Al tijdens de briefing zit de sfeer er hartelijk in: wanneer Kilian (Jornet) het parcours overloopt valt het woord “dangerous” zo’n 40 keer. Er wordt smakelijk om gelachen. Het meest wordt nog gelachen met de startplaats. Die ligt op een 420 tal meter hoogte en is te bereiken via een kabellift. Die kabellift gaat elke dag om 10h open. De race start om 8h. Kilian heeft het over een klim van 10 à 20 minuten. “30 if you are slow”, zegt hij in dat charmante Engels van hem. Er wordt gegniffeld. Het merendeel van het deelnemersveld beseft dat hij hen net traag genoemd had maar kan daar mee leven. Er wordt nog wat nagepraat en voorbeschouwd en daarna eten, alles klaarmaken en slapen!
Die ochtend hebben we er al 1.6km op zitten als we de voet van Fjellheisen bereiken. In de volgende 1.6km stijgen we nog zo’n 400m tot de start, het eerste deel gewoon onder de kabellift, recht omhoog, het laatste in een boogje om de top zodat we nog net onze helm en klimtouw niet moeten bovenhalen. Paulo vraagt zich af of, als we de start niet op tijd bereiken, we dan een DNS of DNF aan ons been hebben? Maar zover komt het niet. 25 minuten. We zijn officieel traag. Nog een kleine 10 minuten tot de start.
Boven zit de sfeer goed en we praten wat met de mensen die we tijdens de briefing hadden ontmoet en die we al wat vrienden gemaakt onderweg. Daarna schuifelt iedereen naar buiten voor de start, aftellen, roepen en schreeuwen en weg! Paulo heeft zich nog snel vooraan genesteld, ik start helemaal achterin. Het eerste deel was echter vlak tot licht bergop en door het ontbreken van een echt pad eindeloos breed, en al gauw zit ik in zijn voetspoor. Er wordt lustig over en weer geroepen en gekletst, terwijl de hellingsgraad stilaan wordt opgevoerd en we echt wel begonnen zijn aan de eerste klim, die naar Tromsdaltinden.
Al bij al is dit een doenbare klim. Ik wissel lopen af met wandelen, maar de spieren lijken opvallend goed hersteld van de CCC. Ik voel mijn knie wel voortdurend, maar het is niet echt pijn en al helemaal geen steken. Ik ga stevig door, pauzeer af en toe voor wat foto’s en word al gauw toerist genoemd. We bereiken de top na 1h40. De cutoff tijd hier is 3 uur, dus dat zit goed! Bovenop de top staan wat gillende Noorse deernen ons aan te moedigen zoals enkel de Scandinavische meisjes dat kunnen. Ik maak de vergelijking met de sirenes uit Odysseus. Ze lachen hartelijk en waarschuwen me als wederdienst op de gevaarlijke afdaling in plaats van me op de rotsen te laten varen. Ik vind ze meteen veel leuker dan de bewuste sirenes!
We zijn onmiddellijk de weg kwijt, maar de Tsjechische Hanna vindt het volgende lintje. Gelukkig hebben we vrouwen om te navigeren, we stonden daar anders nog, met 5 mannen, te koppig om de weg te vragen. De afdaling wordt gekleurd door verschillende vallen – zonder veel erg – afgewisseld met “roooooock!” telkens als iemand een steen ter grote van een voetbal naar beneden stuurt. Wanneer we in groep aan een stuk ijs komen laat ik vriendelijk een collega-loper voorgaan. Die probeert een paar stappen te zetten, gaat dan gezwind over in horizontale positie en glijdt de rest naar beneden op voeten en handen. Paulo besluit maar meteen voor die aanpak te gaan en iedereen volgt zijn voorbeeld. Er wordt gelachen, gefilmd en iedereen blijft kijken tot iedereen veilig de oversteek gemaakt heeft. Leuk!
Aan de andere kant nog even verder afdalen, nu goed doenbaar, en daarna het slipperige bos in. Ook daar is het vaak gewoon op de kont naar beneden glijden. Su-per-steil allemaal! Uiteindelijk bereiken we een vlak stuk waar ik stevig door trek en Paulo en wat anderen op sleeptouw neem. We bereiken de volgende bevoorrading en ik sla stevig in: nu komt Hamperokken en dat belooft een motherfucker te worden, excuse my french.
De klim wordt me gauw te steil. In tegenstelling tot Paulo heb ik geen stokken bij me en hij laat me gezwind achter. Ik krijg het moeilijk en de klim is eindeloos en heel technisch. Ik heb het gevoel dat ik niet vooruit ga. Ondertussen komen we de latere winnaar Eirik Haugsnes tegen, die al aan het terugkeren is. Iets later komt ook Kilian ons tegemoet. “Good running guys”, roept hij ons toe, al filmend met de Gopro in de hand, en danst verder naar beneden. Ik voel me plots een olijke bejaarde, inclusief wandelrek. Hoe dan ook, uiteindelijk kom ik aan “the ridge”, waar 3 vrolijke Noorse dames me wijzen op een bergpunt nog een heeeeel eind verder- en hogerop. “Daarheen moet je”. Bedankt dames! Doorzetten maar. The ridge is koud en voor het eerst in mijn leven, en dat is inclusief een nachtje in de Franse Alpen vorige week en een paar loopjes aan -10°C, doe ik handschoenen aan om te lopen. De rotsen en ijskoude wind zijn een aanslag op de handen. Dit is meer alpinisme en het is klauteren van rots naar rots. Dat zorgt er wel voor dat ik half uitgerust boven kom op het einde van de bergkam (die tussendoor toch lustig op en neer gaat, kwestie van wat hoogtemeters te verzamelen). 1400m hoogte. Iets minder, want de top is bedekt met ijs en off limits. Ik krijg een armbandje als bewijs dat ik de top bereikt heb, sla een praatje met de vrijwilligers die al van 5h ‘s ochtends op weg waren naar dit punt, en maak rechtsomkeer.
Ik raak half verloren en daal te veel af. Volgens de briefing moeten we de hele tijd min of meer op de bergkam blijven, en ik zit plots toch een 50m lager. Ik neem de kortste weg naar boven, terug naar de bergkam, en dan schiet de pijn zo hard door mijn knie dat ik panikeer. Blijven bewegen. Het lukt wel, maar goed is het niet. Absoluut niet. Ik bereik de Noorse dames terug en vanaf daar wordt het echt pijnlijk: de afdaling is stijl en bij elke stap schiet de pijn door m’n knie. In plaats van te lopen hobbel ik naar beneden en word langs alle kanten bijgehaald. Uiteindelijk bereik ik terug de bevoorrading, waar ik tot mijn verrassing Paulo zie staan samen met nog een pak anderen. Hij is gestopt, de pijn in de enkel waar hij sinds UTMB mee kampt speelt hem parten. Ik twijfel even. Ik heb zowaar amper 20 minuten tot de cutoff en besluit dat ik dit maar beter niet kan doen en we wachten samen tot we een rit naar de start/finish krijgen.
Daar zit de sfeer er al goed in en we vergeten al snel onze DNF. We krijgen eten, kaneel- en chocoladekoekjes, thee van de yogi tea man die later niet echt de yogi tea man blijkt te zijn (de criteria om te werken voor yogi tea zijn wsl gewoon: “op de yogi tea man lijken”), en telkens als Emilie (Forsberg) gillend binnen komt gestormd rennen we naar buiten om de volgende finisher warm te ontvangen. En zoveel zijn dat er niet. Al bij al zullen geen 20 mensen de volledige race doen. Maar de sfeer is er niet minder om en we blijven napraten tot de laatste loper binnen is.
Ondanks het niet finishen en het nog veel twijfelen of dat nu wel de juiste beslissing was ben ik super tevreden. Ik heb alles gezien (laatste stuk was de gevaarlijke afdaling terug opklimmen en dan terug tot de start langs dezelfde weg) en ergens vermoed ik dat het laatste deel een complete aanslag op mijn knie was geweest. Ik heb een pak mensen leren kennen en de liefde voor het lopen was hartverwarmend.
Een DNF laat je wat bedeesd en verward achter maar op het einde van de rit was dit een fantastische ervaring! En ook dit nog: in tegenstelling tot bij de schaakolympiade die in augustus plaats had in Tromsø vielen er geen doden! Als dat geen positieve noot is om mee te eindigen weet ik het ook niet!
Marijn Vandevoorde
marijn.vandevoorde
http://www.theroad.be
{i}Noot van de redactie{ei}. Op de website http://tromsoskyrace.com/ is het volgende te lezen:
After the race, Jornet and Forsberg explained: “It has been a fantastic experience. Living a race from inside helps you to understand many things. We were very lucky with the weather, which was kind to us and allowed us to enjoy a race without any problems for runners. We hope that the participants are as pleased as we are.”
After a day of intense emotions, Jornet and Forsberg are already beginning to dream about the next edition, which is sure to be a success.
Results Tromsø Skyrace – 42km
Man
1. Eirik Dagssøn Haugsnes – 6:38:30
2. Ola Hovednak – 6:49:39
3. Kilian Jornet – 6:49:55
Woman
1. Hana Krajnikova – 9:49:48
2. Sara Johnsen – 12:00:10
Zie https://tromsoskyrace.files.wordpress.com/2014/09/results-trs-20142.pdf voor de complete lijst finishers, met de Nederlander Jeroen Krosse op de 22e plaats in 10.43.28