gewoon laten voor wat het is. Ik ben de Tsjechen in ieder geval heel dankbaar, want ik heb hier 3 jaar met veel plezier gelopen.
Eind september is de volgende uitdaging: Een rondje om het Meer van Geneve; 175km. Ruim 100 km minder dan Kladno. Eens wat anders. Ik verheug me er op.
Nitish Zuidema