Er is een tijd geweest dat ik lange lyrische verhalen tokkelde over triatlonwedstrijden. Het opdoeken van mijn blog en de langzame neergang van wat ooit topprestaties waren, hebben dit proces uiteindelijk beëindigd. Op het wereldwijde web kom ik af en toe nog zo’n detailomschrijving tegen (en mijmer dan vol weemoed terug). Het moet zijn dat mijn geheugen in de loop der jaren ook wat is afgetakeld, want zelfs de dag nadien, een wedstrijd seconde voor seconde haarfijn ontrafelen, lijkt me niet zo vlot meer af te gaan.
Ook borrelt de bedenking op: 9u30 lang drie sporten beoefenen, dat is misschien nog een boeiend gegeven, maar 5 rondjes van 10 km afhaspelen, wat valt daarover te vertellen? Bon, dan is het maar voor mijn kleinkinderen die ooit beppe (mijn woordenschat is sinds dit weekend uitgebreid met wat Friese klanken) in een lycra-tenue een vreemde verschijning zullen vinden en zich afvragen waarom. Ik denk maar, nu 1 van mijn kinderen toch een prestatie van mij durft te liken op facebook en een high five-gebaar oppert omwille van een krantenartikel, komt er misschien ooit een moment dat er nog iemand trots durft te etaleren?
Dus starten we hypernerveus (nee, aangekondigd worden als topfavoriet en allerlei andere synoniemen in de krant gepubliceerd zien staan, is niet bevorderlijk voor het mentaal welzijn) in een met superlatieven te overladen Winschoten. 4min30/km was het doel in de naïeve veronderstelling dat ik dat simpelweg 50 keer na elkaar zou lukken. De eerste net wel, de 2e al niet meer en de 3e ruim erboven. Ondertussen liep ene mijnheer Bolt in mijn nek te hijgen en aan te klampen en laat ik nu net ergens een hekel aan hebben… Iets voor km 5 had hij door dat zijn doelwit hem naar een zelfmoordpoging zou leiden in het ultraloopuniversum en haakte ie af.
Les 1 voor Qatar : loop in een fictieve wereld en sluit je af van alles wat je enerveert. Lees : andere atleten die zich op je focussen. Hierdoor vond ik mijn eigen ontspannen ritme en kwam ik door in een tijd die me goed 1 minuut bonus opleverde. Verder valt er niet zoveel plastisch te verduidelijken over kilometer na kilometer, ronde na ronde afhaspelen, rekenen en tellen en tussentijden oneindig lang analyseren. Aangezien er geen melkzuur te bespeuren valt in mijn spieren daags na de wedstrijd, zal ik veel te behoedzaam gelopen hebben. Anderzijds, ronde 3 was niet zo’n evidentie als ik had gewild. Hierna nog slechts 2, da’s de gedachte die je dan rechthoudt. Maar het begint toch moeizaam te gaan, is dan weer een gevoel dat moeilijk te ontkrachten valt.
Eénmaal in ronde 4 voelde ik me helemaal weer opfleuren. Waarom strompelt iedereen zo, en was dat niet die man die me 2 ronden geleden voorbij flitste? Even demotiveerde de 1e vrouw op de 100 km me nog (ja, eind november kom ik die vermoedelijk wel nog ergens tegen in een zonniger land) door zo ontzettend hard te lopen dat haar inhalen toch niet zo simpel leek te zijn. Oh ja, ik vergeet nog te vermelden hoe fantastisch iedereen bedankt is voor de vele aanmoedigingen. Geen idee wie jullie allemaal waren, maar mijn naam kon ik toch ondubbelzinnig ontcijferen. En de unieke versierde straten (daarvoor alleen al kom je naar Winschoten!) geven dat alles nog meer kleur.
En toen moest ik nog slechts 1 rondje. Makkie. Tempo omhoog nu. Op die snelheid heb ik tot vervelendst toe getraind, dus moest ik dat toch ook es bewijzen aan mezelf. Zo verliep het aftellen van 10 naar 1 nu wel ontzettend snel. Nog wat armen zwaaien, dat staat altijd mooi op de foto. Een indrukwekkend boeket aannemen en minutenlang in een houdgreep genomen worden door de organisator (les 2 : leer kijken naar de camera) en compleet verdwaasd op zoek gaan naar mijn lief (les 3 : maak op voorhand een schema met wat je waar en wanneer wil aannemen en hou je daaraan want het bezorgt tonnen stress aan de entourage; da’s een mooie maar zal ik nooit in praktijk kunnen toepassen – blijft dus stress voor mijn logistiek team).
Zo doe je dat dus een PR en BR lopen: gewoon het juiste tempo bepalen en dat 50 keer volhouden. Haha, ik negeer hierbij wel de honderden vraagtekens, voor, tijdens en helaas ook na. Want of het me nog es zo eenvoudig lukt, dat is de vraag van 1 miljoen. Deze avond gaan we gewoon terug het schema bovenhalen en de geprogrammeerde kilometers afhaspelen. En als die hun nut niet meer (voldoende) bewijzen, dan hebben we dit uniek moment toch maar mooi beleefd!
Mieke Dupont